Ορθώς υπάρχει αναβρασμός για τον διορισμό της κόρης του κυρίου Πολύδωρα στη βουλή, έχοντας διατελέσει μια και μόνο μέρα πρόεδρος του σώματος. Πότε πρόλαβε άραγε και διετέλεσε τις διαδικασίες διορισμού; Ή μήπως μόνο με αυτό ασχολήθηκε, την μια μέρα που ήταν πρόεδρος;
Στο ερώτημα αν το νόμιμο είναι και ηθικό, η απάντηση είναι ναι είναι, με την προϋπόθεση ο νόμος να είναι ηθικός.
Το νόμιμο όμως δεν απαιτεί την ηθική νομιμοποίηση, διότι το τι είναι ηθικό είναι διαφορετικό για τον κάθε έναν.
Για παράδειγμα, είναι ηθικό να παντρεύονται ομοφυλοφιλικά ζευγάρια; Η απάντηση εξαρτάται από την κοινωνία που αποφασίζει αν είναι ηθικό ή όχι. Στην Ολλανδία ή στην Ελλάδα μπορεί να είναι, αλλά σε άλλες χώρες δεν είναι. Ακόμα όμως και για τις χώρες που επιτρέπονται οι ομοφυλοφιλικοί γάμοι, δεν συμμεριζόταν όλοι την ηθικότητα αυτού. Το ίδιο και η πολυγαμία. Υπάρχουν κοινωνίες που επιτρέπεται, αλλά σε εμάς στη δύση είναι ανήθικο.
Είναι πολύ επικίνδυνο να προσπαθήσουμε σαν κοινωνία να πορευτούμε με την ηθική, διότι δεν θα βγάλουμε άκρη του τι είναι ηθικό και τι όχι. Για αυτό σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, δεν υφίσταται το ηθικό, αλλά το νόμιμο.
Το πρόβλημα στην περίπτωση του κυρίου Πολύδωρα, δεν είναι η νομιμότητα, αλλά η εκμετάλλευση του νόμου και αφετέρου, η ανηθικότητα του ίδιου του νόμου.
Διότι όταν ο ίδιος ο νόμος είναι ανήθικος, σαφώς θα είναι ανήθικη και η εκτέλεση του.
Εδώ τώρα είναι το πρόβλημα. Στην Ελλάδα, έχουμε επινοήσει ανήθικους νόμους, που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι ανήθικοι (όπως για παράδειγμα τον νόμο περί ευθύνης υπουργών), αλλά μας σηκώνεται η τρίχα, όταν γίνεται μια παραγραφή αδικημάτων, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό προστάζει ο ίδιος ο νόμος.
Γιατί όμως έχουμε ανήθικους νόμους; Διότι αυτοί που τους έχουν ψηφίσει (το νομοθετικό σώμα, πάντα με πρωτοβουλία των κομμάτων) είναι αναξιοκρατικοί (για να μην πω κάτι άλλο).
Και γιατί έχουμε ένα αναξιοκρατικό νομοθετικό σώμα; Διότι απλά το σύνολο του πολιτικού σώματος, δεν είναι προϊόν μιας ανταγωνιστικής διαδικασίας, με αποτέλεσμα να έχει καταντήσει μια λέσχη κλειστού κυκλώματος, που προασπίζει τα συμφέροντα του, πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζει, πάνω από τα συμφέροντα του συνόλου.
Αρχίζοντας από το ίδιο το σύνταγμα, έως τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων και ότι περιλαμβάνεται ενδιάμεσα, το όλο σύστημα είναι αναξιοκρατικό και είναι φτιαγμένο να προάγει την συντήρηση.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τις τελευταίες δεκαετίες, σε ορισμένα κόμματα, περίπου το 50% των εκλεγμένων βουλευτών έχουν κάποια συγγενική σχέση μεταξύ τους.
Πριν λίγο καιρό με ρώτησε κάποιος αν είναι ηθικό εσωτερικό πρόσωπο σε μια εισηγμένη να πουλάει ένα περιουσιακό στοιχείο στην εταιρεία του, πάνω από την πραγματική του αξία, κλέβοντας ουσιαστικά τους μετόχους. Του απάντησα ότι είναι νόμιμο και ότι θα πρέπει οι μέτοχοι να αποφασίσουν αν έχουν αδικηθεί ή όχι.
Το πρόβλημα όμως είναι πως γίνεται να υπερασπίσουν οι μέτοχοι τα δικαιώματα τους όταν δεν μπορούν; Όταν δεν επιτρέπονται οι ομαδικές αγωγές στην Ελλάδα (με εξαίρεση ενώσεις καταναλωτών) πως μπορούν οι μέτοχοι να αμυνθούν; Πως να δικαιωθούν και που να βρουν το δίκαιο τους, όταν μια υπόθεση θέλει τουλάχιστον 5 χρόνια να εκδικαστεί; Πως να αντιδράσουν, όταν στον υπόλοιπο κόσμο στις γενικές συνελεύσεις ψηφίζουν με ηλεκτρονικά μέσα, ενώ στην Ελλάδα επιμένουμε στις διαδικασίες του 1920;
Επίσης, πως να αντιδράσουν οι μέτοχοι όταν δεν αντιδρούν οι αρχές; Όταν εσωτερικό πρόσωπο δίνει στον εαυτό του το 10% της θυγατρικής της εισηγμένης και κανένας κανείς δεν αντιδρά, τι να κάνουν οι μέτοχοι;
Το όλο σύστημα δηλαδή είναι ανήθικο, διότι στα χαρτιά θεωρητικά έχεις την δυνατότητα να αντιδράσεις, αλλά πρακτικά σου έχουν δέσει τα χέρια και τα πόδια.
Η περίπτωση του κυρίου Πολύδωρα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Απλά έτυχε να δει το φως της δημοσιότητας διότι έβγαζε μάτι. Υπάρχουν τόσα πολλά που δεν ξέρουμε και ακόμα πιο πολλά που δεν θα μάθουμε ποτέ.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι μεταξύ νόμιμου και ηθικού, αλλά το ότι πολλοί νόμοι, θεσμοί και διαδικασίες στη χώρα μας είναι οι ίδιοι ανήθικοι, με αποτελέσματά να έχει νομιμοποιηθεί η ανηθικότητα.
Αν οι διαδικασίες, θεσμοί και νόμοι είναι αναξιοκρατικοί, το αποτέλεσμα εξ ορισμού θα είναι ανήθικο.
Και δυστυχώς δεν βλέπω κανένα από τα πολιτικά κόμματα να θέλουν να αλλάξουν το οτιδήποτε. Διότι παρόλο που οι σημερινοί πολιτικοί παράγοντες (οι περισσότεροι όχι όλοι) δεν είναι υπεύθυνοι για το σημερινό πολιτικό οργανόγραμμα, δεν το αλλάζουν επειδή τους βολεύει, προτιμώντας απλά να ρίξουν την ευθύνη για το σημερινό μπάχαλο στους προγενέστερους.
Για μένα, οτιδήποτε λιγότερο από την πλήρη αλλαγή του συντάγματος και την καθιέρωση προεδρικής δημοκρατίας, με τον πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών, δεν θα αλλάξει την ανήθικη πορεία που έχουμε επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια.
Δυστυχώς οι κομματικές κλίκες και το όλο σύστημα δεν θέλουν μια τέτοια αλλαγή διότι θα τους δέσει τα χέρια και τα πόδια και δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα συγκριτικά με αυτά που κάνουν σήμερα.
Είμαι της άποψης ότι θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν με σκοπό να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, λέγοντας του ότι δεν φταίει το πολιτικό οργανόγραμμα για την κατάντια μας (το σύνταγμά μας δηλαδή), αλλά ορισμένα χαλασμένα μήλα στο καλάθι.
Δυστυχώς μέχρι να αλλάξει το σύνταγμα και το πολιτικό μας σύστημα, η αναξιοκρατία θα είναι αυτή που θα διέπει την καθημερινότητα. Αναξιοκρατία όμως, που συνεπάγεται ανηθικότητα.
Για παράδειγμα, είναι ηθικό να παντρεύονται ομοφυλοφιλικά ζευγάρια; Η απάντηση εξαρτάται από την κοινωνία που αποφασίζει αν είναι ηθικό ή όχι. Στην Ολλανδία ή στην Ελλάδα μπορεί να είναι, αλλά σε άλλες χώρες δεν είναι. Ακόμα όμως και για τις χώρες που επιτρέπονται οι ομοφυλοφιλικοί γάμοι, δεν συμμεριζόταν όλοι την ηθικότητα αυτού. Το ίδιο και η πολυγαμία. Υπάρχουν κοινωνίες που επιτρέπεται, αλλά σε εμάς στη δύση είναι ανήθικο.
Είναι πολύ επικίνδυνο να προσπαθήσουμε σαν κοινωνία να πορευτούμε με την ηθική, διότι δεν θα βγάλουμε άκρη του τι είναι ηθικό και τι όχι. Για αυτό σε όλες τις δυτικές κοινωνίες, δεν υφίσταται το ηθικό, αλλά το νόμιμο.
Το πρόβλημα στην περίπτωση του κυρίου Πολύδωρα, δεν είναι η νομιμότητα, αλλά η εκμετάλλευση του νόμου και αφετέρου, η ανηθικότητα του ίδιου του νόμου.
Διότι όταν ο ίδιος ο νόμος είναι ανήθικος, σαφώς θα είναι ανήθικη και η εκτέλεση του.
Εδώ τώρα είναι το πρόβλημα. Στην Ελλάδα, έχουμε επινοήσει ανήθικους νόμους, που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι ανήθικοι (όπως για παράδειγμα τον νόμο περί ευθύνης υπουργών), αλλά μας σηκώνεται η τρίχα, όταν γίνεται μια παραγραφή αδικημάτων, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό προστάζει ο ίδιος ο νόμος.
Γιατί όμως έχουμε ανήθικους νόμους; Διότι αυτοί που τους έχουν ψηφίσει (το νομοθετικό σώμα, πάντα με πρωτοβουλία των κομμάτων) είναι αναξιοκρατικοί (για να μην πω κάτι άλλο).
Και γιατί έχουμε ένα αναξιοκρατικό νομοθετικό σώμα; Διότι απλά το σύνολο του πολιτικού σώματος, δεν είναι προϊόν μιας ανταγωνιστικής διαδικασίας, με αποτέλεσμα να έχει καταντήσει μια λέσχη κλειστού κυκλώματος, που προασπίζει τα συμφέροντα του, πολλές φορές χωρίς να το γνωρίζει, πάνω από τα συμφέροντα του συνόλου.
Αρχίζοντας από το ίδιο το σύνταγμα, έως τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων και ότι περιλαμβάνεται ενδιάμεσα, το όλο σύστημα είναι αναξιοκρατικό και είναι φτιαγμένο να προάγει την συντήρηση.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τις τελευταίες δεκαετίες, σε ορισμένα κόμματα, περίπου το 50% των εκλεγμένων βουλευτών έχουν κάποια συγγενική σχέση μεταξύ τους.
Πριν λίγο καιρό με ρώτησε κάποιος αν είναι ηθικό εσωτερικό πρόσωπο σε μια εισηγμένη να πουλάει ένα περιουσιακό στοιχείο στην εταιρεία του, πάνω από την πραγματική του αξία, κλέβοντας ουσιαστικά τους μετόχους. Του απάντησα ότι είναι νόμιμο και ότι θα πρέπει οι μέτοχοι να αποφασίσουν αν έχουν αδικηθεί ή όχι.
Το πρόβλημα όμως είναι πως γίνεται να υπερασπίσουν οι μέτοχοι τα δικαιώματα τους όταν δεν μπορούν; Όταν δεν επιτρέπονται οι ομαδικές αγωγές στην Ελλάδα (με εξαίρεση ενώσεις καταναλωτών) πως μπορούν οι μέτοχοι να αμυνθούν; Πως να δικαιωθούν και που να βρουν το δίκαιο τους, όταν μια υπόθεση θέλει τουλάχιστον 5 χρόνια να εκδικαστεί; Πως να αντιδράσουν, όταν στον υπόλοιπο κόσμο στις γενικές συνελεύσεις ψηφίζουν με ηλεκτρονικά μέσα, ενώ στην Ελλάδα επιμένουμε στις διαδικασίες του 1920;
Επίσης, πως να αντιδράσουν οι μέτοχοι όταν δεν αντιδρούν οι αρχές; Όταν εσωτερικό πρόσωπο δίνει στον εαυτό του το 10% της θυγατρικής της εισηγμένης και κανένας κανείς δεν αντιδρά, τι να κάνουν οι μέτοχοι;
Το όλο σύστημα δηλαδή είναι ανήθικο, διότι στα χαρτιά θεωρητικά έχεις την δυνατότητα να αντιδράσεις, αλλά πρακτικά σου έχουν δέσει τα χέρια και τα πόδια.
Η περίπτωση του κυρίου Πολύδωρα δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Απλά έτυχε να δει το φως της δημοσιότητας διότι έβγαζε μάτι. Υπάρχουν τόσα πολλά που δεν ξέρουμε και ακόμα πιο πολλά που δεν θα μάθουμε ποτέ.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι μεταξύ νόμιμου και ηθικού, αλλά το ότι πολλοί νόμοι, θεσμοί και διαδικασίες στη χώρα μας είναι οι ίδιοι ανήθικοι, με αποτελέσματά να έχει νομιμοποιηθεί η ανηθικότητα.
Αν οι διαδικασίες, θεσμοί και νόμοι είναι αναξιοκρατικοί, το αποτέλεσμα εξ ορισμού θα είναι ανήθικο.
Και δυστυχώς δεν βλέπω κανένα από τα πολιτικά κόμματα να θέλουν να αλλάξουν το οτιδήποτε. Διότι παρόλο που οι σημερινοί πολιτικοί παράγοντες (οι περισσότεροι όχι όλοι) δεν είναι υπεύθυνοι για το σημερινό πολιτικό οργανόγραμμα, δεν το αλλάζουν επειδή τους βολεύει, προτιμώντας απλά να ρίξουν την ευθύνη για το σημερινό μπάχαλο στους προγενέστερους.
Για μένα, οτιδήποτε λιγότερο από την πλήρη αλλαγή του συντάγματος και την καθιέρωση προεδρικής δημοκρατίας, με τον πλήρη διαχωρισμό των εξουσιών, δεν θα αλλάξει την ανήθικη πορεία που έχουμε επιλέξει εδώ και πολλά χρόνια.
Δυστυχώς οι κομματικές κλίκες και το όλο σύστημα δεν θέλουν μια τέτοια αλλαγή διότι θα τους δέσει τα χέρια και τα πόδια και δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτα συγκριτικά με αυτά που κάνουν σήμερα.
Είμαι της άποψης ότι θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν με σκοπό να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, λέγοντας του ότι δεν φταίει το πολιτικό οργανόγραμμα για την κατάντια μας (το σύνταγμά μας δηλαδή), αλλά ορισμένα χαλασμένα μήλα στο καλάθι.
Δυστυχώς μέχρι να αλλάξει το σύνταγμα και το πολιτικό μας σύστημα, η αναξιοκρατία θα είναι αυτή που θα διέπει την καθημερινότητα. Αναξιοκρατία όμως, που συνεπάγεται ανηθικότητα.
