Αναγνώστρια του enikos.gr μας έστειλε την παρακάτω επιστολή. Σε αυτήν περιγράφει τον «Καιάδα των ψυχασθενών στην Ελλάδα της κρίσης», όπως και η ίδια βιώνει το πρόβλημα μέσα στην οικογένειά της.
«Έχω ένα παλικάρι 34 ετών που πάσχει από σχιζοφρένεια. Νοσηλεύεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όπως και τώρα (κατόπιν εντολής εισαγγελέα) σε μια ιδιωτική ψυχιατρική κλινική που έχει σύμβαση με το ταμείο του ΕΟΠΥΥ. Δυστυχώς στα κρατικά ψυχιατρεία δεν μπορώ να βρω κρεβάτι εύκολα και αν βρω δεν τον νοσηλεύουν περισσότερο από 10 ημέρες και με προτρέπουν να βρω κρεβάτι σε ιδιωτική κλινική.
Με ειδοποίησαν σήμερα, από την κλινική που νοσηλεύεται ο γιος μου, ότι από 8 Οκτωβρίου οι ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές όλης της Ελλάδας παύουν να έχουν σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να καταβάλω εγώ τα νοσήλια στην κλινική και όχι ο ΕΟΠΥΥ (40 ευρώ περίπου την ημέρα συν φάρμακα και ΦΠΑ) ή να τον πάω για νοσηλεία σε δημόσιο ψυχιατρείο.
Το παιδί μου εξαιτίας της παθήσεως του δεν είναι σε θέση να εργαστεί, εγώ είμαι άνεργη 8 μήνες τώρα, ο μικρότερος μου γιος εργάζεται περιστασιακά και τα μόνα έσοδα της οικογένειας μου είναι ο μισθός του συζύγου μου, που δόξα τον Θεό εργάζεται και παίρνει μισθό ακόμη.
Πως θα βρω τα χρήματα να νοσηλεύσω το παιδί μου; Ακόμα και όλα τα έσοδα μας να δώσω δεν φτάνουν για να καλύψουν την νοσηλεία του; Δυστυχώς ο γιος μου χρειάζεται να παραμείνει νοσηλευόμενος και δεν μπορώ να τον πάρω με εξιτήριο, είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και στο σπίτι δεν μπορούμε να του παρέχουμε την κατάλληλη θεραπεία ούτε να τον προστατεύσουμε να μην κάνει κακό στον εαυτό του. Είμαι απελπισμένη, θέλω να βγω στους δρόμους να ουρλιάζω την αδικία που κάνει το κράτος σε αυτούς τους ανθρώπους. Οι ψυχικά πάσχοντες είναι ένα από τα πολύ ευαίσθητα κομμάτια μιας κοινωνίας που δυστυχώς είναι παραπεταμένοι και στιγματισμένοι από τα «υγιή μυαλά».
Η αρρώστια του παιδιού μου ξέρω ότι δεν θεραπεύεται. Σε αυτήν την κλινική που νοσηλεύεται το παιδί μου είχα βρει ένα αποκούμπι, όταν χρειαζόταν ήξερα πια πόρτα να χτυπήσω για να τον βοηθήσουν. Μου είπαν ότι τα μοναδικά έσοδα της κλινικής είναι τα νοσήλια από τα ασφαλιστικά ταμεία, όμως έχουν να εισπράξουν νοσήλια από τον Απρίλιο, το προσωπικό τους είναι απλήρωτο μήνες τώρα, το ίδιο και οι προμηθευτές και ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχουν χρήματα ούτε να τους ταΐσουν. Τους καταλαβαίνω, γιατί και εμάς σε λίγο, τα χρήματα μας δεν φτάνουν ούτε να φάμε.
Kαι αναρωτιέμαι αξίζουμε τέτοια τιμωρία σαν λαός σαν Έλληνες ;
Και αν ναι, ας μας τιμωρήσουν!
Όμως αυτά τα αδύναμα και ανυπεράσπιστα πλάσματα που είναι ψυχικά πάσχοντες γιατί να τα τιμωρήσουν; Γιατί να υπάρχει ένας Καιάδας πάντα για αυτούς τους ανθρώπους ;»
«Έχω ένα παλικάρι 34 ετών που πάσχει από σχιζοφρένεια. Νοσηλεύεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, όπως και τώρα (κατόπιν εντολής εισαγγελέα) σε μια ιδιωτική ψυχιατρική κλινική που έχει σύμβαση με το ταμείο του ΕΟΠΥΥ. Δυστυχώς στα κρατικά ψυχιατρεία δεν μπορώ να βρω κρεβάτι εύκολα και αν βρω δεν τον νοσηλεύουν περισσότερο από 10 ημέρες και με προτρέπουν να βρω κρεβάτι σε ιδιωτική κλινική.
Με ειδοποίησαν σήμερα, από την κλινική που νοσηλεύεται ο γιος μου, ότι από 8 Οκτωβρίου οι ιδιωτικές ψυχιατρικές κλινικές όλης της Ελλάδας παύουν να έχουν σύμβαση με τον ΕΟΠΥΥ, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να καταβάλω εγώ τα νοσήλια στην κλινική και όχι ο ΕΟΠΥΥ (40 ευρώ περίπου την ημέρα συν φάρμακα και ΦΠΑ) ή να τον πάω για νοσηλεία σε δημόσιο ψυχιατρείο.
Το παιδί μου εξαιτίας της παθήσεως του δεν είναι σε θέση να εργαστεί, εγώ είμαι άνεργη 8 μήνες τώρα, ο μικρότερος μου γιος εργάζεται περιστασιακά και τα μόνα έσοδα της οικογένειας μου είναι ο μισθός του συζύγου μου, που δόξα τον Θεό εργάζεται και παίρνει μισθό ακόμη.
Πως θα βρω τα χρήματα να νοσηλεύσω το παιδί μου; Ακόμα και όλα τα έσοδα μας να δώσω δεν φτάνουν για να καλύψουν την νοσηλεία του; Δυστυχώς ο γιος μου χρειάζεται να παραμείνει νοσηλευόμενος και δεν μπορώ να τον πάρω με εξιτήριο, είναι επικίνδυνος για τον εαυτό του και στο σπίτι δεν μπορούμε να του παρέχουμε την κατάλληλη θεραπεία ούτε να τον προστατεύσουμε να μην κάνει κακό στον εαυτό του. Είμαι απελπισμένη, θέλω να βγω στους δρόμους να ουρλιάζω την αδικία που κάνει το κράτος σε αυτούς τους ανθρώπους. Οι ψυχικά πάσχοντες είναι ένα από τα πολύ ευαίσθητα κομμάτια μιας κοινωνίας που δυστυχώς είναι παραπεταμένοι και στιγματισμένοι από τα «υγιή μυαλά».
Η αρρώστια του παιδιού μου ξέρω ότι δεν θεραπεύεται. Σε αυτήν την κλινική που νοσηλεύεται το παιδί μου είχα βρει ένα αποκούμπι, όταν χρειαζόταν ήξερα πια πόρτα να χτυπήσω για να τον βοηθήσουν. Μου είπαν ότι τα μοναδικά έσοδα της κλινικής είναι τα νοσήλια από τα ασφαλιστικά ταμεία, όμως έχουν να εισπράξουν νοσήλια από τον Απρίλιο, το προσωπικό τους είναι απλήρωτο μήνες τώρα, το ίδιο και οι προμηθευτές και ότι σε λίγο καιρό δεν θα έχουν χρήματα ούτε να τους ταΐσουν. Τους καταλαβαίνω, γιατί και εμάς σε λίγο, τα χρήματα μας δεν φτάνουν ούτε να φάμε.
Kαι αναρωτιέμαι αξίζουμε τέτοια τιμωρία σαν λαός σαν Έλληνες ;
Και αν ναι, ας μας τιμωρήσουν!
Όμως αυτά τα αδύναμα και ανυπεράσπιστα πλάσματα που είναι ψυχικά πάσχοντες γιατί να τα τιμωρήσουν; Γιατί να υπάρχει ένας Καιάδας πάντα για αυτούς τους ανθρώπους ;»
Πηγή http://www.enikos.gr/
