H Αγροτική και ο Όργουελ

Πού ζούμε ρε γαμώτο; Πώς θάφτηκε μεταξύ του μηδέν και των επίσημων δελτίων τύπου μια συγκλονιστική υπόθεση όπως αυτή της μεταβίβασης της ΑΤΕ στον Σάλα; Γιατί το κάνουν γαργάρα το θέμα όλες οι μεγάλες εφημερίδες, δεξιές και «δημοκρατικές», τα μεγάλα κανάλια, ακόμα και τα μεγάλα ενημερωτικά sites, με ορισμένες μόνο τιμητικές εξαιρέσεις;

Ποιος έκλεισε στόματα και εξαφάνισε ακόμα και τη στοιχειώδη δημοσιογραφική «περιέργεια» από την ελληνική δημοκρατία των μνημονίων;

-Η ΑΤΕ συσκευάστηκε για ξεπούλημα όταν δεν ανακεφαλαιοποιήθηκε με απόφαση της κυβέρνησης Παπαδήμου και με βάση ένα νόμο που εισηγήθηκε ο Βενιζέλος.

-Η ΑΤΕ χωρίστηκε σε «καλή» και «κακή» από τους τεχνικούς των φιλέτων, χωρίς η ελληνική Βουλή να έχει ούτε καν γνώση ενός τόσο σοβαρού θέματος.

-Η ΑΤΕ τώρα αγοράζεται μπαμ και κάτω από τον Σάλα με κάτι λίγα χρήματα που κι αυτά προέρχονται από την ανακεφαλαιοποίηση της Πειραιώς, είναι δηλαδή λεφτά δικά μας που τα δίνουν σε έναν τραπεζίτη για να αγοράσει μια περιουσία πάλι δικιά μας.

-Ο Προβόπουλος που αποφασίζει και διατάζει για την τύχη της Αγροτικής είναι πρώην αντιπρόεδρος της Πειραιώς.

-Στην ΑΤΕ είναι υποθηκευμένο το 40% περίπου της αγροτικής γης. Και αυτό το εθνικό αγροτικό κεφάλαιο περνάει τώρα στα χέρια ενός τραπεζίτη με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον.

-Στην «κακή» ΑΤΕ μένουν επισφαλείς απαιτήσεις και δάνεια, μεταξύ των οποίων τα 200 εκατομμύρια ευρώ δανεικά κι αγύριστα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που όσοι έσπρωξαν την ΑΤΕ στον Σάλα μας τα αφήνουν προς δόξα των κορόιδων.

Και μόνον αυτά, που επιγραμματικά αναφέρονται, θα αρκούσαν για να γίνεται της κακομοίρας στα ΜΜΕ.

Αντ’ αυτού η δημοσιότητα είναι ακόμα πιο αναιμική από το ποσό που έδωσε η Πειραιώς για να καταβροχθίσει την ΑΤΕ.

Συμπέρασμα: Το ξέραμε ότι ζούμε στην επικράτεια των τραπεζιτών οι οποίοι με την αμέριστη συνδρομή της τρόικας κοινωνικοποιούν τις ζημιές και κρατούν για πάρτη τους τα κέρδη.

Μήπως όμως περάσαμε για χάρη τους και σε καθεστώς Όργουελ; Μήπως η δημοκρατία χάνει την ψυχή της, τη δημοσιότητα, και το χρώμα του χρήματος γίνεται φαιό;


Πηγή http://www.koutipandoras.gr/

Στην κόψη του ξυραφιού ... Να πετάξουμε έξω την Ελλάδα ή να την "κουρέψουμε";

Toυ Γιάννη Βαρουφάκη

Στις 20 Αυγούστου η κυβέρνηση θα πάρει την πιο σημαντική - ίσως την τελευταία σημαντική - απόφασή της. Είναι η μέρα που λήγει ένα ομόλογο από εκείνα που δεν "κουρεύτηκαν" επειδή τα είχε αγοράσει η ΕΚΤ (η οποία, ως γνωστόν, θεωρεί ότι τα δικά της ομόλογα, αντίθετα με των μικρο-ομολογιούχων και των ασφαλιστικών ταμείων, είναι κάτι σαν ιερές αγελάδες). Για να το αποπληρώσει, το ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί από κάπου 3,2 δις ώστε να αποπληρώσει στο 100% την ΕΚΤ η οποία, σημειωτέον, τα είχε αγοράσει πέρσι προς 2,3 δις - άρα, η ΕΚΤ έχει λαμβάνειν κι ένα ουκ ευκαταφρόνητον κέρδος της τάξης των 900 εκατομμυρίων (*).

Δεν είναι τυχαίο ότι η τρόικα έφυγε για να επιστρέψει με την αξιολόγησή της τον Σεπτέμβρη – δηλαδή μετά την 20ή Αυγούστου.

Χρειάζονται τρεις μήνες για να αποφανθούν ότι το «πρόγραμμα» έχει βουλιάξει;

Ότι τα χρήματα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα ανέλθουν στο 5% των (ανοήτως) υπεσχημένων;

Ότι η «ανάπτυξη» θα κείται στον πυθμένα, όπου και θα παραμείνει τα επόμενα χρόνια τινάζοντας στον αέρα το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμών των δανείων μας προς την τρόικα αρχικά και (μετά το 2020) στους τραπεζίτες του κ. Νταλάρα;

Ότι η τραπεζική πίστη έχει εγκαταλείψει και τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις, εγγυούμενη έτσι την πλήρη κατάρρευση της αγοράς εργασίας, των δημοσίων εσόδων και των ασφαλιστικών ταμείων; Υπάρχει κάποιος στο ΔΝΤ ή στην ΕΚΤ ή στην ΕΕ που να χρειαζόταν πάνω από 2 ώρες για να γράψει το πολυπόθητο κείμενο αξιολόγησης;

Ή μήπως ο κ. Τόμσεν καίγεται να πάει διακοπές και αποφάσιστε «Επιστροφή τον Σεπτέμβριο», μαζί με τους χειμερινούς κινηματογράφους;
 
 Όχι βέβαια. Η έκθεση της τρόικας είναι έτοιμη. Το ΔΝΤ έχει ήδη αποφασίσει ότι, στην βάση των τεχνοοικονομικών δεδομένων, το Μνημόνιο 2 «μας τελείωσε». Πως καμία επιμήκυνση δεν το σώζει. Απλά, μένει να ληφθεί η πολιτική απόφαση. Αντίστοιχα, η ΕΚΤ γνωρίζει άψογα ακριβώς τα ίδια και κατανοεί ότι, κάποια στιγμή, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να αθετίσει τις υποχρεώσεις απέναντί της. Το ίδιο και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ευρωζώνης: περιμένουν ότι μεγάλο μέρος των διμερών δανείων που παρείχαν στην Ελλάδα θα «κουρευτεί». Οπότε, το θέμα του «τι θα κάνουν με την Ελλάδα» δεν είναι τεχνο-οικονομικό και δεν βασίζεται ούτε στις όποιες περικοπές και μεταρρυθμίσεις κάνει η κυβέρνηση (έως το Σεπτέμβριο) ούτε και στις εκτιμήσεις του κ. Τόμσεν και της τρόικα. Από τι εξαρτάται; Εξαρτάται απλά από το εάν η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία συναποφασίσουν είτε να μας εκπαραθυρώσουν από το ευρώ, είτε να επιτρέψουν το κούρεμα του χρέους μας (κάτι που, όπως θα θυμάστε, είναι γνωστό με τον ευφημισμό «αναδιάρθρωση χρέους»).
 
 Επιτρέψτε μου μια τοποθέτηση: Αν κρίνουν ότι μπορούν να μας εκπαραθυρώσουν διασώζοντας την Ισπανία και την Ιταλία, θα το κάνουν εκείνη την στιγμή! Ο λόγος είναι απλός: Το EFSF διαθέτει, μετά τα χρήματα που υποσχέθηκε στις ισπανικές τράπεζες, άλλα 80 με 90 δις. Όσο για το ESM, τον μόνιμο μηχανισμό που θα αντικαταστήσει το EFSF, έχει κολλήσει η ίδρυσή του στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας. Στο μεταξύ, το δημόσιο της Ισπανίας και το δημόσιο της Ιταλίας έχουν άμεση ανάγκη για 800 δις εντός του 2013. Είναι προφανές ότι αν η κυρία Μέρκελ πάει στην Ομοσπονδιακή Βουλή της και ζητήσει τέτοια ποσά για ενίσχυση του EFSF, δεν υπάρχει περίπτωση να τα πάρει – παρά μόνον αν στηριχθεί τόσο πολύ στην αντιπολίτευση του SPD που απωλέσει την κομματική της βάση. Πολύ απλά, δεν θα το πράξει, ιδίως ένα χρόνο πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές. Από την άλλη, αν δεν το πράξει, θα πρέπει σύντομα να αρχίσει να τυπώνει μάρκα, καθώς η κατάρρευση της Ισπανίας και της Ιταλίας εντός της ευρωζώνης είναι πλέον κάτι παραπάνω από δεδομένη.
 
 Μια σκέψη που περιτριγυρίζει την κα Μέρκελ σήμερα (την οποία της έχουν εμφυσήσει διάφοροι σύμβουλοι) είναι η εξής: Αν εκπαραθυρώσουν την Ελλάδα από το ευρώ, και ακολουθήσει μια τεράστια χρηματιστηριακή αναταραχή, οι γερμανοί ψηφοφόροι θα τα χρειαστούν. Θα φοβηθούν όταν θα δουν το όλον ευρωζωνικό οικοδόμημα, ακόμα και την ίδια την Φραγκφούρτη, να συγκλονίζονται.

Υπό αυτό τον φόβο, σκέπτεται η κα Μέρκελ, ίσως είναι προετοιμασμένοι να αποδεχθούν την πρότασή της για διάσωση της Ισπανίας και της Ιταλίας με τεράστια ποσά. Έχοντας μάλιστα «γευθεί» ελληνικό αίμα (καθώς η Ελλάδα θα αιμορραγεί από μία άναρχη και καταστροφική επιστροφή στην δραχμή), η χώρα μας θα έχει παίξει στο ακέραιο τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος έτσι ώστε η κοινή γνώμη στην Γερμανία να είναι έτοιμη να αποδεχθεί μεγάλες τονωτικές και ακριβές ενέσεις υπέρ της Ισπανίας και της Ιταλίας.
 
 Από την άλλη, βέβαια, η κα Μέρκελ εισακούει και αντίθετες γνώμες οι οποίες τις λένε πως είναι αδύνατον να προβλέψει κάποιος, και να διαχειριστεί, μια καθίζηση. Ότι μια ελληνική έξοδος από το ευρώ θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και δεν θα μείνει τίποτα όρθιο από την ευρωζώνη. Όταν όμως ρωτά αυτούς τους συμβούλους, η κα Μέρκελ, τι μπορεί να γίνει για να μην φύγει τελικά η Ελλάδα από το ευρώ, η απάντησή τους της μαυρίζει την καρδιά καθώς γνωρίζει ότι αυτά που πρέπει να γίνουν δεν είναι έτοιμη να τα ψελλίσει καν στην Ομοσπονδιακή Βουλή.

Τι είναι αυτά; Μία λύση θα ήταν το κούρεμα του ελληνικού χρέους προς την τρόικα - στο οποίο ήδη αναφέρθηκα. Μια άλλη λύση θα ήταν ένα μορατόριουμ στις αποπληρωμές έτσι ώστε το ποσό χρέους να μείνει το ίδιο αλλά να παγώσουν οι αποπληρωμές έως ότου η ελληνική οικονομία παύει να συρρικνώνεται. Την πρώτη λύση δεν θα την αποδεχθεί η ΕΚΤ, καθώς ανατρέπει πλήρως το δόγμα της ότι τα χρέη προς εκείνη είναι ιερά. Την δεύτερη λύση την απορρίπτουν οι πλεονασματικές χώρες καθώς κάτι τέτοιο θα ακύρωνε την πολιτική επιβολής σκληρής λιτότητας στην Ισπανία και στην Ιταλία.

Γιατί; Επειδή η λιτότητα αυτή φέρνει με μαθηματική ακρίβεια την ύφεση. Άρα, εάν το τέλος της ύφεσης ήταν προαπαιτούμενο για τις αποπληρωμές από της χώρες της Περιφέρειας προς την τρόικα (όπως θα έπρεπε να ισχύει σε μια νομισματική ένωση), τότε η επιβολή λιτότητας σε χώρες όπως η Ισπανία θα ισοδυναμούσε με το να τους επιτρέπεται να μην αποπληρώνουν τα χρέη τους!
 
 Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν για την κα Μέρκελ. Όπως και για τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων πλεονασματικών χωρών. Το μέγα δίλημμα είναι: Πετάμε την Ελλάδα έξω από το ευρώ και κάνουμε για την Ιταλία και την Ισπανία αυτό που αρνούμαστε έως τώρα σε κάθε μία από τις πτωχευμένες χώρες; Ή αρχίζουμε την διαδικασία κουρέματος των χρεών όλων τους (καθώς δεν είναι δυνατόν να κουρέψουν το δικό μας αλλά όχι το ιρλανδικό, π.χ., χρέος);
 
 Η ουσία είναι ότι, άλλη μια φορά, δεν έχουν αποφασίσει. Φοβούνται να μας πετάξουν έξω αλλά δεν είναι και διατεθειμένοι να μας δώσουν μια ευκαιρία να ορθοποδήσουμε ως προς το χρέος, ουσιαστικά οδηγώντας μας εκ των πραγμάτων στον γκρεμό και, συνεπώς, «εκτός». Η «Επιστροφή τον Σεπτέμβριο» μανούβρα της τρόικα αυτή την εξήγηση επιδέχεται: Να δοθεί άλλο ένα τρίμηνο στις πλεονασματικές χώρες να χαράξουν την στρατηγική τους. Επί πλέον, να αναγκαστεί η Ελλάδα, ελπίζοντας σε μια ακόμα αναβολή της «θανατικής ποινής», να δανειστεί εκ μέρους της ΕΚΤ την 20ή Αυγούστου ώστε να μην βρεθεί η ΕΚΤ στην θέση να απωλέσει την εικόνα της (απέναντι σε Ρώμη, Μαδρίτη και Δουβλίνο) του δανειστή-τιμωρού.

Καθώς μάλιστα η έκθεση της τροίκα θεωρείται προαπαιτούμενο για να δοθεί η δόση, είναι προφανές ότι ασκείται πίεση στο ελληνικό κράτος να δανειστεί τα 3,2 δις στις... αγορές μέσω βραχυπρόθεσμων γραμματίων. Και ποιος θα τα αγοράσει αυτά; Μόνο οι ελληνικές τράπεζες θα προσφερθούν, δανειζόμενες οι ίδιες από την ΕΚΤ, ή και την Τράπεζα της Ελλάδος (μέσω του ELA). Αν ούτε αυτό καταφέρουν, τότε θα μας τα δώσει το EFSF, προσθέτωντάς τα στο δημόσιο χρέος μας. Όμως οι εταίροι μας προτιμούν την άντληση των χρημάτων αυτών από την ΕΚΤ μέσω των ελληνικών τραπεζών. Γιατί; Επειδή προτιμούν, σε περίπτωση που μας πετάξουν έξω και διαγράψουμε μονομερώς τα χρέη μας προς την Ευρώπη, να χρωστάμε αυτό το ποσόν στην ΕΚΤ (που αν χρειαστεί το τυπώνει) παρά να το αντλήσουμε από το μισοάδειο EFSF από το οποίο πρέπει, κουτσά-στραβά, να βολέψουν τις Ισπανία και Ιταλία.
 
 Έχω κουραστεί να το λέω αλλά φοβάμαι ότι πρέπει να το ξαναπώ: Η λογική του «κερδίζουμε χρόνο δανειζόμενοι» είναι παντελώς παράλογη πλέον. Όχι γενικά. Αλλά υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες (που ισχύουν εδώ και αρκετό καιρό στην ελληνική οικονομία): Με την τραπεζική πίστη άφαντη, την «ανάπτυξη» στο -9%, τα φορολογικά έσοδα στο ναδίρ και τις επενδύσεις στο μείον, το να «κερδίσουμε περισσότερο χρόνο» ισοδυναμεί με το να αφήσουμε ό,τι έχει απομείνει να σβήσει. Δεδομένου μάλιστα ότι οι φωνές στο Βερολίνο που απαιτούν την εκδίωξη της Ελλάδας το φθινόπωρο από την ευρωζώνη εντείνονται, η τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης είναι η 20ή Αυγούστου. Της μένουν, δηλαδή, 24 μέρες.
 
 Σκεφτείτε το. Αν την 20ή Αυγούστου δανειστούμε άλλη μία φορά από την ΕΚΤ (μέσω τραπεζών) ή από το EFSF, ώστε να αποπληρώσουμε την ΕΚΤ και, έτσι, να επιτρέψουμε στην ΕΚΤ να συνεχίσει να προσποιείται ότι η νομισματική της πολιτική (η οποία έχει εδώ και καιρό ανατραπεί) παραμένει ανέπαφη, κατόπιν απλά θα περιμένουμε πότε οι πλεονασματικές χώρες θα αποφανθούν για το αν θα μας θυσιάσουν ή όχι. Κάθε μέρα που θα περνά, τον Σεπτέμβριο, τον Οκτώβριο, κλπ, η ελληνική οικονομία θα βουλιάζει κι άλλο (παρά την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων) και οι φωνές που ζητούν την αποπομπή μας θα μεγαλώνουν. Το τέλος δεν θα αργήσει να έρθει όσο φιλότιμες προσπάθειες και να καταβάλει το υπουργείο οικονομικών.
 
 Μπορεί να γίνει κάτι; Δεν είμαι σίγουρος, εδώ που φτάσαμε. Η μόνη μας ελπίδα πια είναι ένα Πρόγραμμα 24 Ημερών που να ξεκινά σήμερα. Τι θα περιλαμβάνει; Τα εξής απλά: Η κυβέρνηση να κρατήσει ανοικτή την Ολομέλεια της Βουλής και εντός αυτών των 24 ημερών να περάσει όσες μεταρυθμίσεις κρίνει ότι πρέπει να γίνουν. Όχι επειδή έχουν κάποια σημασία. Καμία δεν έχουν, καθώς δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να ανατρέψουν την εξελισσόμενη κατάρρευση που οφείλεται σε μια καθαρά μακροοικονομική τριπλή δίνη χρέους-ύφεσης-τραπεζών.

Τότε γιατί προτείνω μια τέτοια κοινοβουλευτική υπερκινητικότητα; Για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους: Για να πούμε στην Ευρώπη: «Μεταρρυθμίσεις θέλατε; Νάτες!» 
 
Παράλληλα, κατά τις 5 με 10 Αυγούστου, η κυβέρνηση να ανακοινώσει ότι για λόγους ηθικής και ευθύνης απέναντι στους φορολογούμενους των πλεονασματικών χωρών, το ελληνικό κράτος δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου ούτε ένα ευρώ αν πρώτα δεν συμφωνηθεί, έστω και επί της αρχής, μια νέα συμφωνία που θα ανατρέπει την σημερινή καταστροφική πορεία η οποία μας οδηγεί τόσο στην πτώχευση όσο και εκτός ευρώ. Π.χ. να πούμε στον κ. Ρέσλερ τα εξής: «Αφού λέτε ότι θα μας διώξετε από το ευρώ, εμείς με ποιο δικαιώμα θα δανειστούμε από εσάς 3,2 δις σε ευρώ δεδομένου ότι, όταν μας διώξετε, δεν θα έχουμε ευρώ να σας ξεπληρώσουμε;»
 
 Το εν λόγω Πρόγραμμα 24 Ημερών έχει δύο σκοπούς: Πρώτον, να κλείσει τα στόματα όσων συνεχίζουν να αναφέρονται στην αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να νομοθετεί «μεταρρυθμίσεις». Δεύτερον, να εξαναγκάσει την κα Μέρκελ και τους υπόλοιπους ηγέτες των πλεονασματικών χωρών να αποφασίσουν τι θα κάνουν με την Ελλάδα μια ώρα αρχίτερα. Αν η κυβέρνησή μας ανακοινώσει ότι τα 3,2 δις που χρωστάμε στην ΕΚΤ θα «αναδιαρθωθούν» μονομερώς, οι εταίροι μας θα αναγκαστούν εκείνη την στιγμή να αποφασίσουν είτε να ολοκληρώσουν την αναδιάρθωση τους χρέους μας (καθώς και της υπόλοιπης ευρωζώνης, σώζοντας έτσι το ευρώ) είτε να μας οδηγήσουν στην έξοδο (φέρνοντας, εν αγνοία τους, το τέλος του ευρώ).  

Αντίθετα με την επικρατούσα άποψη (που λέει πως όσο περισσότερο καθυστερεί αυτή η απόφαση τόσο καλύτερα), η πραγματικότητα είναι ότι όσο πιο πολύ αργούν να αποφασίσουν τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να αποφασίσουν την εκπαραθύρωσή μας.
 

 (*) Η ΕΚΤ επισήμως ισχυρίζεται ότι αυτά τα κέρδη τα επιστρέφει στις Κεντρικές Τράπεζες που την απαρτίζουν και εκείνες πράττουν κατά βούληση. Πράγματι, κάποιες (π.χ. η Γαλλική) τα επιστρέφουν στην Ελλάδα. Άλλες όμως δεν το κάνουν. Μόνο και μόνο ότι το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο πρέπει να δανειστεί μέσα στο καλοκαίρι αυτά τα έξτρα 900 εκατομμύρια αποτελεί μομφή για τα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.


Πηγή http://www.protagon.gr/

Ωδή στη χαμένη χαρά (βίντεο της Κατερίνας Μουτσάτου)

"Η Ωδή στη Χαράς" του Μπετόβεν (1785) είναι ο επίσημος ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.)

Η "Ωδή στη Χαμένη Χαρά" είναι μια μεταφορά για τη σημερινή κατάσταση με την οποία έρχονται - και θα έρχονται - σταδιακά αντιμέτωποι οι λαοί της Ευρώπης - οι Έλληνες όντας οι πρώτοι επιτηθέμενοι με τον πιο βίαιο τρόπο. Στο όνομα μιάς "Ένωσης" όλο και πιο αντι-δημοκρατικής - μολυσμένη από τη διαφθορά της πολιτικής της Ελίτ, των διεθνών τραπεζιτών, των πολυεθνικών, και των μέσων μαζικής ενημέρωσης - ψέματα, εκβιασμοί, ηθικολογίες, και "αποδιοπομπαίοι τράγοι", χρησιμοποιούνται για την υποδούλωση των λαών, καταστρέφοντας τις ζωές των ανθρώπων, και τη δημοκρατία.

Occupy E.U.

Η ελευθερία της έκφρασης

Η απόφαση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής να αποκλείσει την Βούλα Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου -εξαιτίας ενός σχολίου στο twitter που θεωρήθηκε ρατσιστικό- άνοιξε μια συζήτηση για την ελευθερία της έκφρασης, για το τι είναι ρατσιστικό και τι όχι, για το αν επιτρέπεται να λέμε ρατσιστικά ανέκδοτα, και για την υποκρισία των Ελλήνων που εκδηλώθηκε στο πρόσωπο της πρωταθλήτριάς μας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή η συζήτηση είναι λανθασμένη και εκ του πονηρού. Άλλο πράγμα συμβαίνει εδώ.


Αυτό που συνέβη με το σχόλιο της κυρίας Παπαχρήστου αποκαλύπτει κάτι που κανείς δεν μοιάζει να θέλει να συζητήσει: ποιοι έχουν σήμερα το δικαίωμα να εκφράζονται ελεύθερα και ποιοι όχι.
Η κυρία Παπαχρήστου δεν έχει το δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα. Το διαπίστωσε χτες με έναν σκληρό τρόπο.

Βέβαια, είναι πολύ νέα και αυτό ήταν ένα πολύ καλό μάθημα για τη ζωή της – αν αποφασίσει να το δει σαν μάθημα και δεν αφεθεί στις κολακείες των πάντα πρόθυμων σκλάβων που την διαβεβαιώνουν πως έχει δίκιο και είναι πολύ σούπερ γουάου.

Γιατί η κυρία Παπαχρήστου δεν έχει το δικαίωμα να εκφράζεται ελεύθερα; Επειδή είναι υπάλληλος. Έχει αφεντικά και έχει χορηγούς.

Οι πρωταθλητές πληρώνονται από το Κράτος και τους χορηγούς.

Οι προσωπικές απόψεις των πρωταθλητών -αυτών των υπερανθρώπων των σταδίων που δεν έχουν σχέση με τον αθλητισμό και τους αθλητές- δεν αφορούν κανέναν.

Κανείς δεν τους πληρώνει για να μιλάνε. Δουλειά τους είναι να «ανεβάσουν την Ελλάδα στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και να κάνουν περήφανους όλους τους Έλληνες».

Η υπάλληλος Παπαχρήστου -το προϊόν Παπαχρήστου- έγραψε ένα ρατσιστικό αστείο στο twitter που εξόργισε πολλούς καταναλωτές.

Αυτό ενοχλεί τους χορηγούς της κυρίας Παπαχρήστου όχι επειδή είναι αντιρατσιστές -μπορεί να είναι και ναζιστές- αλλά επειδή οι πωλήσεις των προϊόντων τους μπορεί να επηρεαστούν αρνητικά από την ταύτισή τους με την κυρία Παπαχρήστου.

Τα ρατσιστικά σχόλια -ακόμα και ως αστεία- αποκλείουν κάποιους καταναλωτές.

Επίσης, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή έχει να κάνει μπίζνες -γιατί μόνο μπίζνες είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες-, οπότε δεν μπορεί να παρουσιάσει στους αγώνες μια πρωταθλήτρια που χαλάει τη σούπα των ιδεωδών του Ολυμπισμού, που υπάρχουν, βέβαια, μόνο στη φαντασία του παγκόσμιου καταναλωτικού κοινού.

Άρα, ο αποκλεισμός της κυρίας Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν οφείλεται στο ρατσιστικό αστείο που έγραψε αλλά στο ότι έχει αφεντικά και χορηγούς. Α ναι, και εκπροσωπεί την Ελλάδα. Αυτό πού το βάζεις;

Αν κάποιος απλός χρήστης είχε γράψει στο twitter το ίδιο αστείο που έγραψε η κυρία Παπαχρήστου, δεν θα έτρεχε κάστανο.

Καθημερινά, γράφω τέρατα, με διασκεδάζει πολύ αυτό, σε κάποιους αρέσει, σε άλλους όχι, τρώω βρίσιμο από μερικούς -είναι μέρος του «παιχνιδιού»- και η ιστορία τελειώνει εκεί.

Αυτό στο οποίο διαφέρω με την κυρία Παπαχρήστου σε αυτή τη φάση της ζωής μου -εκτός από το ότι εγώ έχω πολύ πιο ωραίο σώμα – είναι ότι δεν έχω αφεντικό. Οπότε, δεν έχω και τίποτα να χάσω. Από ποιους αγώνες να αποκλειστώ; Όποιος θέλει διαβάζει, όποιος δεν θέλει δεν διαβάζει.

Αν σήμερα εργαζόμουν στο ΜΜΕ κάποιου νταβατζή της διαπλοκής, δεν θα έγραφα αυτά που γράφω. Θα ήμουν πιο προσεκτικός. Θα είχα ένα «κράτημα». Θα σκεφτόμουν μη χάσω τη μισθάρα, θα σκεφτόμουν και «ρε μαλάκα πιτσιρίκο, δουλεύεις για τον έμπορο όπλων και μου πουλάς ηθική και ακεραιότητα;», και θα πήγαινε η αυτολογοκρισία σύννεφο. Κι αυτό μπορεί να συμβεί – αν πεινάσω, θα το κάνω.

Δεν είναι τυχαίο που όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν σε καθεστωτικά ΜΜΕ είναι σαν ευνουχισμένοι στα social media. Πώς να γράψουν ελεύθερα την άποψή τους, όταν μπορεί να την διαβάσει το αφεντικό -και οποιοσδήποτε άλλος – και να βρεθούν άνεργοι;

Υπάρχουν αρκετά τέτοια παραδείγματα, με απολύσεις από το twitter και το facebook. Στα social media, διαπιστώνεις -μερικές φορές με πολύ άσχημο τρόπο- πως έχεις αφεντικό και έχεις την κακή συνήθεια να το ξεχνάς.

Βέβαια, όταν είσαι αγορασμένος και τρέμεις για τη θεσούλα σου, τι τα θέλεις τα social media και την τάχα μου ελεύθερη έκφραση; Κάτσε στ’ αυγά σου, πάρε τις μισθάρες όσο καιρό θα τις παίρνεις ακόμα, και βγάλε τον σκασμό.

Επειδή έχω δουλέψει με δημοσιογράφους και τους αγαπάω, ξέρω καλά πως άλλα πιστεύουν και άλλα λένε. Τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους. Δεν είναι ελεύθεροι.

Πάντως, γέλασα πολύ χτες, βλέποντας στα κανάλια δημοσιογράφους που είναι «His master’s voice» να κρίνουν το δικαίωμα της Βούλας Παπαχρήστου στο να εκφράζεται ελεύθερα.

Φυσικά, το πρόβλημα της ελευθερίας της έκφρασης δεν αφορά μόνο τους δημοσιογράφους, τους πρωταθλητές και τα δημόσια πρόσωπα. Αφορά και τους κοινούς θνητούς.

Όποιος παρακολουθεί τα social media θα έχει παρατηρήσει πως οι περισσότεροι χρήστες επιτίθενται στους άλλους χρήστες. Δεν τους παίρνει να τα χώσουν στο αφεντικό τους ή στην εξουσία – αν και κατηγορούν τους άλλους που δεν την πέφτουν στα δικά τους αφεντικά- και πλακώνουν στα βρισίδια τους άλλους χρήστες επειδή δεν κάνουν την επανάσταση που δεν μπορούν να κάνουν αυτοί .

Καθόλου υποκριτές.

Προσωπικά, δεν καταδέχομαι να βρίσω έναν άλλο χρήστη στα social media – του ρίχνω ένα μπλοκ και τελειώνω. Καλά, μπορεί να του ρίξω και κάνα μπινελίκι -αν μου τα κάνει μπαλόνια- αλλά ο στόχος μου είναι οι εξουσίες.

Γιατί να την πέσω σε έναν άγνωστο χρήστη ή σε έναν τυχαίο δημοσιογράφο ή μπλόγκερ, όταν μπορώ να την πέσω στον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Μπόμπολα; Τι νόημα έχει; Είναι χάσιμο χρόνου.
Άσε που είναι και κατινιά – μου θυμίζει τις κυράτσες που έβγαζαν μια καρέκλα στο δρόμο μπροστά από το σπίτι τους και κουτσομπόλευαν την γειτονιά.

Όποιος προσπαθήσει να θυμηθεί τις απόψεις των Ελλήνων πρωταθλητών -και όχι μόνο- τις τελευταίες δεκαετίες, θα διαπιστώσει πως δεν τους έχει ακούσει ποτέ να λένε τίποτα.

Κάτι «αφιερώνω το μετάλιο σε όλους τους Έλληνες», κάτι «ευχαριστώ τους χορηγούς μου», κάτι «ένιωσα ένα τράβηγμα στους προσαγωγούς αλλά έσφιξα τα δόντια για την Ελλάδα και την Adidas» και πάπαλα.

Όταν κάποιες φορές προσπάθησαν να πουν κάτι παραπάνω -με εξαίρεση τη Σοφία Σακοράφα, τη Βούλα Πατουλίδου και κάποιους άλλους-, φτάσαμε σε κάτι δηλώσεις όπως αυτές για το ελληνικό DNA που είχε κάνει η Φανή Χαλκιά μετά τη νίκη της στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, αλλά αργότερα το ελληνικό DNA βρέθηκε ντοπαρισμένο και δεν υπήρξε καμία δήλωση σχετικά με το θέμα.

Υπήρξαν πρωταθλητές μας που πιάστηκαν ντοπαρισμένοι και το έριχναν στις ξένα κέντρα συνωμοσίας που τους έριχναν αναβολικά στην πορτοκαλάδα – κανείς δεν παραδέχτηκε πως ντοπαριζόταν.

Βέβαια, οι περισσότεροι πρωταθλητές είναι από φτωχές οικογένειες και δεν είχαν άλλο τρόπο να καταφέρουν κάτι στη ζωή τους – αν δεν είσαι φτωχός και χωρίς άλλη ελπίδα, δεν πας να γίνεις όργανο κρατικής και εθνικής προπαγάνδας, ούτε κάνεις το σώμα σου χημείο γιατί ξέρεις πως μπορεί να τα τινάξεις ή να βγάλεις τέσσερα βυζιά και πέντε αρχίδια.

Στα χρόνια που πέρασαν, οι περισσότεροι Έλληνες πρωταθλητές ήταν μέρος αυτής της μιντιακής μπουζουκοκατάστασης και τους βλέπαμε σαν γλάστρες στις εκπομπές της κάθε Μενεγάκη ή να πετάνε λουλούδια στον Αντώνη Ρέμο. Λούμπεν πρωταθλητές.

(Πολύ μου αρέσει που καμιά φορά ξεκινάω να γράψω ένα κείμενο και αλλάζω θέμα διαρκώς. Εντάξει, τώρα είναι που ακούω τη θάλασσα, βλέπω το φεγγάρι, τρώω έναν κουβά παγωτό, με τσιμπάνε τα κουνούπια και όλα αυτά τα καλοκαιρινά που δεν αφήνουν έναν άνθρωπο να συγκεντρωθεί.)

Τέλος πάντων, πρωταθλητές και λοιποί αθλητές δεν μπορούν συνήθως να βάλουν δυο λέξεις στη σειρά αλλά όλοι περιμένουν από αυτούς κάτι να πουν μετά τη μεγαλειώδη νίκη τους και αυτοί πετάνε ένα σωρό κοτσάνες που δεν μας ενοχλούν καθόλου γιατί η Ελλάδα βγήκε πρώτη στον κόσμο στην κτηνοβασία άνευ πηδαλιούχου και χεστήκαμε που ο ολυμπιονίκης μας δεν μιλάει ούτε λέξη ελληνικά επειδή είναι Τουρκαλβανός.

Από την άλλη, ο Αντώνης Νικοπολίδης έβγαλε πρόσφατα βιβλίο. Να μιλήσει δεν μπορούσε ο Νικοπολίδης, έγραψε και βιβλίο. Και πάνε οι άλλοι και το αγοράζουν. Γιατί, σου λέει, δεν μπορεί να ήταν μόνο αυτό που βλέπαμε στα γήπεδα ο Νικοπολίδης. Κάτι μας έκρυβε όλα αυτά τα χρόνια. Ή μπορεί να μην τον άφηναν να μας το πει ο Κόκκαλης και ο Βαρδινογιάννης.

Βέβαια, σε κάποιους πρωταθλητές ή σούπερ αθλητές συγχωρείται το να έχουν άποψη. Αν τον κυνηγούν τον πρωταθλητή 1500 χορηγοί που τον θέλουν αποκλειστικά δικό τους, του επιτρέπεται να είναι και αναρχοκομουνιστής και να βρίζει την κυβέρνηση των ΗΠΑ για την ιμπεριαλιστική πολιτική της.

Αν, όμως, είναι ένας πρωταθλητής από το σωρό -όπως η κυρία Παπαχρήστου-, πρέπει να παίρνει άδεια και για να στείλει SMS στην γκόμενά του.

Κάποιοι λένε πως και οι φίλαθλοι και οι οπαδοί λένε ρατσιστικά συνθήματα, οπότε είναι υποκρισία να σε πειράζει το σχόλιο της Παπαχρήστου. Ναι, αλλά οι οπαδοί είναι πελάτες, δεν είναι υπάλληλοι. Και ο πελάτης -λένε οι καπιταλιστές- έχει πάντα δίκιο. Γι’ αυτό οι ομάδες αλλάζουν συχνά παίκτες αλλά ποτέ οπαδούς.

Τούτων δοθέντων, γιατί νύσταξα κιόλας, το θέμα δεν είναι αν ένα σχόλιο είναι ρατσιστικό ή πολιτικό ή κακό ή σκληρό ή οτιδήποτε άλλο, αλλά αν είσαι ελεύθερος να το κάνεις. Αν έχεις αφεντικό ή χορηγούς, δεν είσαι. Τέλος.

(Η φωτογραφία με το όπλο είναι από το twitter της κυρίας Παπαχρήστου. Διαπίστωσα πως, μετά τον χαμό που προκλήθηκε, η κυρία Παπαχρήστου -εκτός από το επίμαχο tweet- έσβησε και όλα τα μηνύματα του Κασιδιάρη από τον λογαριασμό της, αν και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για προφανείς λόγους, δεν αναφέρθηκαν καθόλου σε αυτά. Προφανώς, κατάλαβε πως οι κακές συναναστροφές έχουν άσχημα αποτελέσματα.)

Πηγή http://pitsirikos.net/

Ακούτε άραγε το βογκητό;

Μετά το τέλος της αντοχής, ακολουθεί το τέλος της ανοχής που με τη σειρά του φέρνει το τέλος του status quo.

«Βογκούσε, του ΄κανε καλό να βογκάει. Την πρώτη φορά στην απομόνωση βογκούσε συνέχεια και χαιρόταν ν΄ ακούει τη φωνή του.
Κάτι απόμεινε, δεν χάθηκαν όλα. Το έκαμαν πολλοί αυτό στα κελιά,
μερικοί στην αρχή, άλλοι αργότερα, όταν αισθάνονταν μοναξιά.
Τότε αρχίζανε, ήταν κάτι ανθρώπινο, τους παρηγορούσε».
Άλφρεντ Ντέμπλιν, «Μπέρλιν Αλεξάντερπλατς», εκδ. Οδυσσέας, 1982.


Ανοικτή επιστολή προς την πολιτική ηγεσία

Κύριες και κύριοι της πολιτικής,

Θέλω να πιστεύω ότι ξεφυλλίζετε καθημερινά τον τύπο και πως ρίχνετε μια ματιά στα μεγάλα ειδησεογραφικά sites και έτσι, γνωρίζετε πως οι αυτοκτονίες έχουν προσλάβει στη χώρα μας μορφή επιδημίας, πως διαπιστώθηκε κρούσμα φυματίωσης σε εστιατόριο του κέντρου της Αθήνας, πως υπήρξαν κρούσματα ελονοσίας στη νότιο Πελοπόννησο, πως στα ραδιόφωνα ακούγονται πληροφορίες ότι τα πυροσβεστικά αεροπλάνα δεν έχουν ανταλλακτικά και καύσιμα, πως το ίδιο συμβαίνει σε κρίσιμες για την ασφάλεια της χώρας στρατιωτικές μονάδες. Αυτά είναι μερικά από τα δραματικά που συμβαίνουν στο προσκήνιο.

Υπάρχουν όμως και άλλα, εξ ίσου δραματικά, που συμβαίνουν στο παρασκήνιο. Παρασκήνιο είναι πλέον οιαδήποτε είδηση δεν αφορά τις παραινέσεις υποταγής στη μοίρα που απευθύνονται στον ελληνικό λαό από αξιωματούχους της ΕΕ και των χωρών μελών της. Για παράδειγμα τις τελευταίες βδομάδες, χιλιάδες επαγγελματίες με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών κλείνουν τα βιβλία τους για να γλυτώσουν το 500άρικο του τέλους. Οι περισσότεροι βγαίνουν κουρεμένοι. Πάντα κάτι θα λείπει, μια συγκεντρωτική πελατών, μια εκκαθαριστική ΦΠΑ… και το μίσος για το κράτος και την εξουσία συσσωρεύεται. Στο «ταμείο ανεργίας» των ατομικών επιχειρήσεων το δίμηνο Ιουνίου-Ιουλίου θα κάνει ολυμπιακό ρεκόρ.

Ένας προϊστάμενος ελέγχου σε ΔΟΥ έλεγε ότι δεν κάνει τίποτε άλλο από το να υπογράφει ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΕΡΓΑΣΙΩΝ. Η εκθεμελίωση του παραγωγικού ιστού της χώρας ολοκληρώνεται… Χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι, χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις –που έλαβαν στο παρελθόν και επιδοτήσεις από το ΕΣΠΑ- κλείνουν απαξιώνοντας επενδύσεις του κράτους. Μέσα στο καλοκαίρι θα κλείσουν 3.000 κομμωτήρια, από αυτά που επιχορήγησε η κυβέρνηση Καραμανλή με το ΕΣΠΑ. Πεταμένα λεφτά σε μια χώρα άσχετων, σε μια χώρα χωρίς στρατηγική, σε μια χώρα εξυπνάκηδων. 

Και οι τράπεζες. Α! οι τράπεζες έχουν προσημειώσει όλη την Ελλάδα. Ο κόσμος έχει χάσει τον ύπνο του και η χοληστερίνη και το ζάχαρο ανεβαίνουν. Το σενάριο που είχε δημοσιεύσει πριν από μερικούς μήνες η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ότι οι Γερμανοί θα πάρουν τα σπίτια μας, αφού κάποια στιγμή θα ελέγξουν τις τράπεζες και τις υποθήκες τους, μοιάζει όλο και πιο αληθινό στους περισσότερους. Το περιοδικό ΜΟΝΟ ξαναχτύπησε καμπανάκι το Μάιο: «Θα μας πάρουν τα σπίτια». Στο μεταξύ ο χρόνος τρέχει, οι τράπεζες περιμένουν να αρχίσουν τον Γενάρη του ΄13 τους πλειστηριασμούς που έχουν παγώσει και οι άνεργοι με τα ρυθμισμένα δάνεια, τρέμουν. Οι υπόλοιποι που βλέπουν τη βενζίνη να παίρνει πάλι την ανηφόρα λόγω την διολίσθησης του ευρώ, σκέφτονται ότι θα τρέμουν το χειμώνα από το κρύο με το πετρέλαιο με φόρους πολυτελείας και σε τιμές κολόνιας…

Ένα άλλο που συμβαίνει στα παρασκήνια αφορά στα φάρμακα χρόνιων νοσημάτων. Χρηματιστήριο Εμπορευμάτων του Σικάγο! Πριν από το μνημόνιο ένα τέτοιο φάρμακο έκανε το 2007 περί τα 1500 ευρώ, ανέβηκε στα 1680, για να πέσει επί Μεσοπρόθεσμου στα 650 και μετά στα 550. Επί κυβερνήσεως Παπαδήμου εκτινάχθηκε στα 950 και τώρα μοιάζει να ισορροπεί στα 660 ευρώ με γνωμάτευση κρατικού νοσοκομείου και συνταγή Ταμείου. Τι βγάζουν οι άνθρωποι; Και ποιοι τα βγάζουν; Φάρμακα δεν υπάρχουν και οι κρατικές λύσεις, απλώς ταλαιπωρούν χιλιάδες ανήμπορους.
Ήδη χιλιάδες άνθρωποι με χρόνιες ασθένειες φοβούνται πως δεν θα έχουν φάρμακα. Το Άσυλο Ανιάτων ξέμεινε από ηλεκτρικό!… Το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα θα πέσει. Θα πέσει πολύ χαμηλά. Ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος ανακαλύψουν στην τρέχουσα ιστορία την πρώτη μεταμοντέρνα γενοκτονία της παγκοσμιοποίησης…

Πριν δυο εβδομάδες ήρθε στη χώρα μας κλιμάκιο πανεπιστημιακών από τη Σεούλ που διεξάγουν μία έρευνα για το κοινωνικό κράτος, καθώς οι ελληνικοί δείκτες (προ μνημονίου) ήταν πολύ καλύτεροι από τους δικούς τους. Διαπίστωσαν πως τίποτε δεν ισχύει πια. Το μόνο που ισχύει είναι η πλήρης απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, η ηττοπάθεια και η συνταγή του θανάτου… Ο πρόεδρος του Eurogroup, Jean Claude Junker, που είναι κάπως έμπειρος πολιτικός, είπε προ ημερών πως θα πρέπει να αποφύγουμε μια ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα!…

Κύριες και κύριοι της πολιτικής,

Γνωρίζετε επίσης ότι ο ελληνικός λαός από το 2006 και μετά βομβαρδίζεται με αρνητικά μηνύματα. Ακρίβεια, υποκλοπές/Vodafone, ακρίβεια, Πακιστανοί, δομημένα, Ζαχόπουλος, πυρκαγιές και ασύμμετρες απειλές, και πάλι ακρίβεια, δημοσιονομικό κραχ, αλλεπάλληλες ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις, μνημόνιο Ι και ΙΙ, ΦΠΑ 23%, απορρύθμιση αγοράς εργασίας, χαράτσια και καθημερινά, από το πρωί μέχρι το βράδυ, μια τηλεόραση-τρομοκράτης που συνθλίβει επί έξι χρόνια τώρα ένα περήφανο και ηρωικό λαό. Ποιος λαός της Ευρώπης θα άντεχε να ζει δέκα σχιζοειδείς οριακές καταστάσεις την ημέρα στη χώρα του παραλόγου; Ποιος λαός της Ευρώπης θα είχε αντέξει στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα τόση πίεση, από όλες της πλευρές. Χλευάστηκε ο ελληνικός λαός από αυτούς που νίκησε ηθικά και αντιμετώπισε στο πεδίο της μάχης στα ίσια. Λοιδορήθηκε από όλους, ακόμη κι από αυτούς που δεν πολέμησαν, που το κράτος τους νοικιάστηκε!…, ή τους άλλους που από αποικιοκρατική αυτοκρατορία έγιναν αποικία. Ακόμη και οι εταίροι που θα περίμεναν ακόμη στην ουρά να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν η ελληνική προεδρία δεν τους άνοιγε την πόρτα, μας γυρίζουν την πλάτη. 

Κύριες και κύριοι της πολιτικής,

Είναι σαφές πως από τη στιγμή που η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν προσέφυγε για το Μνημόνιο Ι στους 180 ψήφους στη Βουλή, δεν είχε πλέον τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού. Το Σύνταγμα παραβιάστηκε, η δημοκρατία υποχώρησε. Ακολούθησε η γκάφα του δημοψηφίσματος, μια πολιτική κίνηση κουτοπονηριάς, σε ένα θέμα μη υπαρκτό που οδήγησε στην παραίτηση Παπανδρέου και στο Μνημόνιο ΙΙ. Η χώρα οδηγήθηκε σε εκλογές κατά τις οποίες αποδοκιμάστηκαν τα δύο κόμματα εξουσίας, και τα οποία αναγκάστηκαν να προσφύγουν σε νέες εκλογές προκειμένου να υπάρξει το απαραίτητο άλλοθι για να σχηματιστεί κυβέρνηση από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Οι προσδοκίες των 3 σε ότι αφορά τον «αέρα» που θα τους έδιναν οι δανειστές κατέρρευσαν την επομένη των εκλογών με τρόπο σοκαριστικό. Έτσι, η κυβέρνηση είναι εγκλωβισμένη στο ρόλο του δήμιου…

Η ΑΛΗΘΕΙΑ που ανακαλύπτετε στα άδεια κρατικά ταμεία, στα χωρίς γάζες νοσοκομεία, στα χωρίς βενζίνη αεροπλάνα, στα χωρίς βιβλία σχολεία, στα χωρίς παιδεία παιδιά μας είναι κατόπιν εορτής, υποκριτική και άχρηστη. Η χώρα δεν κυβερνιέται από την τηλεόραση, ούτε με δηλώσεις ενώπιον του κομματικού ακροατηρίου, ούτε με προβαρισμένες στον καθρέπτη ατάκες αυτοπεποίθησης. Ρε!, εδώ κοντεύουν τρία χρόνια και δεν μπορέσατε να φτιάξετε ένα σοβαρό Πρόγραμμα Εθνικής Σωτηρίας…

Κύριες και κύριοι της πολιτικής,

Να εύχεστε αυτό που έρχεται να μπορέσουν να το μαζέψουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης (ε! όχι κι όλα), γιατί μια ανθρωπιστική συνδρομή του ΝΑΤΟ θα μας γυρίσει στο 1945.

Πηγή http://www.koutipandoras.gr/

Τραπεζοκρατία (το φαγοπότι συνεχίζεται)

του Γιάνη Βαρουφάκη

Προ ημερών, το Reuters έπιασε λαυράκι. Σε ιδιαίτερα προσεκτικό δημοσίευμά του που πήρε μεγάλη έκταση παγκοσμίως ανέδειξε κάποιες «συναλλαγές» μεταξύ τριών ελληνικών τραπεζών η οποία, αν το δημοσίευμα αληθεύει, τεκμηριώνει την ποινική δίωξη γνωστών τραπεζιτών της χώρας. Κι αν όχι την ποινική τους δίωξη, απαιτεί από την κυβέρνηση, το EFSF, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών (European Banking Authority), κατ’ ελάχιστον, την παύση του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς και την δρομολόγηση διαδικασίας εξυγείανσής της. Ανάλογες κινήσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν για τον τραπεζικό όμιλλο Marfin Popular Bank για κινήσεις της Marfin Egnatia Bank της οποίας αποτελεί μετεξέλιξη. Κι όμως: αντί για αυτά, ένα τεράστιο πέπλο σιωπής ξετυλίγεται και σκεπάζει την υπόθεση, με πρώτους υφαντές του τους δημοσιογράφους των «έγκυρων» εντύπων και sites οι οποίοι, κατά τα άλλα, συνεχώς καταγγέλλουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία για ανοχή στην διαφθορά.

Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων. Αρχικά, ιδιωτικών και, εφόσον δεν τα έβρισκαν, δημοσίων (μέσω της επανακεφαλαιοποίησης που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση δανειζόμενη, δυστυχώς, η ίδια από το EFSF). Οι τραπεζίτες τρέμουν τα κεφάλαια του EFSF καθώς αυτά δίνονται με αντάλλαγμα μετοχών, κάτι που μειώνει το δικό τους ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών, θέτοντας σε κίνδυνο της εξουσία τους εντός των ΔΣ των τραπεζών (και όλα τα «καλούδια» που αυτή τους εξασφαλίζει). Για αυτό, εύλογα, προτιμούν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδίως φίλα προς αυτούς προσκείμενων επιχειρηματιών. Έλα όμως που τέτοια κεφάλαια στον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν; Τότε, τι νομίζετε ότι σκαρφίζονται οι καλοί τραπεζίτες;

Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, σε γενικές γραμμές, συνέβη το εξής καταπληκτικό: Την εποχή που η Τράπεζα Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, σχεδίαζε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρώπης και της τρόικα), ο κ. Σάλλας δημιούργησε τρεις off shore εταιρείες στην Κύπρο (μαζί με τα δύο του τέκνα). Αυτές οι εταιρείες, δανείστηκαν από τον τραπεζικό όμιλο Marfin Egnatia Bank (που ελέγχει ο κ. Βγενόπουλος) γύρω στα 113 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρήματα αγοράστηκαν μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς (στο πλαίσιο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που ο ίδιος ο κ. Σάλλας αποφάσισε). Αξιοσημείωτα είναι τα εξής:

• Η Marfin Egnatia Bank από την οποία δανείστηκαν οι off shore του κ. Σάλλα έπασχε η ίδια από τεράστια έλλειψη τόσο ρευστότητας όσο και κεφαλαίων. Το ότι δάνεισε ένα τέτοιο τεράστιο ποσό σε έναν άλλον «ζορισμένο» τραπεζίτη με στόχο την αγορά μετοχών των οποίων η αξία βρισκόταν σε πορεία ραγδαίας απαξίωσης (και χωρίς κανένα εχέγγυο πέραν των ίδιων των μετοχών) ελέγχεται ως είτε επιχειρηματικά ανόητη κίνηση είτε ως «περίεργη» κίνηση.

• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».

• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα... παιδιά του.

• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.

Αν τα παραπάνω, που καταγγέλλει το Reuters, αληθεύουν, έχουμε στα χέρια μας ένα σκάνδαλο αξιώσεων. Ένα σκάνδαλο που (α) παραπέμει σε insider trading, (β) εγείρει ζητήματα που αφορούν τον έλληνα φορολογούμενο (ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της Proton) και (γ) αφορά επισταμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ευρωπαϊκών αρχών επιτήρησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Δεν είναι δική μου δουλειά να αποφασίσω την αθωότητα ή την ενοχή του οιουδήποτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική δικαιοσύνη και η ίδια η τρόικα θα επιληφθούν. Προς το παρόν, σιγή ιχθύος. Από την μεριά μου, σημειώνω την απάντηση του κ. Σάλλα στο άρθρο του Reuters. Όπως αναφέρει η Καθημερινή, «ο κ. Σάλλας, ο οποίος έχει καταθέσει αγωγή κατά του ειδησεογραφικού πρακτορείου για προηγούμενο δημοσίευμά του, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 50 εκατ. ευρώ, έκανε λόγο για άλλο επεισόδιο, αυτή τη φορά από ομάδα συνεργατών του Reuters, στην προσπάθεια «υπονόμευσης, εκβιασμών και κατασυκοφάντησης», που έχει αντιμετωπίσει η Τράπεζα Πειραιώς στην πορεία ανάπτυξής της. Η υπονόμευση, κατέληξε, «δεν μας αποσπά από το κύριο καθήκον μας, που είναι η ασφάλεια και η πρόοδος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι προοπτική αναπόσπαστη με την προσπάθεια που καταβάλλουμε όλοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...

Συμπέρασμα
Στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας (*), τέτοιου είδους τερτίπια είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όμως, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα επιβίωσης, και όπου η ανάκτηση της αξιοπιστίας απέναντι στην Ευρώπη έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, το Πέπλο της Σιωπής που έχει περιβάλει αυτό το «συμβάν» είναι ενδεικτικό της Απόλυτης Υποκρισίας της καθεστηκυίας τάξης της χώρας τούτης.
Από την μία έχουμε κυβέρνηση, η οποία δήθεν κόπτεται για την αξιοπιστία μας στα μάτια της Ευρώπης, αλλά που δεν κάνει τίποτα όταν οι τραπεζίτες μας αποκαλύπτονται από τον έγκυρο διεθνή τύπο να συνομωτούν με σκοπό την παραβίαση των αρχών και κανόνων της επιτήρησής τους.
Από την άλλη, η δικαιοσύνη η οποία ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.

Τέλος, και τρομακτικότερο, οι καλοί δημοσιογράφοι των «έγκυρων» εντύπων, δημοσιογραφικών οργανισμών, sites κλπ. οι οποίοι καθημερινά γράφουν χιλιάδες λέξεις καταδικάζοντας την διαφθορά των «μικρομεσαίων» και απαιτώντας να μπει βαθειά το νυστέρι στο κόκκαλο, παραμένουν βουβοί μπροστά σε ένα τέτοιο «συμβάν», σε μια τέτοια καταγγελία του Reuters. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν μπείτε στην ιστοσελίδα του πάλαι ποτέ έγκυρου «Βήματος» και βάλετε «Σάλλας» στην σελίδα αναζήτησης δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά σε αυτό το θέμα. Ούτε μία λέξη. Η άλλη παραδοσιακά έγκυρη εφημερίδα μας, η «Καθημερινή», αναφέρεται μεν στο θέμα αλλά με τον ανώδυνο τίτλο «Νέα αντιπαράθεση Reuters με τον επικεφαλής της Πειραιώς».
Κλείνω με ένα μήνυμα προς φίλους δημοσιογράφους που στα υπόλοιπα κείμενά τους ξεσπαθώνουν εναντίον της διαφθοράς και της «ακινησίας» του ελληνικού κράτους: Όσο παραμένετε βουβοί απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση, η αξία του λόγου σας τείνει στο μηδέν.

(*) Bankruptocracy - Πτωχο-Τραπεζοκρατία (Από το «Λεξιλόγιον Κρίσης»)
Δικός μου όρος για το νέο πολιτικό-οικονομικό καθεστώς που μας προέκυψε, παγκοσμίως, μετά την Κρίση του 2008. Σε αυτό το νέου τύπου καθεστώς την μέγιστη εξουσία δεν ασκούν ούτε οι επιτυχημένοι καπιταλιστές ούτε καν οι εισοδηματίες (για τους εργαζόμενους ούτε λόγος βέβαια). Την ασκούν οι πτωχευμένες τράπεζες ελέω των φορολογούμενων των οποίων τους φόρους οι πολιτικοί χρησιμοποιούν για να στηρίζουν το νέο αυτό καθεστώς, ως εντολοδόχοι των πτωχευμένων τραπεζών, επιβάλλοντας παράλληλα αυστηρή λιτότητα στους... φορολογούμενους. Βασική αρχή του νέου καθεστώτος η εξής απλή: Τα χρέη των πολιτών και των κρατών στις τράπεζες είναι ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Παράλληλα, οι ζημίες των τραπεζών πρέπει αυτόματα, και χωρίς πολλές κουβέντες, να καλύπτονται είτε από τα κράτη είτε από τις Κεντρικές Τράπεζες χωρίς την επιβολή του παραμικρού Μνημονίου στους ιδιοκτήτες των, ουσιαστικά, πτωχευμένων τραπεζών. Ενώ τα υπό πτώχευση κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) πρέπει να διασύρονται και να υποβάλλονται σε ασφυκτική λιτότητα για να δανείζονται ώστε να μην πτωχεύσουν, στον Καιρό της Πτωχο-Τραπεζοκρατίας οι τράπεζες δικαιούνται την παροχή άπειρης ρευστότητας χωρίς κανέναν περιορισμό, όρο ή απαίτηση εκ μέρους των κρατών ή των Κεντρικών Τραπεζών που τις κρατούν ζωντανές.

Πηγή http://www.protagon.gr/

Άσφαιρα μέσα, λάθος στόχος

του Γιάννη Βαρουφάκη

Την τελευταία εβδομάδα απείχα από τον σχολιασμό της οικονομικής πολιτικής της νέας μας κυβέρνησης επειδή ήθελα να αφουγκραστώ το σκεπτικό και τις στρατηγικές της επιλογές. Μετά και το Eurogroup είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η συγκυβέρνηση των τριών κομμάτων έχει επιλέξει λανθασμένο στόχο, τον οποίο θα προσπαθήσει να επιτύχει με αναποτελεσματικά μέσα.

Ο λάθος στόχος της επιμήκυνσης
Ο δεδηλωμένος πλέον στόχος του Υπουργείου Οικονομικών είναι η επίτευξη συμφωνίας επιμήκυνσης του «προγράμματος», κάτι που μεταφράζεται σε πιο αργές αποπληρωμές των δανείων (χωρίς μείωση επιτοκίου – καθώς επιμήκυνση με μείωση επιτοκίου παραπέμπει σε αναδιάρθωση, όπως θα θυμάστε) και μικρότερο ρυθμό μείωσης των δημοσίων δαπανών και αύξησης των δημοσίων εσόδων. Αυτή η επιμήκυνση παρουσιάζεται (ξανά) στο ελληνικό κοινό ως εξασφάλιση περισσότερου χρόνου για να πετύχει το «πρόγραμμα». Δυστυχώς, όπως και η επιμήκυνση που πέτυχε (σε σχέση με το πρώτο Μνημόνιο) ο κ. Γ. Παπανδρέου τον Μάρτιο του 2011, έτσι και αυτή η επιμήκυνση (αν επιτευχθεί) δεν πρόκειται να προσφέρει στην χώρα μας (δημόσιο και ιδιωτικό τομέα) περισσότερο χρόνο να πετύχει αλλά περισσότερο σχοινί για να κρεμαστεί.

Στην περίπτωση εκείνης της επιμήκυνσης (του Μαρτίου 2011), το αποτέλεσμα ήταν ο εκτροχιασμός που ακολούθησε μερικούς μήνες μετά (τον Ιούλιο του 2011) με αποτέλεσμα την εκπαραθύρωση του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, την μετακόμιση του κ. Βενιζέλου στην Πλατεία Συντάγματος, και, τέλος, το δεύτερο Μνημόνιο, το θλιβερό PSI, και την κατάρρευση της τραπεζικής πίστης στην χώρα. Στην περίπτωση μια νέας επιμήκυνσης προς το τέλος του 2012, ο νέος εκτροχιασμός του νέου «προγράμματος» το οποίο σίγουρα θα ακολουθήσει, πολύ πιθανόν να φέρει την εκπαραθύρωση όχι απλώς του υπουργού Oικονομικών αλλά και της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (με ό,τι αυτό συνεπάγεται – δηλαδή, την διάλυση της ίδιας της Ευρωζώνης).

Πώς είμαι τόσο σίγουρος ότι μια επιμήκυνση δεν θα μας εξασφαλίσει περισσότερο χρόνο να πετύχουμε; Γιατί επιμένω ότι θα μας προσφέρει μακρύτερο σχοινί για να κρεμαστούμε; Οι λόγοι δύο:

Πρώτον, επειδή (όπως έγραφα και τον Μάρτιο του 2011 σχετικά με εκείνη την Παπανδρεϊκή επιμήκυνση) είναι κοινός τόπος μεταξύ επενδυτών ότι το ελληνικό δημόσιο κάποια στιγμή θα αναγκαστεί να ξανα-κουρέψει τα δάνειά του – να βρεθεί σε κατάσταση default – καθώς μια οικονομία που συρρικνώνεται σε ρυθμό -7% με -10% θα πρέπει να πληρώνει... αρνητικά επιτόκια για να διατηρεί κάποια ελπίδα ότι θα δύναται να καταβάλει έγκαιρα τις δόσεις των δανείων του δημοσίου της.

Δεύτερον, επειδή η ουσιαστική κατάργηση της τραπεζικής πίστης (αλλά και των άτυπων κυκλωμάτων ιδιωτικής πίστης, π.χ. μεταχρονολογημένες επιταγές, ανοχή της μίας επιχείρησης από την άλλη), και η αντικατάστασή της από την απαίτηση πληρωμών τοις μετρητοίς, σηματοδοτεί ότι δεν βρισκόμαστε απλά σε κατάσταση βαθειάς ύφεσης αλλά σε συνθήκες οικονομικής καθίζησης όπου ακόμα και οι κερδοφόρες επιχειρήσεις ασφυκτιούν. Υπό αυτές τις συνθήκες, και καθώς οι αγορές αναμένουν το σίγουρο default του ελληνικού δημοσίου (χωρίς όμως να ξέρουν το πότε ακριβώς θα επέλθει), καμία σοβαρή επένδυση δεν θα γίνει, όσες μεταρρυθμίσεις και να κάνει η κυβέρνηση (κάτι που δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις). Περισσότερος χρόνος, μια επιμήκυνση αυτής της κατάστασης, ισοδυναμεί με το μακρύτερο σχοινί στο οποίο αναφερόμουν.

Εν συντομία, στο σημείο που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, μια επιμήκυνση είναι το χειρότερο που μπορεί να της συμβεί. Αν είναι να πτωχεύσει το δημόσιο σίγουρα για άλλη μια φορά (να κηρυχθεί σε κατάσταση default, όπως και τον Μάρτιο που πέρασε), καλύτερα σήμερα, παρά τον Νοέμβριο ή του χρόνου. Οπότε, είτε η κυβέρνηση πρέπει να πείσει την Ευρώπη για κάτι εντελώς διαφορετικό από μία επιμήκυνση (κάτι που ακυρώνει, αντί να αναβάλει, την επόμενη πτώχευση) είτε να την προκαλέσει όσο γρηγορότερα γίνεται (αποκομίζοντας όσα οφέλη μπορεί από τον πανικό που κάτι τέτοιο θα προκαλέσει – π.χ. απειλώντας ότι θα απορρίψει την δόση του Αυγούστου την οποία, έτσι κι αλλιώς, θα πρέπει να επιστρέψει ολόκληρη στην ΕΚΤ). Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι κκ. Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου τον Μάρτιο του 2011, επιλέγουν τον στόχο μιας ακόμα δηλητηριώδους επιμήκυνσης, εκμεταλλευόμενοι, άλλη μια φορά, το δέλεαρ του κλασικού νεο-ελληνικού «ας εξασφαλίσουμε λίγο ακόμα χρόνο κι έχει ο θεός». Δυστυχώς ο «Θεός» δεν «έχει» άλλο. Στο τέλος της επόμενης επιμήκυνσης, αν την πάρουμε, βρίσκεται η δραχμή. Όποιος νιώθει (όπως κι εγώ) τρόμο με την ιδέα αυτή, πρέπει να απεγκλωβιστεί άμεσα από την καταστροφική λογική μιας ακόμα επιμήκυνσης.

Τα άσφαιρα μέσα για την επίτευξή του
Ας αφήσουμε τον στόχο (της επιμήκυνσης) και το κατά πόσο είναι ο σωστός ή όχι. Ας επικεντρωθούμε τώρα στα μέσα που επέλεξε η κυβέρνηση για να πετύχει τον στόχο της (ανεξάρτητα από το κατά πόσον συμφωνούμε ή όχι μαζί του). Τι μέσα επέλεξε; Την στρατηγική του «υποδειγματικού φυλακισμένου» ο οποίος κάνει ό,τι του πουν στην φυλακή μπας και η υπηρεσία πειστεί ότι αναμορφώθηκε και αποφασίσει την υπό περιορισμούς απόλυσή του μια ώρα αρχίτερα.

Αν βρισκόμουν ποτέ στην φυλακή, ομολογώ ότι κι εγώ αυτή την στρατηγική θα ακολουθούσα. Θα πάσχιζα να φαίνομαι «μεταμελημένος», «μεταμορφωμένος» και πρόθυμος να κάνω το οτιδήποτε αρκεί να βγω μια ώρα αρχίτερα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι άλλο Κορυδαλλός κι άλλο κρεματόριο. Δυστυχώς, η δανειακή μας σύμβαση (γνωστή κι ως 2ο Μνημόνιο) μοιάζει με το δεύτερο: όσο πιο πρόθυμα αποδεχόμαστε τους «κανόνες» που μας επιβάλονται, τόσο πιο κοντά στην «τελική λύση» βρισκόμαστε. Μην γελοιόμαστε φίλες και φίλοι: η Φρανκφούρτη και το Βερολίνο έχουν αποφασίσει ότι η Ελλάδα δεν έχει θέση στην Ευρωζώνη. Τελεία και παύλα. Περιμένουν την στιγμή που συμφέρει εκείνους να εκπαραθυρωθούμε (μετά default και άγριου κουρέματος των δανείων του δημοσίου στην ΕΚΤ και την ΕΕ – όχι και στο ΔΝΤ). Η στιγμή αυτή δεν έχει έρθει. Όσο όμως εμείς ακολουθούμε την στρατηγική του «υποδειγματικού κρατούμενου» τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα έρθει. Και θα έρθει σε μια στιγμή που θα επιλεγεί με γνώμονα τα οφέλη των τραπεζών της Φραγκφούρτης. Μια χρονική στιγμή όταν η ελληνική οικονομία θα είναι ακόμα πιο αδύναμη από ό,τι σήμερα και παντελώς ανίσχυρη να διαχειριστεί την εθνική καταστροφή που θα σηματοδοτήσει μια τέτοια εξέλιξη.

Μήπως έχω άδικο; Μήπως τελικά η κυβέρνηση έχει δίκιο όταν λέει ότι, εφόσον καταφέρουμε να δείξουμε καλά δείγματα γραφής ως προς την εφαρμογή του «προγράμματος», μπορεί να τους αλλάξουμε γνώμη και να υποχωρήσει η κάθετη άρνηση των πλεονασματικών χωρών να συμφωνήσουν σε νέους, βατούς για την χώρα μας, όρους; Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα. Δεν είναι όμως. Ίσως να ήταν αν υπήρχε πιθανότητα να πετύχουμε, έστω και με απόκλιση 30%, τους όρους του 2ου Μνημονίου. Τέτοια όμως πιθανότητα δεν υπάρχει. Είναι σαν να ζητάς από μια στρουθοκάμηλο να προσπαθήσει να πετάξει. Απλά, δεν γίνεται.

Ας είμαι πιο ακριβής: Πάρτε τις ιδιωτικοποιήσεις. Γιατί δεν μπορούν να γίνουν; Και βέβαια μπορούν. Θεωρητικά, μπορούν να έχουν πουληθεί όλα τα φιλέτα (ΟΠΑΠ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, Ελληνικό, ακίνητα) μέχρι την επόμενη εβδομάδα. Όμως, να σας θυμίσω, δεν είναι αυτή η δέσμευσή μας προς την τρόικα. Η δέσμευσή μας αφορά το ποσό το οποίο θα αποκομίσουμε από τις πωλήσεις αυτές καθώς η τρόικα, ανοήτως (και με χαρακτηριστικό κυνισμό), είχε προσμετρήσει στα ποσά που απαιτούνται για την «δημοσιονομική προσαρμογή» των δημοσιονομικών μας τα 50 δις (!) που θα... έφερναν οι ιδιωτικοποιήσεις. Κάθε ευρώ λιγότερο (από αυτές τις πωλήσεις) θα πρέπει να αναπληρωθεί είτε από περισσότερα ευρωπαϊκά δάνεια (κάτι που η γερμανική Βουλή θα απορρίψει) είτε από περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων (ή περισσότερους φόρους) που, φυσικά, θα εντείνουν κι άλλο την σκοτοδίνη της κοινωνικής μας οικονομίας εντείνοντας την Κρίση. Από αυτά τα 50 δις, δεδομένης της έλλειψης ζήτησης σε μια υπό κατάρρευση χώρα, αν η κυβέρνηση πιάσει τα 9 δις θα είναι τυχερή ανεξάρτητα από τον πόσο ζήλο δείξει. Για να το πω απλά: οι στόχοι του 2ου Μνημονίου όσον αφορά τις ιδιωτικοποιήσεις είναι άπιαστοι. Το ίδιο (και χειρότερα) ισχύει όσον αφορά τα δημόσια έσοδα: όσο πιο πολύ σφίγγει το ζωνάρι το υπουργείο οικονομικών, τόσο μεγαλύτερες και διογκούμενες οι υστερήσεις των εσόδων και των αποκλίσεων από το «πρόγραμμα».

Θα μου πείτε: Αυτά δεν τα γνωρίζει η τρόικα; Μήπως αρκεί, για να αλλάξουν γνώμη και στάση απέναντι στην Ελλάδα, το να μας δουν «επιτέλους» να πουλάμε ή και να κλείνουμε κανέναν δημόσιο οργανισμό ως δείγμα ότι δεν τους αγνοούμε (κι ας αποκομίσουμε μόνο 20% σε σχέση με τις τιμές πώλησης που αναγράφει το 2ο Μνημόνιο); Θεωρώ πως η απάντηση είναι αναμφισβήτητα αρνητική.

Το κέντρο βάρους της Κρίσης έχει φύγει από την Ελλάδα κι βρίσκεται πλέον στον άξονα Μαδρίτης-Ρώμης. Παρά την ενδιαφέρουσα Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου, η κατάσταση σε Ισπανία-Ιταλία παραμένει εκρηκτική επειδή η Γερμανία αρνείται τα αυτονόητα. Σε αυτή την διελκυστίνδα Βορρά-Νότου, με την Γαλλία να χτυπά μια στο καρφί και μια στο πέταλο, η Ελλάδα δεν θα πάρει τίποτα το ουσιαστικό όσο «υποδειγματική» κι αν είναι ως φυλακισμένη. Εκτός αν αποβάλει την στρατηγική του «υποδειγματικού κρατούμενου» και το απαιτήσει απειλώντας ότι δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου μερικά δισεκατομμύρια για να τα δώσει αμέσως (όπως είχε συμφωνήσει ο κ. Βενιζέλος με την τρόικα) στην ΕΚΤ. Κι αν είναι να το απαιτήσει, πρέπει να το απαιτήσει τώρα – πριν η κατάρρευση της τραπεζικής πίστης κατακάψει ό,τι ζωντανά βλαστάρια έχουν απομείνει στην έρημο της οικονομίας μας.  Αν δεν το κάνει, τότε (αντίθετα με την ρητορική της στάση) θα μείνει στην ιστορία ως η κυβέρνηση που μας επέστρεψε, ακουσίως, στην δραχμή.

Συμπέρασμα
Η κυβέρνηση πρέπει να αναθεωρήσει σήμερα τον στόχο της επιμήκυνσης. Δεν βοηθά -  όσο μεγάλη και «γενναιόδωρη» κι αν είναι. Παράλληλα, πρέπει να αναθεωρήσει την επιλογή της στρατηγικής του «υποδειγματικού φυλακισμένου», κατανοώντας επιτέλους ότι δεν βρίσκεται στον Κορυδαλλό αλλά σε κρεματόριο όπου μετρά μέρες έως την «τελική λύση». Έχω ήδη περιγράψει τι σημαίνει μια ουσιαστική διαπραγμάτευση. Σε αυτά θα προσθέσω μόνον ένα:

Όλοι λένε (εντός και εκτός της Ελλάδας) ότι, αντίθετα με την Ισπανία και την Ιρλανδία (όπου οι τράπεζες οδήγησαν τα κράτη στην πτώχευση), οι ελληνικές τράπεζες «δεν φταίνε» για την Κρίση. Ότι οι ίδιες αποτελούν «παράπλευρα θύματα» της κρίσης χρέους του ελληνικού δημοσίου (το οποίο έφερε την ύφεση και το κούρεμα). Δεν συμφωνώ με αυτού του είδους την απόδοση ευθυνών (καθώς κρίνω ότι τόσο η παγκόσμια όσο και η ελληνική Κρίση δημιουργήθηκε από μια ανίερη συμμαχία κρατών και τραπεζών). Δεν έχει όμως σημασία. Ας χρησιμοποιήσει αυτό το επιχείρημα η ελληνική κυβέρνηση λέγοντας περίπου τα εξής στους ευρωπαίους:

«Έστω ότι το ελληνικό δημόσιο πρέπει να τιμωρηθεί και να μπει στον προκρούστη του Μνημονίου. Οι ελληνικές τράπεζες όμως οι οποίες, σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές, ήταν παράδειγμα προς μίμηση, γιατί να τιμωρηθούν με πλήρη κατάρρευση, δεδομένου ότι η συνεχιζόμενη διασύνδεσή τους με το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο τις καθηλώνει στον βούρκο της πτώχευσης; Γιατί να μην διαχωριστεί, όπως αποφασίστηκε για τις αμαρτωλές ισπανικές τράπεζες, η επανακεφαλαιοποίησή τους από το δημόσιο χρέος;»

Ένα τέτοιο επιχείρημα-ερώτημα θα αφήσει τους εταίρους μας σιωπηλούς, καθώς δεν έχουν να αντιτάξουν αντεπιχείρημα. Αποτελεί μια θαυμάσια βάση για αρχή ουσιαστικής επαναδιαπραγμάτευσης εφόσον βέβαια είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε ως «κίνητρο» στην Γερμανία την υπόσχεσή μας ότι, αν δεν γίνει τουλάχιστον αυτό (δηλαδή τα 30 με 50 δις της επανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών), τότε η ελληνική κυβέρνηση, αναλογιζόμενη τις ηθικές και πολιτικές ευθύνες της απέναντι στους γερμανούς και ολλανδούς φορολογούμενους, δεν θα δανειστεί στις 20 Αυγούστου τεράστια δανεικά (και, λόγω ύφεσης, αγύριστα) από το (χρηματοδοτούμενο από τους φορολογούμενους της Γερμανίας και της Ολλάνδίας) EFSF για να τα δώσει στην ΕΚΤ.

Πηγή http://www.protagon.gr/

Γενικός Διευθυντής της Nestle. Όσοι πιστεύουν ότι το Νερό Αποτελεί Δημόσιο Αγαθό είναι Ακραίοι!

Ο Peter Brabeck-Letmathe είναι ο Γενικός διευθυντής της Nestle. Στο Video που ακολουθεί διατυπώνει με απίστευτο κυνισμό ότι το νερό δεν είναι δημόσιο αγαθό και όσοι το πιστεύουν αυτό είναι ακραίοι!

Ας πάρουμε μία πρώτη γεύση της «ποιότητας» των «ανθρώπων» που θα επιδιώξουν να αποκτήσουν τη δημόσια ύδρευση της Ελλάδος εάν τους το επιτρέψουμε.

Εάν συμβεί , το λιγότερο που θα περιμένετε είναι η κατακόρυφη άνοδος του κόστους των υπηρεσιών ύδρευσής και οριστική εξάλειψη οποιωνδήποτε κοινωνικών μέτρων σε ασθενέστερες τάξεις. Εννοείται οποιαδήποτε κατανόηση ή περίοδο χάριτος σε ενδεχόμενη αδυναμία πληρωμής λογαριασμού ύδρευσης να την ξεχάσετε.




Εδώ υπογράφουμε ώστε να μην ιδιωτικοποιηθεί το νερό στην Ελλάδα! --->  http://www.avaaz.org/



Πηγή βίντεο http://www.ramnousia.com/2012/07/nestle.html#.UAZ2oZEqeuI

Διανομή βοήθειας σε ελληνικές οικογένειες

Η Ελληνική οικονομική κρίση και οι αρνητικές επιπτώσεις της στην εργατική απασχόληση, στα εισοδήματα των νοικοκυριών, των συντάξεων και στην πρόσβαση κοινωνικής πρόνοιας και ιατρικής περίθαλψης έχουν οδηγήσει σε μια πρωτοφανή αντιξοότητα εντός του κοινωνικού ιστού της Ελλάδας, της χώρας που θεωρείται παγκοσμίως ως η μηέρα της δημοκρατίας και το λίκνο του δυτικού πολιτισμού.

Οι Πρεσβευτές της Ελλάδας (Ο Κάθε Έλληνας Είναι Πρεσβευτής Της Ελλάδας A.E.) είναι μια νέα-ιδρυθείσα και μη-κερδοσκοπική οργάνωση που ξεκίνησε και εστιάζεται στην Μελβούρνη, Αυστραλίας. Σήμερα μαζί με τα 2000 μελη της παγκοσμίως, έχει μετατραπεί σε ένα δυναμικό κίνημα εθελοντών με στόχο την ενεργό συμμετοχή σε πρωτοβουλίες που ενώνουν τους Έλληνες και Φιλέλληνες, ώστε να επαναφέρει την αισιοδοξία στην Ελλάδα και στον Ελληνισμό.

Κατόπιν του άρθρου της οργάνωσης στον Νέο Κόσμο και σε άλλα μέσα ενημέρωσης, η ομάδα και οι πρωτοβουλίες της έχουν δημοσιευτεί ευρέως στη Αυστραλία και στην Ελλάδα και ως αποτέλεσμα έχει λάβει πολλά συγχαρητήρια και υποστήριξη από πολλούς Έλληνες της Ελλάδας και του εξωτερικού, αλλά και από ξένους.

Ανάμεσα σε αυτούς είναι και οικογένειες από την Ελλάδα που υποφέρουν καθημερνώς, που ξαφνικά έχουν μπει στο ταμείο ανεργίας χωρίς αποζημίωση, που ζουν από συντάξεις που συνεχώς μειώνονται, που έχουν χάσει τα επιδόματά τους, που δεν έχουν αρκετά χρήματα για να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες, και που εξαρτιούνται από τα συσσίτια για την διατροφή τους, που και αυτά μειώνονται μέρα με τη μέρα.

Απελπισμένοι από αυτήν την κατάσταση, πήραν το θάρρος να ζητήσουν από τους Πρεσβευτές της Ελλάδας την επείγουσα βοήθεια για κάλυψη βασικών τους αναγκών.

Η ομάδα ήδη διοργανώνει έναν έρανο προς υποστήριξη φιλανθρωπικών ιδρυμάτων της Ελλάδας και έχει έρθει σε επαφή με συγκεκριμένες οργανώσεις για να συγκεντρώσει βασικά στοιχεία πριν αποφασίσει με ποια απ’ αυτές τις οργανώσεις θα συνεργαστεί. Δεδομένων όμως των αιτημάτων αυτών, η ομαδα αποφάσισε να απαντήσει άμεσα και επειγόντως, και να συνεργαστεί με την γιγαντιαία διεθνή ταχυμεταφορική DHL Express, και τον Πολιτειακό Διαχειριστή του DHL στην Κουϊνσλάνδη/Βόρεια Επικράτεια, τον κ. Ronnie El Cheikh, για να παραδώσει τρία δέματα βοήθειας αξίας περίπου των $3000. Τα δέματα αποτελούνται από αντικείμενα που (περιέχοντας τροφές, ρουχισμό, και παιδικά παιχνίδια) που θα μεταφερθούν δωρεάν από την DHL στης 23 Ιουλίου 2012, με ταχεία μεταφορά και που θα παραδοθούν απευθείας στις Ελληνικές οικογένειες, εντός τριών ημερών αναχώρησής τους από τις ακτές της Μελβούρνης.

Αυτή είναι η πρώτη στη σειρά από τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες που θα αναλάβουν οι Πρεσβευτές της Ελλάδας, για την ενίσχυση της Ελλάδας και του λαού της κατά τη διάρκεια της σημερινής κρίσης. Ήδη έχουν λάβει επιπλέον αιτήματα και από άλλες οικογένειες που χρειάζονται την βοήθεια όλων μας. Οι Πρεσβευτές της Ελλάδας καλούν όλον τον Ελληνισμό της Αυστραλίας και όλες τις Ελληνο-Αυστραλιανές οργανώσεις και επιχειρήσεις να συνεργαστούν μαζί τους για να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.

Μέσα στις επόμενες μέρες θα ανακοινωθούν περισσότερες λεπτομέρειες για τον επερχόμενο έρανό τους. Για περισσότερες πληροφορίες ή να γίνετε μέλος των Πρεσβευτών Της Ελλάδας, μπορείτε να επικοινωνήσετε με την οργάνωση μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στη διεύθυνση greekambassadors@hotmail.com.

Πηγή http://neoskosmos.com/news/el/node/23869

Προς τα "οργισμένα νιάτα"

 Έγραφα –πάνε 40 χρόνια τώρα
Στα διδακτικά μου βιβλία.
Ότι νέος που ζει χωρίς ιδανικά
Είναι κέλυφος χωρίς ουσία.
Κι ακόμη ότι:
Νέος θα πει να είσαι αυθόρμητος
Να στέκεσαι κοντά στις πηγές της ζωής
Να τολμάς να κάνεις
Αυτό που δεν τολμούν να κάνουν οι άλλοι.
Οι μεγάλοι σας έκαναν ικανούς
Να μην μπορείτε να κάνετε τίποτε
Ούτε και να επαναστατήσετε.
Οι ετήσιες εξεγέρσεις σας με τη μορφή "καταλήψεων"
Είχαν χαρακτήρα εθιμικού φαινομένου.
Κάτι σαν φολκλορική "ατραξιόν".
Δίνατε τη μάχη για να γίνετε χειρότεροι.
Για να αποκτήσετε δικαιώματα που τελικά αποδείχθηκαν
Συναλλαγματικές χωρίς αντίκρισμα.
Η τωρινή εξέγερση είναι ένα μήνυμα υγείας και ελπίδας.
Ότι δεν είναι "σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη χώρα", όπως λέει ο Παλαμάς.
Αλλά χρειάζεται μεγάλη προσοχή, για να μην πέσετε, νέοι μου, θύματα αυταπάτης
Όπως έπεσε η δική μου γενιά.
Φυλαχτείτε από τούς ψευδαποστόλους που σας πλησιάζουν και σάς θωπεύουν στ΄ αυτιά.
Φυλαχτείτε από αυτούς που κάποτε έφαγαν καλά
Έκαναν μέσα σε ανώμαλες καταστάσεις ραγδαίες καριέρες
Και τώρα εμφανίζονται ξανά σαν σταυροφόροι κάποιου ιδανικού
Που σας το προσφέρουν δωρεάν, ώσπου να κάνουν κι εσάς θύματα απάτης.
Και να κλειστείτε, όσοι δεν θελήσετε να βολευτείτε, μέσα στο κέλυφος μιας βαθειάς σιωπής.
Νέοι, μη στρέφετε προς το στήθος σας το ξίφος της οργής σας.
Θωρακίστε την καρδιά σας, ελέγξατε τα συναισθήματά σας.
Η οργή δεν βλάπτει κανέναν περισσότερο από αυτόν που την έχει.
Η αγανάκτησή σας είναι δικαιολογημένη
Διότι είσαστε δεινά προδομένοι από εκείνους που σας έμαθαν
Να μισείτε την πατρίδα σας
Να μισείτε την ιστορία σας
Να περιφρονείτε τη γλώσσα σας
Να ποδοπατάτε τα σύμβολα για τα οποία οι πρόγονοί σας έχυσαν το αίμα τους.
Νέοι, συνεχίστε αλλά στοχαστείτε.
Διαβάστε πολύ προτού προχωρήστε.
Αφήστε τα συνθήματα.
Είναι σαν τα βεγγαλικά.
Με αυτά γαλουχήθηκαν πολιτικά οι πατέρες σας.
Δείτε πως κατάντησαν τη χώρα μας.
Νέοι, μη βεβηλώνετε μνημεία, όπως κάποιοι βεβήλωσαν τη ζωή σας.
Βγάλτε τη λέξη με τα τρία άλφα από το λεξιλόγιό σας.
Χωρίς να το συνειδητοποιείτε, το κάνατε εθνική ταυτότητα.
Νέοι, μην αποδεχτείτε τη βαναυσότητα με την οποία κυβερνιέται ο κόσμος.
Μη γίνετε χυδαίοι σαν εκείνους που σας γαλούχησαν ηθικά και πνευματικά.
Μην είσαστε αφελείς, όπως εμείς.
Δεν μπορείτε να διδάξετε μεταμέλεια στους πολιτικούς.
Μη ζητάτε τη λύση από αυτούς.
Ούτε από τα "κανάλια" που σας κάνουν θέαμα.
Τα "κανάλια" έχουν περισσότερο βούρκο κι από την πολιτική.
Η λύση είσαστε σεις.
Η λύση βρίσκεται μέσα σας.
Πρέπει όμως να ψάξετε βαθειά.
Το "ένδον σκάπτειν" είναι μια διαιώνια αρχή.
Το σκαπτικό εργαλείο της ψυχής είναι το καλό βιβλίο με τη βαθειά σκέψη και βαρύ προβληματισμό. Αυτά πρέπει να είναι για σας το βαρύ πυροβολικό.
Καλό είναι το διαδίκτυο, αλλά η μεγάλη επανάσταση όπως και στο παρελθόν
Θα ξεπηδήσει από το βιβλίο.
Κι εννοώ το καλό και όχι το σαχλό βιβλίο.
Το βιβλίο με τα γερά ελληνικά κι όχι με τα "γκρίκλιζ" που πορνεύουν τη σκέψη σας.


Πηγή http://lllazaros.blogspot.gr/2012/06/blog-post_18.html

ΔΝΤ = Νέος κατοχικός στρατός (διαβάστε το άρθρο!!!)

Η αποκάλυψη του Βήματος της προηγούμενης Κυριακής για τις προσλήψεις που έγιναν στο Δημόσιο τη διετία 2010 - 2011 ενόχλησε τον «ανθύπατο» του ΔΝΤ στην Ελλάδα κ. Μπομπ Τράα.

Μπομπ Τράα: Ο μικρός Ολλανδός ανθύπατος

Η θύελλα από το ρεπορτάζ για τις προσλήψεις που έριξαν έξω το μνημόνιο

«Αγαπητέ κύριε Τσώλη, Εχουμε διαβάσει το άρθρο σας για την απασχόληση στο Δημόσιο “Ποιοι έριξαν έξω το μνημόνιο” που δημοσιεύθηκε στις 24 Ιουνίου. Ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ στην Αθήνα κ. Μπομπ Τράα θα εκτιμούσε να περάσετε από το γραφείο του ώστε να συζητήσουμε περαιτέρω το θέμα σας και την κάλυψή του.» Mε αυτό το e-mail που έλαβα την περασμένη Τρίτη μετά το ρεπορτάζ της προηγούμενης Κυριακής για τις προσλήψεις που έγιναν στο Δημόσιο τη διετία 2010 - 2011 και τους υπουργούς της προηγούμενης κυβέρνησης οι οποίοι παρά τους περιορισμούς και την κατάσταση που βρισκόταν η χώρα είχαν αυξήσει τον αριθμό των εργαζομένων στον τομέα τους, ξεκίνησε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, αποκαλυπτική για τον ρόλο και το ύφος της εξουσίας που ασκεί το ΔΝΤ τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας.

Αποδέχθηκα την πρόσκληση του ολλανδού εκπροσώπου και την Τετάρτη στις 5.30 το απόγευμα βρέθηκα στο κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος, στην οδό Αμερικής 3, όπου στον 8ο όροφο έχει εγκατασταθεί το ΔΝΤ.

Μετά τον πρώτο έλεγχο στοιχείων ταυτότητας στην είσοδο, η ασφάλεια του κτιρίου ειδοποίησε το γραφείο του για την έλευσή μας. Η ελληνίδα γραμματέας του κατέβηκε στο ισόγειο, με συνόδευσε στον 8ο όροφο για να ανοίξει με το ηλεκτρονικό κλειδί την πόρτα πίσω από την οποία είναι εγκατεστημένη η μόνιμη αντιπροσωπεία του ΔΝΤ.

Αφού με... παρέδωσε στον έλληνα οικονομολόγο της αντιπροσωπείας, ο οποίος έστειλε το «προσκλητήριο»-e-mail, οδηγήθηκα στο βάθος του διαδρόμου, σε μια αίθουσα συσκέψεων μ' ένα μακρύ τραπέζι.

Τους συστήθηκα, καθήσαμε....

Στο κέντρο ο Ολλανδός, πλαισιωμένος από δύο βοηθούς του, κι εγώ ακριβώς απέναντι. Δίπλα μου ο Ελληνας ο οποίος συμμετέχει ως συνοδός στις τεχνικές αποστολές του ΔΝΤ, πρόθυμος να βοηθήσει.

«Πού βρήκες το έγγραφο;»

Ο Ολλανδός έβραζε, φαινόταν στο χρώμα του προσώπου του. Φυλλομετρούσε τα χαρτιά του, διάβαζε τη μετάφραση του ρεπορτάζ στα αγγλικά και τις σελίδες της έκθεσης που είχε δημοσιεύσει «Το Βήμα».

Εδειχνε σαν να προσπαθούσε να συγκρατηθεί. Η πρώτη φράση που κατάφερε να πει ήταν:

- Πού βρήκες αυτό το έγγραφο;

- Λάθος ερώτηση σ' έναν δημοσιογράφο, ήταν η απάντησή μου. Αυτή που θα έδινε κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον κόσμο και τον εαυτό του.

- Αυτή η έκθεση είναι δική μου, ποιος σας την έδωσε; συνέχισε ο μικρός Ολλανδός δικαιώνοντας τις φήμες και τα προσωνύμια που τον ακολουθούν στην έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον και στις χώρες απ' όπου πέρασε ως ελεγκτής. Η αγωγή μας και μόνο δεν επιτρέπει να τα μεταφέρουμε...

Ισως εκείνη τη στιγμή έπρεπε να φύγω. Το σκέφτηκα, δίστασα, κάτι δεν με άφησε, ίσως η δημοσιογραφική περιέργεια για το πού μπορεί να φθάσει....

Ο Ολλανδός σε ρόλο ανακριτή συνέχισε με επίμονες διαδοχικές ερωτήσεις...

- Πώς κάνατε την έρευνα; Πού βρήκατε την έκθεση; Πού βρήκατε τα στοιχεία για τις προσλήψεις που έγιναν το 2010;

Το κλίμα βάραινε. Του αντεπιτέθηκα.

- Μα δέκα χρόνια ερχόσαστε στην Ελλάδα και δεν καταλάβατε τι έγινε. Ούτε τότε που ήσασταν ελεγκτής, ούτε τώρα, δύο χρόνια που αυξήσατε τους φόρους, μειώσατε μισθούς και συντάξεις, το κονδύλι για τη μισθοδοσία δεν πέφτει.

Εκείνος με κοίταζε με παγωμένο βλέμμα...

Ηταν προφανές ότι ο Ολλανδός δεν ήθελε να αντιληφθεί ούτε το ρεπορτάζ ούτε να αναγνωρίσει τα δημοσιευμένα στοιχεία των προϋπολογισμών από το 2009 ως και σήμερα που αποκαλύπτουν ότι προσλήψεις και διορισμοί δεν σταμάτησαν ποτέ.

Ηταν σαν να μην ήθελε καν να ακούσει ότι με την αστοχία των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας και με το κύμα συνταξιοδοτήσεων που ξέσπασε μετά την προσφυγή στο ΔΝΤ και στο μνημόνιο το Δημόσιο πληρώνει περισσότερους ανθρώπους (είτε ως μισθωτούς είτε ως «διωγμένους» συνταξιούχους) απ' ό,τι πριν.

Οι παριστάμενοι έλληνες βοηθοί του τα έχασαν από την τροπή της συνάντησης... Συνέχισα:

- Στο ρεπορτάζ εμάς μας ενδιαφέρει η μεγάλη εικόνα. Γιατί απέτυχε το μνημόνιο, τι έγινε λάθος και πληρώνουμε χωρίς αποτέλεσμα;

Ο ίδιος σκάλιζε τα χαρτιά του και ρωτούσε:

- Γιατί αναφερθήκατε στους υπουργούς, εμείς δεν λέμε τίποτε για κανέναν υπουργό, είναι συνεργάτες μας...

Κι όταν επισημάναμε ότι τις ευθύνες τις δείχνουν οι αριθμοί της έκθεσής του τότε εξεμάνη:

- Δεν θα μιλήσουμε ξανά στο «Βήμα». Νομίζαμε πως είσαστε επίσημη εφημερίδα του ΠαΣοΚ. Εχουμε άλλες εφημερίδες που γράφουν ακριβώς τα στοιχεία μας.

- Πάλι λάθος κάνατε, ήταν η απάντηση... Το «Βήμα» είναι η μεγαλύτερη εφημερίδα της χώρας, δεν είναι όργανο κανενός...

Η συνάντηση έφτασε στο τέλος της...

Σηκωθήκαμε, δεν άπλωσα ούτε εγώ ούτε αυτός το χέρι... αλλά τον ρώτησα:

- Αλήθεια, πόσες προσλήψεις έγιναν τη διετία...

Δεν ήθελε να απαντήσει... Ψέλλισε: Οχι πάντως 70.000.

Μπορεί να είναι 60.000. Την αλήθεια δεν θα τη μάθουμε ποτέ; Η έκθεση που αποκαλύψαμε ήταν κι αυτή ένα χαρτί διαπραγμάτευσης με την τελευταία κυβέρνηση, για το οποίο ο κ. Τράα δεν είχε ακόμα προλάβει να ενημερώσει τους προϊσταμένους του και πολύ περισσότερο την Ευρωπαϊκή Επιτροπή....

Μετά τη θύελλα που δημιούργησε η αποκάλυψη του «Βήματος» για τις προσλήψεις που έγιναν, τα μόνα στοιχεία που μπορεί να εμπιστευθεί κάποιος είναι τα στοιχεία της ενιαίας αρχής πληρωμών που ανέβασαν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στις 712.000 στις αρχές του περασμένου Απριλίου. Η έκθεση του κ. Τράα αναφέρει ότι τον Δεκέμβριο του 2011 ο αριθμός των εργαζομένων στο Δημόσιο ήταν 668.035 από 692.301 τον Δεκέμβριο του 2010, ενώ μέσα στη χρονιά συνταξιοδοτήθηκαν 40.025 άτομα που προστέθηκαν στα 53.000 άτομα του προηγούμενου έτους. Το σύνολο των συνταξιούχων του Δημοσίου είναι 431.000.

Από το παρασκήνιο στο προσκήνιο

Είναι η δεύτερη φορά που ο κ. Τράα βρέθηκε από το παρασκήνιο στο προσκήνιο. Η πρώτη ήταν με το περιβόητο σημείωμα για την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού και τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις. Το σημείωμα τότε είχαν αποκαλύψει tovima.gr και τα «Nέα», αιφνιδιάζοντας μάλιστα την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η οποία διέψευδε την ύπαρξη της επιστολής, καθώς προφανώς δεν είχε ενημερωθεί από το ΔΝΤ. Οπως όλοι θυμούνται τότε ο κ. Τράα είχε προτείνει εννέα μέτρα-«φωτιά» για τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, μεταξύ αυτών η μείωση του κατώτατου μισθού, με κυριότερο την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, που τελικά δεν πέρασε.

Τα μέτρα κατεδάφισαν το Εργατικό Δίκαιο. Ο κ. Τράα είχε κατηγορηθεί από τα συνδικάτα και τα κόμματα της Αριστεράς ότι χρησιμοποίησε «πρόθυμους» έλληνες δικηγόρους και εκπροσώπους συγκεκριμένων επαγγελματικών κλάδων για να ανακαλύψει τα σημεία εκείνα της ελληνικής εργατικής νομοθεσίας που έπρεπε, κατ' αυτούς, να καταργηθούν και να αλλάξει το τοπίο στην αγορά εργασίας.

Ολοι γνώριζαν ότι τα μέτρα αυτά θα έπλητταν τη ζήτηση και θα επέτειναν την ύφεση, όπως και έγινε...

Στο Κίτο τον θυμούνται ακόμη
«Persona non grata» στο Εκουαδόρ
Από τον Οκτώβριο του 2010, όταν ο κ. Τράα ερχόταν στην Αθήνα ως «ανθύπατος» του ΔΝΤ. «Το Βήμα» ανέτρεξε στο παρελθόν του και ανακάλυψε ότι είχε κηρυχθεί «persona non grata» στο Εκουαδόρ. Στην πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, το Κίτο, τον θυμούνται πολύ καλά. Οχι για καλό. Οπως είπε στο «Βήμα» η κυρία Υβόν Γιάνες, μέλος της οργάνωσης Accion Ecologica, μαζί με άλλες οργανώσεις ζήτησαν επισήμως το 2003, με επιστολή προς τον αστυνομικό διευθυντή της επαρχίας Πιτσίντσα τη σύλληψη και απέλαση του Τράα με το αιτιολογικό ότι είχε παραβιάσει τον νόμο περί μετανάστευσης.

«Ζητήθηκε να απελαθεί από το Εκουαδούρ "για ανάρμοστη χρήση της ιδιότητας του επισκέπτη στη χώρα, καθώς και για ηθική αυτουργία στην απόφαση των εθνικών αρχών να λάβουν μέτρα που θίγουν το δημόσιο συμφέρον και την εθνική ασφάλεια"».

Τότε ο Μπομπ Τράα πίεσε την κυβέρνηση του Εκουαδόρ να χρησιμοποιήσει το 100% των εσόδων από έναν σημαντικό νέο αγωγό πετρελαίου για τη μείωση του χρέους σε βάρος της δημόσιας υγείας και της εκπαίδευσης.

Πηγή http://www.tovima.gr/

Ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος

Η Αλληγορία του Σπηλαίου - Ανάλυση, Αποκωδικοποίηση

Σπήλαιο του Πλάτωνα

Κάποτε, κάποιοι άνθρωποι, από παιδιά, ήταν αλυσοδεμένοι σε ένα σπήλαιο.. Πίσω τους έκαιγε μια φωτιά και οι φυλακισμένοι μπορούσαν να παρατηρούν μόνο σκιές, στον βράχο, πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος...


(Οι δεσμώτες συμβολίζουν τους καθημερινούς ανθρώπους.)


Μια μέρα, ένας φυλακισμένος, απελευθερώνεται και μετά από μια κοπιαστική ανάβαση, βγαίνει έξω απτή σπήλια..

Βλέπει τη φύση , τα αντικείμενα , τον ήλιο και ενθουσιάζεται , γιατί αντιλαμβάνεται , ότι τόσο καιρό έβλεπε μόνο τα αντίγραφα...


Επιστρέφει και διηγείται στους συγκρατούμενους τους την συγκλονιστική εμπειρία, αυτοί, όχι μόνο δεν τον πιστεύουν , αλλά και τον απειλούν και να σταματήσει...


(Όλο αυτό συμβολίζει , ότι η αληθινή γνώση, προέρχεται από τη σκέψη.. Και όχι από την αληθινή όραση..)

Οι περισσότεροι άνθρωποι, προτιμούν τις σκιές, από τον πραγματικό κόσμο.. Οι περισσότεροι άνθρωποι, δηλαδή, είναι σαν φυλακισμένοι, προτιμώντας να κοιτούν τον κόσμο της ύλης, άρα βλέπουν μόνο σκιές... και αντίγραφα...

Αυτοί που απέδρασαν έκαναν ένα κοπιαστικό ταξίδι, έφτασαν στην πραγματική γνώση, και αντίκρισαν την αληθινή πηγή τους φωτός.. τον ''ήλιο''...

Υπάρχει άραγε , βέβαιη γνώση ?

Αν υπάρχει, δεν θα πρέπει να τη βρούμε, σε αυτόν εδώ , τον αισθητό κόσμο..

Γιατί οι αισθήσεις μας, συχνά μας εξαπατούν.. Κάποιος μπορεί να αισθανθεί ένα αντικείμενο κρύο, ενώ κάποιος άλλος ζεστό...


Τα χρώματα, ανάλογα με τον φωτισμό, μας φαίνονται διαφορετικά..


Και τα πράγματα, άλλοτε μας φαίνονται μικρά και άλλοτε μεγάλα, ανάλογα με το πόσο κοντά ή μακριά είναι..

Που υπάρχει λοιπόν μια τέτοια σίγουρη γνώση ?

Η απάντηση του Πλάτωνα είναι ... Στα ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

Κάνεις δεν μπορεί να αμφισβητήσει το Πυθαγόρειο θεώρημα, η ότι δυο και δυο κάνουν τέσσερα...

''Αυτές οι είναι οι απόλυτες και οι αιώνιες αλήθειες''

Που δεν εξαρτώνται από τα γούστα των ανθρώπων, ούτε από τις αισθήσεις τους, αλλά αποδεικνύονται, με καθαρό και λογικό τρόπο .

Γιατί υπάρχει η απολυτή γνώση στα μαθηματικά ?

Γιατί μια γνώση καταχωρείτε ως αληθινή, μόνο αν είναι σταθερή - ασφαλής - αμετάβλητη..


Η πραγματική ευθεία γραμμή, δεν έχει πάχος, και είναι απόλυτα ίσια.. Όπως και ο κύκλος των μαθηματικών, είναι απόλυτα στρογγυλός.

Τέτοια όμως, απόλυτα σχήματα, δεν υπάρχουν... 
Δεν τα βλέπουμε στον φυσικό κόσμο...

Τα προσεγγίζουμε μόνο με τον ΝΟΥ και την ΨΥΧΗ..

Όταν ζωγραφίζουμε έναν κύκλο, άλλες φορές τον ζωγραφίζουμε καλύτερα και άλλες χειρότερα... Αλλά όσο πιο καλά, ζωγραφισμένος είναι ένας κύκλος, τόσο πιο πολύ... μοιάζει με τον απολυτό , ιδεώδη κύκλο... με την ιδέα του κύκλου...


Η ΙΔΕΑ του κύκλου είναι το πρωτότυπο... Και το πρωτότυπο , είναι πιο πραγματικό, από την απομίμηση...


Άρα όλα αυτές οι πρωτότυπες ιδέες, υπάρχουν σε έναν ''άλλον κόσμο'', που τον επισκεπτόμαστε με τον ΝΟΥ και την ΨΥΧΗ... Και όχι με τις αισθήσεις...

Διότι τα αισθητά αντικείμενα αυτού του κόσμου, είναι απομιμήσεις του κόσμου των ιδεών..

Αν λοιπόν, κατά τον Πλάτωνα, με την καθαρή δύναμη του πνεύματος μας, μπορέσουμε, να πλησιάσουμε την ιδέα της δικαιοσύνης, τότε μόνο μπορούμε να φτιάξουμε πραγματικά δίκαιους νομούς και πόλεις...



«Απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του σκαι - αφιέρωμα στον Αριστοκλή (Πλάτωνα)»

Πηγή ανάρτησης http://www.afipnisi.org/

... και η απάντηση του Debt Free Greece προς τον Γιάννη Βαρουφάκη

Πολλοί ζητήσατε να σχολιάσουμε το άρθρο στη LIFO (official) του Γιάννη Βαρουφάκη, τον οποίο σεβόμαστε και εκτιμάμε. Κάναμε όμως κάτι καλύτερο. Μεταφράσαμε τα 3 σημεία που αναφέρονται ως "τρωτά" του GDF στον Πέτρο Νομικό, πήραμε τις απαντήσεις του, ξαναμεταφράσαμε και τις παραθέτουμε εδώ σε στιλ Ερώτηση LiFO - απάντηση Πέτρου Νομικού. Αξίζει να τις διαβάσετε.

1)  LiFO, Γιάννης Βαρουφάκης: Τα δύο χρόνια που πέρασαν η μεγαλύτερη «επιτυχία» των Μνημονίων ήταν ότι μετέτρεψαν τα χρέη του ελληνικού Δημοσίου από χρέη σε ιδιώτες σε χρέη προς την Τρόικα. Με το Μνημόνιο 2 και μετά το PSI η πλειονότητα των χρημάτων που χρωστά το Δημόσιο οφείλεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε άλλες χώρες της Ε.Ε. και στο ΔΝΤ. Αυτά τα χρέη δεν έχουν πλέον τη μορφή ομολόγων τα οποία μπορείς να αγοράσεις σε εξευτελιστικές τιμές και να τα σκίσεις. Άρα, η υπόσχεση που δίνει η DFG στην ιστοσελίδα της ότι για κάθε ένα ευρώ που δωρίζουμε διαγράφονται 8 ευρώ χρέους δεν στέκει.

Πέτρος Νομικός: Αυτό απλά δεν ισχύει. Τα δύο τρίτα των δανειακών υποχρεώσεων ανήκουν σε ιδιώτες. Όσο υπάρχουν ομόλογα που μπορούν να αγοραστούν για 12 ή 13 σεντς, ένας πολίτης μπορεί να δώσει 1 ευρώ στο GDF και το GDF μπορεί να αγοράσει € 8 χρέους και κατά συνέπεια να μειώσει το χρέος της χώρας κατά 8 ευρώ. Αν αυτό αλλάξει, ο αριθμός στην «αριθμομηχανή χρέους» (Debt Calculator) στην ιστοσελίδα του GDF, θα αλλάξει κι αυτός. Για να αποφεύγονται παρερμηνεύσεις, παρακαλούμε διαβάζετε τα ψιλά γράμματα πριν ασκείτε κριτική. Σήμερα, 4η Ιουλίου 2012, υπάρχουν πάνω από 60 δισ. ευρώ ονομαστικής αξίας ομολόγων PSI GGB 2% που είναι εμπορεύσιμα σε τιμές κάτω από 15 σεντς. Αν δινόταν στο GDF ένα εκατομμύριο ευρώ, θα μπορούσαμε αυτή τη στιγμή να αγοράσουμε ομόλογα σύμφωνα με την τιμή που δηλώνεται στην αριθμομηχανή στην ιστοσελίδα μας. Το GDF δεν είναι διαμορφωμένο από ερασιτέχνες. Το μήνυμα μπορεί να είναι απλό αλλά το πρόγραμμα είναι πολύ έξυπνα δομημένο.

2) LiFO, Γιάννης Βαρουφάκης: έστω ότι δεν ίσχυε το παραπάνω κι ότι μαζεύαμε τα 45 δισ. ευρώ που θα χρειάζονταν (σύμφωνα με τους υπολογισμούς της DFG), ώστε να διαγραφεί το δυσθεώρητο ελληνικό δημόσιο χρέος (κάτι που, μην ξεχνάμε, θα σήμαινε δωρεές 4.500 ευρώ για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το χρέος εξαγοραζόταν στο 20% της αξίας του). Με το που θα προσπαθούσε να αγοράσει η DFG τα ομόλογα αυτά (για να τα σκίσει), αμέσως οι τιμές των ομολόγων θα ανέβαιναν τόσο που τα 45 δισ. δεν θα έφταναν για να διαγράψουν παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό του χρέους. (Η DFG ισχυρίζεται ότι αυτό το πρόβλημα δεν θα προκύψει, αν αγοράσει όλα τα ομόλογα μαζί, αφού συγκεντρώσει το ποσό αυτό. Δεν πείθομαι. Μια «συγκομιδή» τόσων δισεκατομμυρίων δεν κρατιέται μυστική για πολύ. Με το που θα το πάρουν χαμπάρι οι αγορές, οι τιμές των ομολόγων θα πολλαπλασιαστούν, ακυρώνοντας τα σχέδια της DFG.)

Πέτρος Νομικός: Εκτός κι αν η κυβέρνηση σχεδιάζει να προχωρήσει σε χρεοκοπία, οποιαδήποτε ομόλογα αγοράζονται σε τιμές μικρότερες από αυτές στις οποίες η κυβέρνηση χρωστάει, είναι χρήματα που κερδίζονται. Σήμερα, δίνουμε 1 ευρώ και το χρέος μειώνεται κατά 8 ευρώ.

Αν η κυβέρνηση ανακοίνωνε αύριο ότι είχε στη διάθεσή της σχέδιο εξαγοράς χρέους από το ΔΝΤ αξίας 45 δισ. ευρώ, αυτό θα ήταν απίστευτο επίτευγμα. Ένας φιλέλληνας και πολίτης με καλή πρόθεση προσπαθεί να οργανώσει τον ελληνικό λαό να βοηθήσει τον εαυτό του μέσα από έναν μη-κερδοσκοπικό οργανισμό. Αυτό δεν μπορεί να το αποκαλέσει κανείς πρόβλημα. Είναι μέρος της λύσης.

Το GDF επιδιώκει να φέρει το ελληνικό χρέος σε βιώσιμα επίπεδα. Η κλίμακα του κινήματος εξαρτάται από τη βούληση του ελληνικού λαού να συμμετάσχει. Δεν περιμένουμε να εξαλείψουμε το σύνολο του χρέους.

Κατανοούμε ότι αυξήσεις των τιμών μπορούν να προκύψουν και το έχουμε λάβει υπόψη κατά τον ακόλουθο τρόπο: Δεν πρόκειται να τρέξουμε στην αγορά απότομα, σε μια αγοραστική παραζάλη ομολόγων. Αν έχουμε συγκεντρώσει μεγάλα ποσά, θα προσπαθήσουμε να αγοράζουμε όσο το δυνατόν πιο έξυπνα, ήρεμα και αργά. Αυτό προσπαθεί να κάνει και κάθε δημόσιο ή εταιρικό πρόγραμμα επαναγοράς και ο καθένας αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα.

Επίσης, το GDF συγκεντρώνει όλες τις δωρεές και συντονίζει τις εξαγορές κατά τρόπο που πιστεύουμε ότι δεν θα προκαλέσει μεγάλη αύξηση στις τιμές του χρέους. Αν ζητούσαμε από κάθε άτομο να μας παραδίδει ομόλογα, θα υπήρχε μη-συντονισμένη ζήτηση και άρα ανατίμηση. Το GDF το αποφεύγει αυτό ζητώντας χρήματα και όχι ομόλογα και πραγματοποιώντας το ίδιο τις αγορές.

Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που ρυθμίζουν τιμές των ελληνικών ομολόγων, όπως η πολιτική επικαιρότητα, το τι συμβαίνει στην Ιταλία και στην Ισπανία, και άλλες συνιστώσες. Στην περίπτωσή μας, αν πράγματι συγκεντρωθούν αρκετά χρήματα ώστε να ανέβουν οι τιμές –που θα μπορούσε να συμβεί αν τα ποσά αυξηθούν εντυπωσιακά- τότε αυτό που θα πρέπει να εξετάσουμε είναι η Μέση Τιμή στην οποία ο οργανισμός αγόρασε τα ομόλογα. Ουσιαστικά, οποιαδήποτε τιμή κάτω από την ονομαστική τους αξία, είναι χρήματα που θα εξοικονομηθούν. Φυσικά, όσο χαμηλότερη είναι η τιμή τόσο το καλύτερο, οπότε όσο η κρίση χειροτερεύει τόσο η πρόταση του GDF έχει μεγαλύτερη αξία για κάθε πατριώτη, μια και έχουμε πτώση των τιμών των ομολόγων, ενώ το οφειλόμενο ποσό παραμένει το ίδιο.


3)  LiFO, Γιάννης Βαρουφάκης: Η όλη ιδέα βασίζεται σε μία πλάνη: ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση χρέους. Δεν είναι! Το χρέος είναι το σύμπτωμα, όχι η αιτία. Όταν ακούω να μιλούν για κρίση χρέους θυμώνω, επειδή αυτές οι αναφορές σηματοδοτούν το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουμε συλλάβει τι έχει γίνει. Είναι σαν να ακούς γιατρό να βγάζει διάγνωση για καρκινοπαθή ότι πάσχει από κρίση πόνου. Το ότι πονάει αφάνταστα ο ασθενής και ο πόνος του (όπως το χρέος μας) είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι ο γιατρός δεν είναι τσαρλατάνος.

Πέτρος Νομικός: Με το θυμό και τη μη εποικοδομητική κριτική, δεν κερδίζουμε τίποτα. Το GDF προσφέρει στον κόσμο την ευκαιρία να αναλάβει δράση έναντι του χρέους. Το πρόβλημα μπορεί να πηγάζει κάπου αλλού αλλά, αυτή τη στιγμή, η απειλή για την υγεία του έθνους είναι το τεράστιο χρέος. Αν μπορέσουμε να «ανακουφίσουμε» το χρέος, τότε «ο ασθενής» θα μπορέσει να επιβιώσει ώστε να μπει σε θεραπεία και να έχει πιθανότητες να «γίνει καλά» από τα μακροπρόθεσμα προβλήματα και την αιτία. Το GDF έχει έναν μόνο στόχο: να βοηθήσει τον ελληνικό λαό και όλους τους φιλέλληνες να καταπολεμήσουν το χρέος με την αγορά ελληνικών ομολόγων όσο το δυνατόν φθηνότερα, προβαίνοντας στην ακύρωσή τους. Δεν σχολιάζουμε την αιτία της κρίσης, δεν έχουμε λόγο πάνω σ’ αυτό, είμαστε αυστηρά μη-πολιτικός και μη-κυβερνητικός οργανισμός.

Πηγή https://www.facebook.com/GreeceDebtFree

Τα τρία τρωτά της Debt Free Greece

ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ


ΌΤΑΝ Ο ΔΡ ΦΑΟΥΣΤ έπεσε πάνω στον Μεφιστοφελή, σκέφτηκε ότι είχε έρθει το τέλος - η στιγμή παράδοσης της ψυχής του, σύμφωνα με το «χρεολύσιο» που είχε προσυπογράψει χρόνια πριν. «Είμαι στην Κόλαση;» αναρωτήθηκε. Τότε ο Μεφιστοφελής του απάντησε ότι δεν χρειάζεται να «πάει» στην Κόλαση, καθώς η Κόλαση είναι όπου βρίσκεται εκείνος. Κάπως έτσι είναι και με το χρέος. Όταν είσαι βουτηγμένος σε αυτό, σε ακολουθεί όπου κι αν είσαι, όπου κι αν πας.

Τα τελευταία δύο χρόνια το κοινό μας χρέος, το ελληνικό δημόσιο χρέος για να είμαι ακριβής, βρίσκεται παντού. Στο μυαλό μας, στις κουβέντες μας, στην ψυχή μας την ίδια, την οποία βαραίνει συνεχώς καθώς απειλεί το παρόν και το μέλλον της χώρας αυτής. Ακόμα κι όταν ταξιδεύουμε εκτός Ελλάδας, το «εθνικό χρέος» μας ακολουθεί ως μια αόρατη απειλή στα πέρατα της Γης. Συναντάμε ξένους και συμπατριώτες στην Κένυα ή την Αλάσκα και καταλήγουμε να μιλάμε για την κρίση χρέους της μικρής μας πατρίδας.

Όταν, λοιπόν, διαβάζουμε για τη μη κυβερνητική οργάνωση που ξεκίνησε μια παρέα υπό τον Πέτρο Νομικό με τίτλο Debt Free Greece, δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε μια αίσθηση ελπίδας. Η ιδέα της DFG είναι απλή: το δημόσιο χρέος της χώρας έχει απαξιωθεί.

Τα ομόλογα αγοράζονται και πουλιούνται σε εξευτελιστικές τιμές (καθώς οι δανειστές μας δεν πολυπιστεύουν ότι θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω κι έτσι ξεπουλάνε τα ελληνικά ομόλογα όσο-όσο). Αν όλοι μαζί, φιλέλληνες, Έλληνες, πατριώτες και επιχειρήσεις (που θέλουν να προβληθούν μέσα από «καλές πράξεις») συμβληθούμε ώστε να συγκεντρώσουμε ένα σοβαρό ποσό, μπορούμε να αγοράσουμε στις χρηματαγορές έναν πολύ μεγάλο αριθμό των ομολόγων που κυκλοφορούν σε εξευτελιστικές τιμές. Και όταν τα συγκεντρώσουμε στο portfolio της DFG, τότε απλώς τα... σκίζουμε (καταργώντας έτσι το ελληνικό δημόσιο χρέος).

Η ιδέα ακούγεται εξαιρετική. Φέρνει στον νου τις παλιές καλές εποχές των εθνικών ευεργετών. Μοιάζει με κάτι που θα έκανε ένας σύγχρονος Ζάππας ή Αβέρωφ. Δεν διαφωνώ. Πιστεύω, όμως, ότι το εγχείρημα είναι καταδικασμένο στην αποτυχία, ακόμα κι αν ευαισθητοποιηθούν εκατομμύρια Έλληνες και φιλέλληνες. Τρεις είναι οι λόγοι:

ΠΡΩΤΟΝ, τα δύο χρόνια που πέρασαν η μεγαλύτερη «επιτυχία» των Μνημονίων ήταν ότι μετέτρεψαν τα χρέη του ελληνικού Δημοσίου από χρέη σε ιδιώτες σε χρέη προς την Τρόικα. Με το Μνημόνιο 2 και μετά το PSI η πλειονότητα των χρημάτων που χρωστά το Δημόσιο οφείλεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε άλλες χώρες της Ε.Ε. και στο ΔΝΤ. Αυτά τα χρέη δεν έχουν πλέον τη μορφή ομολόγων τα οποία μπορείς να αγοράσεις σε εξευτελιστικές τιμές και να τα σκίσεις. Άρα, η υπόσχεση που δίνει η DFG στην ιστοσελίδα της ότι για κάθε ένα ευρώ που δωρίζουμε διαγράφονται 8 ευρώ χρέους δεν στέκει.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, έστω ότι δεν ίσχυε το παραπάνω κι ότι μαζεύαμε τα 45 δισ. ευρώ που θα χρειάζονταν (σύμφωνα με τους υπολογισμούς της DFG), ώστε να διαγραφεί το δυσθεώρητο ελληνικό δημόσιο χρέος (κάτι που, μην ξεχνάμε, θα σήμαινε δωρεές 4.500 ευρώ για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το χρέος εξαγοραζόταν στο 20% της αξίας του). Με το που θα προσπαθούσε να αγοράσει η DFG τα ομόλογα αυτά (για να τα σκίσει), αμέσως οι τιμές των ομολόγων θα ανέβαιναν τόσο που τα 45 δισ. δεν θα έφταναν για να διαγράψουν παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό του χρέους. (Η DFG ισχυρίζεται ότι αυτό το πρόβλημα δεν θα προκύψει, αν αγοράσει όλα τα ομόλογα μαζί, αφού συγκεντρώσει το ποσό αυτό. Δεν πείθομαι. Μια «συγκομιδή» τόσων δισεκατομμυρίων δεν κρατιέται μυστική για πολύ. Με το που θα το πάρουν χαμπάρι οι αγορές, οι τιμές των ομολόγων θα πολλαπλασιαστούν, ακυρώνοντας τα σχέδια της DFG.)

ΤΡΙΤΟΝ , η όλη ιδέα βασίζεται σε μία πλάνη: ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι κρίση χρέους. Δεν είναι! Το χρέος είναι το σύμπτωμα, όχι η αιτία. Όταν ακούω να μιλούν για κρίση χρέους θυμώνω, επειδή αυτές οι αναφορές σηματοδοτούν το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουμε συλλάβει τι έχει γίνει. Είναι σαν να ακούς γιατρό να βγάζει διάγνωση για καρκινοπαθή ότι πάσχει από κρίση πόνου. Το ότι πονάει αφάνταστα ο ασθενής και ο πόνος του (όπως το χρέος μας) είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι ο γιατρός δεν είναι τσαρλατάνος.

Γενικότερα, είναι βασικό λάθος να σκεφτόμαστε για το δημόσιο χρέος όπως σκεφτόμαστε για το χρέος ενός φίλου μας που έχει βουλιάξει στα δάνεια. Το κράτος μας δεν έχει ανάγκη να αποπληρώσει το υπάρχον χρέος. Αυτό που έχει τραγική και άμεση ανάγκη είναι να αρχίσει η ελληνική οικονομία να παράγει ώστε από το νέο εισόδημα να μπορεί να εξυπηρετεί τα συσσωρευμένα χρέη. Συνεπώς, οι εφοπλιστές και όσοι άλλοι θέλουν, προς τιμήν τους, να αναδειχτούν στους νέους εθνικούς ευεργέτες, το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι... επενδύσεις σε αυτήν τη ρημάδα τη χώρα. Ας χρησιμοποιήσουν τα κονδύλια που μαζεύει η DFG γι’ αυτόν το σκοπό.

Πηγή http://www.lifo.gr/mag/columns/5050