Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης δεν χρειάζεται συστάσεις. Έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη στο tospirto.net και αντιγράφουμε εδώ δύο ερωτήσεις και τις απαντήσεις τους, που βρήκαμε πολύ ενδιαφέρουσες. Στο τέλος του κειμένου παραθέτουμε και την πηγή της συνέντευξης για να την διαβάσετε ολόκληρη εάν θέλετε.
http://irakleios-oionos.blogspot.gr/
+++
ΕΡΩΤΗΣΗ
Πρόσφατα εκφραστήκατε δημοσίως με μια επιστολή για τις πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο. Δεχτήκατε κριτική, από το κοινό αλλά κι από σχολιαστές και δημοσιογράφους, οι οποίοι σας χαρακτήρισαν «τον νέο Νταλάρα», υποψήφιο για τη θέση «του νέου εθνικού καλλιτέχνη». Σας είπαν και ρομαντικό, επειδή μυθοποιείτε το παρελθόν. Είναι μέρος του ρόλου σας οι δημόσιες επιστολές και παρεμβάσεις; Θα το επιχειρήσετε και στο μέλλον;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Δεν επιχείρησα τίποτε. Μόνο, έβαλα σε ένα κείμενο το συναίσθημά μου για όσα συμβαίνουν στον τόπο μου, μέσα μου και στους ανθρώπους που αγαπώ. Η αγριότητα της εποχής δεν μοιάζει να το επιτρέπει. Πρέπει να σιωπά κανείς, ή να λέει αυτά με τα οποία όλοι συμφωνούν, προκειμένου να μη φάει (στην καλύτερη περίπτωση) κράξιμο. Αν είσαι τραγουδιστής και μιλήσεις για την Κύπρο, ακόμη κι αν είσαι Κύπριος, είσαι ο νέος Νταλάρας! Καταπληκτικό! Αν δεν απαντάς αποκλειστικά σε ερωτήσεις του στυλ «Σας αρέσει το βουνό ή η θάλασσα;», κινδυνεύεις να γίνεις «εθνικός καλλιτέχνης» (αυτός ο χαρακτηρισμός με ενθουσίασε περισσότερο και από το «ανθελληνικό σκουλήκι», στ’ αλήθεια). Αν πεις πως πρέπει να δούμε ποιοι ήμασταν πριν τη φούσκα, ώστε να πάμε μπροστά, σε λένε ρομαντικό. Όλοι, κατά βάθος, στη φούσκα θέλουν να επιστρέψουμε. Αυτό είναι ρεαλισμός δηλαδή; Και, στο κάτω-κάτω, είναι δουλειά του καλλιτέχνη ένας τέτοιος ρεαλισμός; Του οποίου ρεαλισμού μάλιστα οι υπηρέτες – πάντα σε αγαστή συνεργασία με τον εφησυχασμό, το βόλεμα και τη σιωπή μας – μάς έφεραν ως εδώ; Βέβαια, η υπερβολή ήταν ίδια και στη θετική υποδοχή του κειμένου. Οι μισοί σε πετούν στα σκουπίδια και οι άλλοι μισοί σε κάνουν εθνικό ήρωα! Όσο επιμένουμε να αντιδρούμε υπερβολικά οι πολίτες, ο ένας προς στον άλλο, και ακραία, τόσο αποκλείεται να αισθανθούμε ποτέ ελεύθεροι να απευθυνθούμε, να πούμε αυτό που νιώθουμε, να ακούσουμε τον άλλο, να σκεφτούμε, να διαφωνήσουμε δημιουργικά, να συγχωρεθούμε, να συναποφασίσουμε, να σοβαρευτούμε, να συνεργαστούμε. Η βιαιότητα με την οποία αντιδρούμε, νομίζω πως φανερώνει το μέγεθος της φτώχιας και της σύγχυσης μας. Γιατί, όταν ο τόπος πνίγεται κι εμείς ασχολούμαστε με τέτοιο ζήλο με τον τραγουδιστή, ή έχουμε ανέβει ως λαός σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη, ώστε να περιφρονούμε τα γήινα, ή κάτι πάει λάθος. Προκειμένου να μην προκαλώ λοιπόν, στο εξής θα συνεχίσω με συνταγές μαγειρικής. Και, σε ερωτήσεις συναδέλφων σας, θα το παίζω «πνευματικός άνθρωπος», θα πετάω κάτι παντός καιρού, ανώδυνο, κολακευτικό, χαριτωμένο, βαθυστόχαστο και τζούφιο, και θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
ΕΡΩΤΗΣΗ
Τις τελευταίες εβδομάδες υπάρχουν πληροφορίες για κάποιο «νέο σχέδιο Ανάν» για την Κύπρο, δεδομένης της χρηματοπιστωτικής κρίσης που καθιστά το νησί ευάλωτο, αλλά και της στάσης, τότε, υπέρ του σχεδίου Ανάν που είχε ο σημερινός πρόεδρος Αναστασιάδης. Αντιμετωπίζει κάποιον κίνδυνο η Κύπρος αυτή τη στιγμή; Πώς πρέπει να κινηθούν οι Κύπριοι στο εξής;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Λένε πως σε κάποιες χώρες, οι υγειονομικές υπηρεσίες δίνουν καθημερινά τη δόση τους στα πρεζάκια, μαζί με καθαρές σύριγγες, προκειμένου να τα προστατεύσουν από over-dose, ηπατίτιδες, AIDS κλπ. Φανταστείτε το Ελληνικό δημόσιο, αυτό που ξέρουμε, να πρέπει να διαχειριστεί, να μετρήσει, να ζυγίσει και να διανείμει καθημερινά ποσότητες ηρωίνης: Ή θα γίνουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι πρεζάκια, ή θα γίνουν βαποράκια. Έτσι και η Κύπρος: δεν είχε τις δυνάμεις, την υποδομή και τις διεθνείς σχέσεις να διαχειριστεί έναν ρόλο πετρελαιοπαραγωγού χώρας, μέσα σε ένα απειλητικό και εξαιρετικά ταραγμένο παγκόσμιο τοπίο. Αν συνυπολογίσουμε το πρόβλημα της κατοχής, το μέγεθος του τόπου, τη βίαιη απομάκρυνση, καιρό πριν την εισβολή, των δύο κοινοτήτων του νησιού, την Τουρκία που κάνει πάντα τα δικά της, την Ελλάδα που ούτε τα δικά της δεν κάνει, τη σκληρότητα των εταίρων, την απροκάλυπτη έλλειψη της παραμικρής έγνοιας των μεγιστάνων για το κοινό καλό, την κατάρρευση του – γιγαντωμένου σε επίπεδο ύβρεως – τραπεζικού τομέα, την καταναλωτική αποχαύνωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού και την παραδοσιακή έλλειψη επιπέδου στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική, γίνεται φανερό πως έρχονται μέρες δύσκολες... Γιατί, και ο Νίγηρας είναι πλούσια σε κοιτάσματα χώρα, οι κάτοικοί του όμως πεινούν. Θεωρήσαμε πως τέτοια πράγματα δεν γίνονται στην Ευρώπη. Να όμως που γίνονται! Θα χρειαστεί εξυπνάδα, αντοχή, τόλμη, αυτογνωσία, συνεργασία, αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση και μεγάλοι, τεράστιοι αγώνες για να σταθεί ο λαός στα πόδια του, ανεξάρτητα του ποιος «κυβερνά». Σταματώ εδώ, πριν με πείτε κι εσείς ρομαντικό.
Πηγή http://tospirto.net/
