O Μίκης μιλάει για την ΑΟΖ

Μια παρέμβαση που θα προκαλέσει συζητήσεις, κάνει μέσω του enikos.gr, Ο Μίκης Θεοδωράκης, με αφορμή το κείμενο του Νίκου Χατζηνικολάου, με τίτλο "ΑΟΖ ΤΩΡΑ"....
Διαβάστε την επιστολή του:

" Αγαπητέ κ. Χατζηνικολάου,
            Διάβασα το άρθρο σας «ΑΟΖ ΤΩΡΑ», με το οποίο καλείτε την ελληνική κυβέρνηση να ακολουθήσει το πρόσφατο παράδειγμα της Κύπρου και να ανακηρύξει την ελληνική ΑΟΖ. Το ερώτημα όμως είναι, μπορεί να το κάνει; Έχει το δικαίωμα; Αλλά και αν το κάνει, τότε σε ποιον θα ανήκει αυτή η ΑΟΖ; Στην Ελλάδα ή στους ξένους; Τους πιστωτές μας;

            Επ’ αυτού τα Μνημόνια με τα οποία οι Κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά έχουν δεσμεύσει την χώρα μας, θεωρούν ως δεδομένο το γεγονός ότι έχουμε παραδώσει στους πιστωτές την Εθνική μας Ακεραιότητα δηλαδή την Εθνική Ανεξαρτησία, όσο και το σύνολο του Εθνικού μας Πλούτου. Με άλλα λόγια, για όσον καιρό θα είμαστε χρεοκοπημένοι, οι πιστωτές έναντι του χρέους θα εισπράττουν μέσω του «Ταμείου» όλο τον υφιστάμενο και τον παραγόμενο πλούτο της χώρας, την αξία του οποίου θα καθορίζουν μονομερώς και στη συνέχεια θα τον μεταβιβάζουν στις Τράπεζές τους στο εξωτερικό.

            Και ειλικρινά μένω κατάπληκτος, όταν διαπιστώνω ότι το γεγονός αυτό αγνοείται από τους πάντες. Δηλαδή σαν να μην έχει γίνει. Σαν να μην υπάρχουν Μνημόνια, Τρόικα και Ταμείο. Πώς είναι δυνατόν, κ. Χατζηνικολάου, να παραμένει «μυστικό» το ότι κάποιοι πούλησαν την Πατρίδα μας στους ξένους;

            Όμως το αντιπαρέρχομαι και περνώ στη σημερινή πραγματικότητα, μετά την αποκάλυψη του μεγέθους του υποθαλάσσιου εθνικού μας πλούτου, που κατά τη γνώμη μου αλλάζει όλα τα δεδομένα, αφού τα Μνημόνια και οι δεσμεύσεις οφείλονται στο Δημόσιο Χρέος, δηλαδή στην αδυναμία μας να καλύψουμε τις οφειλές μας προς τους πιστωτές μας.

            Πόσα είναι τα χρέη μας; Ας πούμε, 400 δισ. ευρώ. Όμως από τις εκθέσεις των ειδικών, όπως είναι ο κ. Φώσκολος του οποίου την αξία και το κύρος δεν αμφισβητεί κανείς (είναι εξ άλλου σύμβουλος της Καναδικής Κυβέρνησης για θέματα υδρογονανθράκων) και ο καθηγητής Ζεληλίδης, μας αποκάλυψαν ότι η αξία του υφιστάμενου υποθαλάσσιου πλούτου καλύπτει τουλάχιστον πέντε φορές  το Δημόσιο Χρέος μας!

            Δεν θα έπρεπε τάχα, να αναθέσουμε σε κάποια Επιτροπή από Έλληνες και ξένους ειδικούς, να επιβεβαιώσουν αυτούς τους ισχυρισμούς, που  όχι μόνο θα μας βοηθήσουν να καλύψουμε το Χρέος και να απαλλαγούμε από τα Μνημόνια και τις Τρόικες αλλά και θα μας επιτρέψουν να εφαρμόσουμε αναπτυξιακές πολιτικές που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή και την μοίρα της πατρίδας μας;

            Θα μου επιτρέψετε να ξαναθυμίσω από την σελίδα σας τις ανακοινώσεις των ειδικών που προανέφερα, καθώς και του καθηγητή κ. Ζεληλίδη, ώστε οι αναγνώστες σας να λάβουν μια ακριβή εικόνα για τον υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας μας.

            Αρχίζω από τον Καθηγητή κ. Φώσκολο:

«Θα πάω λίγο στη γεωλογία της περιοχής, για να δείξω ότι έχουμε πολλούς υδρογονάνθρακες, ιδιαίτερα κάτω από την Κρήτη. Τα αποθέματα είναι μεγάλα, για να μην πω μυθικά. 

Επί περίπου 18 εκατομμύρια χρόνια (18.000.000), αυτή η αναδίπλωση του πυθμένα, η πτυχή του πυθμένα, μετατράπηκε σε μία ράχη, η οποία λέγεται Μεσογειακή Ράχη. 
Η Μεσογειακή Ράχη είναι αυτή η οποία στη συνέχεια δημιούργησε παγίδες που δεσμεύουν το φυσικό αέριο. 

Αυτή η Μεσογειακή Ράχη ξεκινάει από τη Ζάκυνθο και τελειώνει στην Κύπρο. Είναι μία τεράστια Ράχη με πάρα πολλές παγίδες. Οι παγίδες υπάρχουν σε μία έκταση 60 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων (60.000), έκταση ίση όση η Ελλάδα και περιμένουμε μέσα σε αυτές τις παγίδες να υπάρχει το φυσικό αέριο. Το ότι βγαίνει φυσικό αέριο, το έχουνε μετρήσει οκτώ (8) διεθνή ινστιτούτα. Δεν μπορούμε να λέμε αυτή τη στιγμή ότι δεν υπάρχει φυσικό αέριο, όταν αυτό το πράγμα έχει μετρηθεί. 

ελέγχθηκαν επίσης από τους Νορβηγούς πριν ενάμιση χρόνο, στο γραφείο του κ. Μανιάτη.

Ποια είναι τα αποθέματα τα οποία έχουμε, το κομμάτι που θα γίνει η έρευνα από τους Νορβηγούς : τα αποθέματα εκτιμώνται – αυτή τη στιγμή – δίνω τιμές – σε ένα τρισεκατομμύριο εφτακόσια δισεκατομμύρια (1.700.000.000.000). Εάν το ελληνικό κράτος πάρει το 20% και οι περιφέρειες το 5% και εκτιμήσουμε τα άτομα τα οποία θα δουλέψουν και τη φορολογία αυτών των ατόμων και ταυτόχρονα συνεκτιμήσουμε την αντικατάσταση του εισαγόμενου πετρελαίου από το φυσικό αέριο, το ελληνικό κράτος θα κερδίσει 600 δισεκατομμύρια (600.000.000.000) σε 25 χρόνια. 

Δηλαδή κάθε χρόνο θα μπαίνουν μέσα στο Υπουργείο Οικονομικών 25 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο (25.000.000.000 $), χωρίς εμείς να βάλουμε φράγκο από την τσέπη μας. 

Εάν δούμε ποια είναι τα αποθέματα σε όλη την έκταση της ελληνικής ΑΟΖ, τότε τα αποθέματα αυτά εκτιμώνται σε 2,5 τρισεκατομμύρια δολάρια (2.500.000.000.000 $). Και το αντίστοιχο κέρδος, το ετήσιο κέρδος, το οποίο θα έχει το Υπουργείο Οικονομικών, είναι 32 δις το χρόνο (32.000.000.000 $), χωρίς εμείς να βάλουμε φράγκο από την τσέπη μας. 

Δηλαδή θα απασχολούνται 450 με 500 χιλιάδες άτομα (450.000 – 500.000) και το ελληνικό κράτος θα κερδίζει 32 δις το χρόνο (32.000.000.000 $). 

Αυτά τα έσοδα τα έχουμε από τα συμβατικά αποθέματα, από τα αποθέματα τα οποία εμείς μπορούμε αυτή τη στιγμή να αξιοποιήσουμε αύριο το πρωί. 

Εάν συνεκτιμήσουμε και τα αποθέματα, τα οποία θα αρχίσουνε να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης σε 15 χρόνια, τα αποθέματα αυτά είναι 10πλάσια από τα συμβατικά μας αποθέματα και θα αποφέρουν στο ελληνικό δημόσιο 17,5 τρισεκατομμύρια (17.500.000.000.000), η αξία τους είναι 17,5 τρισεκατομμύρια, τα οποία θα γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης σε 100 χρόνια από σήμερα. 

Θα ξεκινήσει η εκμετάλλευση σε 15 χρόνια, αλλά επί 100 χρόνια θα έχουμε τη δυνατότητα να βγάζουμε φυσικό αέριο. 

Τα έσοδα από αυτά τα συμβατικά και μη συμβατικά αποθέματα, των οποίων η αξία ανέρχεται σε 20 τρις (20.000.000.000.000), εάν εμείς πάρουμε το 25%, σημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο σε μια περίοδο για 100 χρόνια, θα παίρνει 50 δισεκατομμύρια το χρόνο (50.000.000.000), για 100 χρόνια θα μπαίνουν μέσα στο Υπουργείο Οικονομικών, χωρίς εμείς να βάλουμε ούτε μία δραχμή. 

Και με αυτά τα χρήματα εμείς μπορούμε να ξεχρεώσουμε τα χρέη μας, μπορούμε να αναστήσουμε την οικονομία μας, αποκτούμε μία τεράστια γεωπολιτική δύναμη. 
Και αυτό θα γίνει διότι οι Ευρωπαίοι έχουν ανάγκη από τον ορυκτό μας πλούτο, έχουν ανάγκη από τους υδρογονάνθρακες μας. 

Μέσα σε εξήντα μήνες η Ευρώπη θα πεινάσει ενεργειακά και χρειάζονται την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να φύγει από το ευρώ, είτε το θέλουμε εμείς είτε δεν το θέλουμε εμείς και μας έχουν ανάγκη οι Ευρωπαίοι. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό. Έχουμε πλούτο, τον οποίο τον έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν οι οικονομίες τους, για να επιβιώσουν οι βιομηχανίες τους. Επομένως το μέλλον για την Ελλάδα, εφόσον βρεθεί στην Ελλάδα ένας Πούτιν, θα μπορέσει να είναι λαμπρό και νομίζω ότι μπορεί η Ελλάδα να ξαναδεί πάλι εποχές του Περικλή. 

Τα χρήματα που θα μπαίνουν μέσα, τα 50 δισεκατομμύρια (50.000.000.000), αντιπροσωπεύουν το ένα τρίτο (1/3) του σημερινού ελληνικού προϋπολογισμού. 
Η αξία των αποθεμάτων, τα 20 τρις (20.000.000.000.000), αντιστοιχούν με 143 ελληνικούς προϋπολογισμούς. Τα χρήματα είναι αμύθητα και θα πρέπει αυτό το πράγμα να συνειδητοποιηθεί».   

            Συνεχίζω με τον κ. Λυγερό:

«Η χώρα μας είναι το πιο «ακριβό οικόπεδο» σε γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο αλλά κάποιοι κρατούν στην αφάνεια, τον φυσικό και ορυκτό μας πλούτο. 

Πρέπει να εκμεταλλευτούμε τα κυριαρχικά δικαιώματα μας, την αποκλειστική οικονομική μας ζώνη, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να παίξουμε σημαντικό ρόλο στα χρόνια που θα ακολουθήσουν μιας και η πατρίδα μας βρίσκεται στο ενεργειακό
σταυροδρόμι τριών ηπείρων».

            Επίσης ο κ. Κονοφάγος μας λέει:

«Απαιτείται λοιπόν στρατηγική από πολιτική άποψη, στρατηγική και γεωπολιτικό όραμα, με τη συμμετοχή όμως τεχνοκρατών διότι να σας πω την αλήθεια οι πολιτικοί δεν ενδιαφερθήκανε για εμάς του τεχνοκράτες τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια καθόλου, δεν τους ενδιέφερε να έχουν σχέση μαζί μας. 

Πρόκειται να ψηφιστεί στο τέλος του έτους στο Ευρωκοινοβούλιο, ο οδικός χάρτης του 2050, δηλαδή τα επόμενα σαράντα χρόνια θα ψηφιστεί στο Στρασβούργο. Τί λέει αυτός ο χάρτης; Λέει ότι η ασφάλεια εφοδιασμού της Ευρώπης σε φυσικό αέριο θα επικεντρωθεί κυρίως στην ανατολική Μεσόγειο και στο Βόρειο Πόλο στον Αρκτικό Ωκεανό. Άρα αυτό που θα ψηφιστεί από το Ευρωκοινοβούλιο, συνδέει τον Αρκτικό Ωκεανό με την ανατολική Μεσόγειο, όσον αφορά το φυσικό αέριο διότι ο Βόρειος Πόλος περιέχει υπολογίζεται το 25% των παγκοσμίων αποθεμάτων φυσικού αερίου».

Τέλος ο καθηγητής Α. Ζεληλίδης σε πρόσφατη εκπομπή ανέφερε ότι κατά την άποψή του «το φυσικό αέριο που υπάρχει από την Κέρκυρα ακολουθώντας όλη την Δυτική Ελλάδα και φτάνοντας ως την Νότιο Κρήτη υπολογίζεται η αξία του σε ένα τρις. 500 δις».

Επαναλαμβάνω ότι κατά τη γνώμη μου μετά από όλες αυτές τις πληροφορίες θα έπρεπε να σχηματιστεί κατ’ αρχήν μια Εθνική Επιτροπή από επιστήμονες σε συνεργασία με ξένα ινστιτούτα να καταλήξει στον πραγματικό πλούτο που υπάρχει στην περιοχή μας και ειδικά στην ανατολική περιοχή της Μεσογείου. Όταν βεβαιωθούμε γι’ αυτό, τότε η δεύτερη πράξη που πρέπει να κάνουμε είναι να ανακηρύξουμε την ελληνική ΑΟΖ μέσα στην οποία περικλείεται το 80% του πλούτου αυτού. Η ελληνική ΑΟΖ θα τετραπλασιάσει την έκταση της Ελλάδας, θα γίνουμε χώρα μεσαίου ευρωπαϊκού μεγέθους, ενώ από την οικονομική άποψη θα μας καταστήσει από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης.

Με δεδομένη την ύπαρξη αυτού του πλούτου που υπολογίζεται σε πολλά τρισ. Ευρώ που σε βάθος χρόνου θα αυξάνεται, αποκτάμε αυτομάτως την δυνατότητα να απαλλαγούμε εντελώς από χρέη και τόκους και κυρίως να αποκτήσουμε την πλήρη οικονομική μας ανεξαρτησία.

Γιατί όμως δεν γίνονται όλα αυτά; Διότι η πολιτική τάξη στην Ελλάδα, όπως ήδη ανέφερα, είναι εξαρτημένη. Που σημαίνει εκτός των άλλων ότι δεν έχει ουσιαστικά το δικαίωμα να προχωρήσει σε χειρισμούς με όλα τα κράτη με τα οποία θα πρέπει να συνεννοηθούμε για την κήρυξη της ΑΟΖ, δηλαδή Τουρκία, Αλβανία, Ιταλία, Λιβύη, Αίγυπτο κλπ. Δηλαδή προβλήματα που έλυσαν όλες οι άλλες χώρες του κόσμου που έχουν ως τώρα ανακηρύξει ΑΟΖ. Ειδικά με την Τουρκία. Και για το Αιγαίο. Η δική μου άποψη είναι ότι θα πρέπει να ανακηρύξουμε το Αιγαίο περιοχή υψηλού φυσικού κάλλους για να μην διακινδυνεύσουμε να το μολύνουμε με γεωτρήσεις αλλά και αν αποφασιστεί η εκμετάλλευση πετρελαίου στο Αιγαίο, εάν οι δύο χώρες Ελλάδα και Τουρκία είναι πράγματι κυριαρχικά ανεξάρτητες, απέναντι στις ΗΠΑ που όπως είναι φανερό, θεωρούν τα πετρέλαια του Αιγαίου ως ιδιοκτησία τους, τότε κατά τη γνώμη μου είναι τελείως ρεαλιστικό να θεωρούμε ότι με συζητήσεις θα βρούμε λύση που να συμφέρει και στα δύο κράτη. Η απειλή που όπως είδαμε  προέρχεται πιο πολύ από άλλες χώρες παρά από την Τουρκία, ότι δήθεν η Τουρκία θα μας κάνει πόλεμο, είναι για μένα εντελώς μη ρεαλιστική. Όπως είναι φανταστικό το να κάνει πόλεμο η Ισπανία στην Πορτογαλία, Η Γαλλία στο Βέλγιο, η Σουηδία στην Φινλανδία κλπ. Και είναι γελοίο και προσβλητικό με την επίσκεψη του Ολάν που βασικά ήρθε ακριβώς για να πάρει μερίδιο τραβηγμένος από την οσμή του πετρελαίου και να μας πουλήσει φρεγάτες για να αμυνθούμε στην Τουρκία. Αυτά είναι γελοιότητες

Όμως η ελληνική κυβέρνηση όπως όλος ο πολιτικός κόσμος είναι απόλυτα δεσμευμένοι με τα Μνημόνια που ψήφισε η ελληνική Βουλή κι έτσι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα απ’ αυτούς, διότι -το επαναλαμβάνω για να εμπεδωθεί μέσα στην κοινή γνώμη- με την ψήφιση αυτή υπάρχει όρος ότι η Ελλάδα παραδίδει στα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη δηλ. στους δανειστές της την εθνική της ανεξαρτησία και βάζει ενέχυρο τον εθνικό μας πλούτο, πάνω στον οποίο εφ’ όσον εξακολουθεί η Ελλάδα να έχει χρέη, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδίδουμε μέσω του Ταμείου κάθε είδους πλούτο της χώρας μας και φυσικά εάν φτάσουμε στο μέγα εθνικό έγκλημα να κηρυχτεί ΑΟΖ μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, αυτό σημαίνει ότι όλος αυτός ο παραπάνω πλούτος θα παραδοθεί μέσω του Ταμείου στους δανειστές, κυρίους Μέρκελ, Ολάν και άλλους που παραμονεύουν να μας ληστέψουν". 

Πηγή http://www.enikos.gr/

Να τι έγραφε ο Ρασούλης 3 χρόνια πίσω ...

25/02/2010

Πως γίνεται εγώ που οραματίστηκα την Ελλάδα σαν «πολιτισμική Ελβετία» να γράφω τίτλους που μπορεί ν’ακουστούν σαν περιαυτολογία;΄Ελα ντε. Εγώ που εμπλέκομαι στο θέμα και στο ανάθεμα, ξέρω τι συνέβη και πως να το εξηγήσω έτσι ούτως ώστε να φανεί οτι πρόκειται για τη τρέχουσα πραγματικότητα,την αντικειμενικότητα και το ανάποδο της εαυτολογίας.

Εν τούτοις γράφω το παρόν κείμενο.Γράφω κι ένα άλλο που θα το στείλω μεταφρασμένο στις Βρυξέλλες για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου διότι προσφάτως η Ευρώπη φόρτωσε το λεγόμενο ελληνικό λαό με χαρακτηρισμούς όπως: άσωτος , απατεών κλπ, κλπ.

Φαντάζομαι τι εννοεί η Βρυξέλλα, όμως γενίκευσε απολύτως και ούτων ειπείν μας πήραν τα σκάγια όλους μαζί και με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Διότι άνθρωποι σαν και μένα, συντριπτική μειοψηφία ομολογουμένως, προείδαμε -εν αντιθέσει με τους επαγγελματίες πολιτικούς προειδοποιήσαμε, προτείναμε, δεν εισακούσθημεν, ηττηθήκαμε και δυστυχώς να ‘μαστε σ’αυτή τη σκατοκατάσταση.

Ο «πολιτικός πολιτισμός» εν Ελλάδι (βάλε λάδι κ’έλα βράδυ) τα ‘χει παίξει.Έχασε τη μπάλλα,του ΄φυγε ο τάκος για τον εξής απλό λόγο: ξεκινώντας απο τα ίδια συμφέροντα του και τελειώνοντας στα ίδια συμφέροντα του δεν μπόρεσε να δει την αντικειμενικότητα -και αυτή είναι στο κάτω-κάτω η δουλειά του- δεν πήραν πρέφα τη θύελλα και αυτό σημαίνει οτι φάνηκαν και ήταν ανάξιοι των καταστάσεων και του επαγγέλματός τους, κι όταν την πήραν, επειδή αναγκάστηκαν απ’ την ίδια τη θύελλα και τους προϊσταμένους τους πανταχόθεν, κατέστη προφανές οτι αντιδρούν σαν πουπέ, αρα η χώρα τούτη δεν υφίσταται.

Αυτό ακριβώς είχαμε πάρει εμείς χαμπάρι, ιδίως εγώ, και ως καλή Κασσάνδρα έβγαινα -όπου μπόραγα- να κρούω τον κώδωνα του κινδύνου αφού το ζήτημα ήταν το πολιτισμικό γίγνεσθαι, δηλαδή τι τύπο μέσου πολίτη γουστάρει και σφυριλατεί το στάτους , και τι νοοτροπία και αντανακλαστικά εγκαθιδρύονται σ’ένα λαό με χίλιες αντιφάσεις, σχεδόν μπαλαφάρα, μη παραγωγικό, σχεδόν αποτυχημένο μια τρύπα στο νερό, που όμως όπως λέγεται μπορεί να συμπαρασύρει στο γκρεμό το ευρώ κι αυτήν ακόμη τη κραταιά Ευρώπη.

Η κρίση είναι συστημική και πλανητική. Αντανακλάται μοιραία κι εδώ. Γι΄αυτό θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες οι περιβόητοι απόγονοι του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Ηράκλειτου να αυτοεκπαιδεύονται για να γίνουν το πεδίο στο οποίο απεγνωσμένα οι συνάνθρωποί μας να συνέρχονται εδώ, στην ομορφότερη και ιστορικότερη χώρα του κόσμου, να βρούμε τον ιερό μπούσουλα,το άγιο πασπαρτού, που θα μας άνοιγε τις πύλες του νέου ρεαλισμού,τη σωτηρία του πλανήτη και της ζωής επ’αυτού.

Τώρα ΓΑΜΑΤΑ ΜΕ ΚΑΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Αντιδρά ο πολιτικός πολιτισμός. Όμως φεύ. Ούτε ο ίδιος δεν πιστεύει οτι θα βγούμε απο την κινούμενη άμμο. Παίρνει τεχνικά μέτρα. Η νοοτροπία μένει.Ο πολιτισμικός πολιτισμός τον οποίο εκφράζω με μέγα πάθος, μένει αιχμάλωτος της Τζέντα.
Η κεκτημένη ταχύτητα παρασύρει το μέσο πολίτη ο οποίος είναι αρπαγμένος και ηδονείται απο το δόγμα : αγωνίζεσθαι περί πάρτης. Διότι στη δράση κολλάει το σίδερο. Η αντίδραση είναι μεν αναπόφευκτη, όμως ανίκανη να λύσει κάτι.

Πριν την οικονομική μας νεκροφάνεια, προϋπήρξε η πνευματική μας και ιδεολογική μας. Τώρα δεν έχει ούτε ελπίδα η χώρα, ούτε ρυθμό ούτε στυλ. Είναι το μαύρο πρόβατο, ο άσωτος, χωρίς πατέρα να σφάξει τον ταύρο το σιτευτό άμα τη επιστροφή, και για ΄μένα μια θλίψη, ένας θυμός κι ένα γαμώτο.

Γιατί εμείς, οι... εξωτικοί και συνήθεις ύποπτοι, πιάσαμε το θέμα της ψυχολογίας στις ενθάδε μάζες και στον καθένα πολίτη χωριστά. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντίβαρα και μετά να εκφράσουμε το αντίδοτο. Απίστευτοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να μας -με- καταστείλουν.Ποτέ τόσοι πολλοί δεν πολέμησαν έναν τόσο ένα. Με απίστευτη λύσσα και τεχνική οι πραίτορες του Κόμοδου, χτυπώντας ανηλεώς κάτω απο τη ζώνη, συνεπικουρούμενοι απο την πλειοψηφία των πολιτικών και των άχρηστων επιχειρηματιών μας, συμβιβασμένοι με τα χουνέρια του πλήθους -μαζική παραγωγή, μαζική καταστροφή- και του μεταμφιεσμένου όχλου, κατόρθωσαν να επιβάλλουν παντίοις τρόποις έναν διυλισμένο χουλιγκανισμό, μια αμετροέπεια, ενα αμοράλ το οποίο σαν καρκίνος έφαγε τον κοινωνικό ιστό κι έμεινε το Ελλάντα μια χώρα άχωρη.

Η μομφή μου είναι προς πάσα κατεύθυνση. Και δεν το λέω με κακία. Δεν το λέω απο εκδικητικότητα σε στυλ: εγώ καλά σου τα ΄λεγα και τ’άκουγες παράλογα. Κι ούτε εκφράζω διαθέσεις ενάντια στην ευμάρεια. Η ευμάρεια είναι σαν το κουκούλι όπου η κάμπια γίνεται πεταλούδα.

Ναι, υπερασπίζομαι τον εαυτό μου μη δεχόμενος τον τίτλο: άσωτος, απατεών κλπ. Γιατί προσπάθησα απο τότε που έγραφα και εξέδιδα το «Αβγό» να προτρέψω σ’ένα νέο τρόπο σκέψης τον πολίτη που ζει εκεί που περπάτησε ο Κλεισθένης, ο Αριστείδης, ο Αλέξανδρος, ο Λυκούργος κλπ, κλπ.

Το θεωρώ διπλή ντροπή τώρα να΄μαστε ο πρωκτός της Ευρώπης επειδή πήραμε ψηλά τον αμανέ.

Ποιός μας έδωσε το δικαίωμα; Υπάρχει ακόμα η κάστα που κατατρώει το μεδούλι της χώρας.Και δεν είναι μόνο τα golden boys διεθνώς και εγχωρίως. Είναι η απόλυτη σύγχιση για το τι «μένει» γενέσθαι.

Μετά απο μία κρίση πάντα έρχεται ένας πόλεμος. Και τώρα ο πόλεμος σημαίνει πυρηνικά.

Θέλω να σας βεβαιώσω οτι μ΄αυτό το κείμενο δεν εξέφρασα την προσωπική μου πίκρα, ούτε πάσχω απο γεροντική άννοια όπως εγράφη σε άρθρο της «Ε».

Θα επανέλθω στις προτάσεις μου και ναι, επειδή δεν πραγματοποιήθηκαν φτάσαμε στην καταστροφή. Γιατί περί καταστροφής πρόκειται.

Τα υπόλοιπα στο προσεχές κείμενό μου.


Πηγή http://rasoulis.blogspot.gr/

Η απάντηση στο γιατί δεν κάνουμε κάτι ...

Γιατί δεν κάνουμε κάτι;

Του Κώστα Βαξεβάνη


Με μια απλή εμπειρική λογική, ο βαθμός της καταπίεσης ή της εξαθλίωσης του κόσμου γεννά αυτόματα την αντίδραση. Οι άνθρωποι δηλαδή αντιδρούν όταν σπρώχνονται στο περιθώριο, όταν τους αφαιρούνται επιλογές, όταν αγγίζουν τα όριά τους. Είναι μάλλον εμφανές πια πως στην κοινωνία δεν λειτουργεί αυτή η γραμμική σχέση, ο αυτοματισμός.

Η καταπίεση δεν δημιουργεί απαραίτητα επαναστάτες. Ή τουλάχιστον δεν τους δημιουργεί την ώρα που περιμένει κάποιος πως θα εμφανιστούν. Μπορεί κάλλιστα να φτιάχνει δούλους και υποτακτικούς. Στην Ελλάδα της κρίσης ο Σαμαράς συνεχίζει να κυβερνά με μέτρα που απομακρύνουν κάθε ανάπτυξη, με τον Βενιζέλο να του υπαγορεύει πολιτικές και τον Κουβέλη να του χαϊδεύει με κατανόηση το χέρι.

Τι είναι αυτό που κάνει τους πολίτες αυτής της χώρας να ανέχονται την κοροϊδία ή, ακόμα περισσότερο, να θέλουν να πιστεύουν πως όσοι κατέστρεψαν τη χώρα μπορεί ίσως την τελευταία στιγμή να την σώσουν; Ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντων που δεν τρομάζουν ακόμη βλέποντας τον Μάκη Γιακουμάτο και τη Θεοδώρα Τζάγκρη στα τηλεπαράθυρα να διαμορφώνουν πολιτική, ενώ ταυτόχρονα αναρωτιούνται μήπως οι επόμενοι που θα έρθουν δεν μπορούν να κυβερνήσουν;

Πριν από μερικές ημέρες στη Βαρκελώνη Ισπανοί συνάδελφοι με ρωτούσαν με ειλικρινή απορία γιατί οι Έλληνες δεν ξεσηκώνονται με όλα αυτά που γίνονται σε βάρος τους. Γιατί δεν τελειώνουν με αυτό στο σύστημα της διαφθοράς που εισπράττει πλούτο παράγοντας μόνο ψέματα. Η ίδια απορία δεν ισχύει μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ισπανία, την Πορτογαλία, όλο τον ευρωπαϊκό νότο.
Συνδεδεμένος με μια Ευρωπαϊκή Ένωση που υλοποιεί αποφάσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας κυρίως, κυβερνιέται από δυνάμεις που είναι συνδεδεμένες με τη διαφθορά και τώρα πια με την υποτέλεια που εξασφαλίζει την πολιτική επιβίωση των διεφθαρμένων.

Απέναντι σε όλο αυτό το σύστημα, οι πολίτες αδυνατούν να καταλάβουν τη διαφορά της πολιτικής από τη διεφθαρμένη της έκφραση, την οποία έχουν συνηθίσει. Το χειρότερο είναι πως αυτοί οι πολίτες επί δεκαετίες έχουν εκ-παιδευτεί ως πελάτες, συναλλασσόμενοι, καταναλωτές. Έχουν ξεχάσει κάθε κοινωνικότητα, την έχουν αντικαταστήσει με τη συνεύρεση και σίγουρα όχι με τον προβληματισμό.

Στην Ελλάδα που ενοχοποιούσε την αμφισβήτηση και κλωνοποιούσε συστηματικά την ομοιογένεια του στιλ, οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι να αναζητούν την προσωπική λύση. Τις περισσότερες φορές αυτή είναι ταυτισμένη με το βόλεμα και την εξαίρεση. Η συλλογικότητα ήταν ένα άκοπο μόρφωμα που χόρευε στα κλαμπ με τις χορηγίες των τραπεζών και θεωρούσε εθνική υπόσταση τα έργα των κρατικοδίαιτων εργολάβων. Αυτός ο κόσμος είναι δύσκολο σήμερα και να καταλάβει και να δράσει. Πρέπει να επαναπρογραμματιστεί η συλλογική συνείδηση, να επαναδιατυπωθούν οι αξίες, να ανακαλυφθεί ξανά η πολιτική και η σημασία της.

Οι άνθρωποι είναι πολιτικά όντα, εξαρτώνται από την πολιτική και την δημιουργούν, ακόμη και όταν επιλέγουν να πάνε για μπάνια την ώρα που ανοίγουν οι κάλπες. Δεν υπάρχει όμως άλλη λύση απ” το να δράσουν. Ακόμη και στην πιο έντονη αγωνία του, ο κόσμος ρωτάει «τι θα γίνει τώρα», εννοώντας ποιος θα το κάνει. Ποιος θα το ετοιμάσει και θα το προσφέρει με όλες τις εγγυήσεις καλής και συμφέρουσας λειτουργίας.

«Κανένας» είναι η απάντηση. Μπορεί να συμβεί αν αποφασίσουμε πως τίποτα δεν προκύπτει χωρίς τη συμμετοχή μας. Ανακαλύπτοντας ίσως ξανά την αξιοπρέπεια ως στοιχείο προσωπικής λειτουργίας αλλά και κρίσης της πολιτικής και των πολιτικών.

Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω πως αυτοί που μπορούν να το κάνουν είναι τα πραγματικά θύματα της σημερινής κατάστασης. Όσοι δεν μπορούν να απαντήσουν πώς θα είναι το αύριο, γιατί δεν το σκέφτονται με τους όρους του χθες. Οι νέοι.


Πηγή http://www.koutipandoras.gr/

Όλη η αλήθεια σε ένα βίντεο!

Ο Μίκης ασκεί κριτική στον Μάρξ

18.02.2013

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΞ, ΤΟ ΜΑΡΞΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ*

Mίκης Θεοδωράκης

Εδώ θα αναφερθώ ειδικά στον Μαρξ και το Μαρξισμό, δεδομένου ότι αποτελεί ένα βήμα πιο μπροστά από τον καπιταλισμό αλλά τελικά δεν κατάφερε να δαμάσει και να εξαφανίσει την παρουσία του Χάους με τη μορφή μιας νέας Εξουσίας που ακύρωνε στην πράξη τον τελικό στόχο δηλαδή το θρίαμβο της Αρμονίας μέσα στις νέες κοινωνίες που προήλθαν από την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Από όλα τα γραπτά μου και την κριτική μου στο σύστημα αυτό, που ο ίδιος υπηρέτησα αφιερώνοντας μάλιστα σ’ αυτό τα καλλίτερα χρόνια της ζωής μου, επέλεξα τον Πρόλογο σ’ ένα βιβλίο για τον Μαρξ που έγραψε ο Γιάννης Γαλανός, με τον οποίο βρεθήκαμε στην ίδια Σκηνή στο Δ΄ Τάγμα πειθαρχικής διαβίωσης της Μακρονήσου (1949):

Στη Μελέτη μου για τη «Συμπαντική Αρμονία» αναφέρομαι κάπου στη Σοβιετική Ένωση και τις υπόλοιπες χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού:

Η διαλεκτική σχέση «Θέση - Αντίθεση = Σύνθεση», όπως και το αντίθετο, «Θέση χωρίς Αντίθεση = Αποσύνθεση», μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί τον πυρήνα του κάθε υπαρκτού. Τον πυρήνα της ζωής και την αιτία του θανάτου. Μέσα στην Αρμονία και στη Μουσική εάν θεωρήσουμε ότι η συνήχηση μεταξύ δύο φθόγγων αποτελεί τη λύση της μεταξύ τους αντίθεσης, τότε διαπιστώνουμε ότι η Μουσική είναι η κατεξοχήν Τέχνη της διαρκούς εφαρμογής της διαλεκτικής σχέσης «Θέση - Αντίθεση = Σύνθεση».

Ας μου επιτραπεί εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση αναφερόμενος στην πολιτική μου εμπειρία. Είναι γνωστό ότι είχα πολλές και μεγάλες διαφορές με διάφορες ηγεσίες της ελληνικής και της διεθνούς Αριστεράς. Οι περισσότερες από αυτές είχαν αφετηρία την περιφρόνηση από την πλευρά τους μέσα στην πράξη αυτού του βασικού διαλεκτικού Νόμου, περιφρόνηση που οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα. Γιατί τι έκαναν στην ουσία οι κομουνιστές ηγέτες και ιδιαίτερα αυτοί που ήσαν επί κεφαλής Κρατών; Αποφάσισαν να καταργήσουν το Νόμο των Αντιθέσεων πιστεύοντας ότι το Κόμμα μπορεί να είναι ταυτόχρονα και Θέση και Αντίθεση. Νόμιζαν ότι έτσι θα εξαφανίσουν τις πραγματικές αντιθέσεις. Όμως όσο περισσότερο πετύχαιναν στο σκοπό τους, μ’ άλλα λόγια όσο περισσότερο εμπόδιζαν να εκδηλωθεί ελεύθερα η ζωτική Αντίθεση που εξασφαλίζει τη δημιουργό διαιώνιση της ζωής, τόσο λιγότερο λειτουργούσε ο Διαλεκτικός Νόμος και έτσι δεν υπήρχαν πια «συνθέσεις», δηλαδή ανάπτυξη και πρόοδος, έως ότου φτάσαμε στην αποσύνθεση, δηλαδή στην καταλυτική εφαρμογή του φυσικού νόμου «Θέση χωρίς Αντίθεση = Αποσύνθεση». Κλείνω την παρένθεση.

Νομίζω ότι μέσα σ’ αυτό το μικρό απόσπασμα περικλείεται το απόσταγμα της κριτικής μου στάσης όχι μόνο απέναντι σ’ αυτά τα καθεστώτα αλλά και στους πνευματικούς τους πατέρες Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν.

Όσον αφορά στον Καρλ Μαρξ, υπήρξε σίγουρα ένας απ’ τους μεγαλύτερους διανοητές της ανθρωπότητας. Ποιο όμως είναι κατά τη γνώμη μου το «αμάρτημά» του; Το ότι συνέδεσε τη φιλοσοφία του με την πολιτική τόσο στενά, ώστε μετά το θρίαμβο της Οκτωβριανής Επανάστασης ο Μαρξισμός να καταστεί όργανο κρατικής ή πιο καλά κομματικής πρακτικής. Έγινε δηλαδή δόγμα, που όπως συνέβη και με το Χριστιανισμό, χρησιμοποιήθηκε από μειοψηφίες για να επιβάλουν τις προσωπικές τους απόψεις και συμφέροντα υπό το κάλυμμα απόλυτων Αρχών, απέναντι στις οποίες δεν ήταν επιτρεπτό να υπάρξει δεύτερη γνώμη. Έτσι, όπως ήταν φυσικό, η κατάληξη ήταν ο Ολοκληρωτισμός. 

Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο επιζήμια είναι αυτή η στενή σύνδεση μιας οποιασδήποτε φιλοσοφίας με την πολιτική σε βαθμό που να καταστεί κρατικό δόγμα, αρκεί να σκεφτούμε την περίπτωση που η «Πολιτεία» του Πλάτωνος θα έπαιρνε μονοπωλιακά όπως ο Μαρξισμός κρατική οντότητα.

Δε θα είχαμε μήπως τότε την εμφάνιση ενός ολοκληρωτισμού και μάλιστα εξαιρετικά σκληρού; Να λοιπόν πού οδηγεί η σύζευξη μιας συγκεκριμένης Φιλοσοφίας με μια πολιτική πρακτική που μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός κρατικού μορφώματος που όπως θα δούμε με τη θεωρία του Μαρξ, μπορεί να χρησιμεύσει στους πολιτικούς ηγέτες της νέας εξουσίας ως πρόσχημα για κάθε είδους παραμορφώσεις της ουσιαστικής και πραγματικής σκέψης του φιλοσόφου.

Αυτές καθαυτές οι θεωρίες των Μαρξ και Ένγκελς παρά την αδιαμφισβήτητη αξία τους, κατά την άποψή μου αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία μονοδιάστατα. Ο ιστορικός υλισμός λ.χ. αναλύει και εξηγεί μόνο μια πλευρά της ανθρώπινης ιστορίας αφήνοντας απ’ έξω την πνευματική πλευρά του ανθρώπου και τις δύο βασικές της εκδηλώσεις, τη θρησκεία και την τέχνη. Από κει και πέρα όλοι οι μαθητευόμενοι Μάγοι-Μαρξιστές απόλυτοι κυρίαρχοι λαών και εθνών ξοφλούσαν με τσιτάτα, ως προς τη θρησκεία «το όπιο του λαού» και ως προς την τέχνη «ένα απλό εποικοδόμημα». Κάτι δηλαδή σαν κεραμίδια… Με το περίφημο απόφθεγμα: η βία είναι η μαμή της ιστορίας εξόπλισαν τους μέλλοντες εξουσιαστές να χρησιμοποιήσουν ελεύθερα τη βία για να εξυπηρετήσουν δήθεν την ιστορική νομοτέλεια. Άλλο όπλο φοβερό κι αυτό, η ιστορική νομοτέλεια, που με τον καιρό εξελισσόταν σε ιστορική αναγκαιότητα και τέλος σε ιστορική βεβαιότητα. Και ποιος άραγε κατείχε την απόλυτη βεβαιότητα; Φυσικά ο ηγέτης που ό,τι κι αν αποφάσιζε έπρεπε να γίνει με κάθε τρόπο, μιας και ο λόγος του εξυπηρετούσε το ιστορικό γίγνεσθαι, την πορεία προς τα εμπρός. Και ποιος μπορούσε να έχει το δικαίωμα να διαφωνήσει με μια τέτοια άποψη; 

Ας θυμηθούμε μόνο τρία παραδείγματα, όπως εκείνο του διδύμου Χρουτσώφ-Λυσένκο για τη μεταβολή της Σιβηρίας σε σιτοβολώνα, που κινητοποίησε εκατομμύρια ανθρώπους και απορρόφησε κολοσσιαία ποσά, για να γίνει στο τέλος μια τρύπα στο νερό. Ή εκείνα του Μάο, το πρώτο για τους «οικογενειακούς» φούρνους παραγωγής ατσαλιού, που πήγε την οικονομία χρόνια πίσω και το δεύτερο η σύλληψη και εφαρμογή της πολιτιστικής επανάστασης με τις πασίγνωστες τραγικές συνέπειες για τον Κινέζικο Λαό. Κι όλα αυτά γιατί ο Ένας τελικά ηγέτης, ο μοναδικός κάτοχος του μυστικού της ιστορικής αναγκαιότητας για να πάει η χώρα μπροστά, ο θεσμικά βέβαιος, το αποφάσισε μόνος αυτός στο όνομα των εκατοντάδων εκατομμυρίων του Λαού. Ο Λαός! Ένας άλλος μύθος που έλαβε σάρκα και οστά μέσα από τις θεωρίες του Μαρξ. Και κατ’ αρχήν έχουμε τη δαιμονοποίηση απ’ τη μία μεριά και την αγιοποίηση απ’ την άλλη των κοινωνικών τάξεων. Υπήρχαν πράγματι ιστορικές συγκυρίες κατά τις οποίες το άγιο προλεταριάτο έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην πάλη του παλιού με το καινούριο.

Κι αυτό συνέβη κυρίως στις προηγμένες βιομηχανικά χώρες, όπως οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία και η τσαρική Ρωσία την εποχή της επανάστασης. Μετά όμως στις μεγάλες επαναστάσεις που ακολούθησαν και πέτυχαν, όπως στην Κίνα και την Ινδοκίνα είτε απέτυχαν όπως στη χώρα μας, πρωτοπόρα κοινωνική τάξη αναδείχθηκαν οι αγρότες. Επίσης στην Αντίσταση κατά του Ναζισμού και στην Ελλάδα κατά της Χούντας, την πλειοψηφία των αγωνιστών την αποτελούσαν οι αστοί και οι διανοούμενοι και ακολουθούσαν οι εργάτες και μετά οι αγρότες. Όμως ως φαίνεται όλα αυτά δεν είχαν σημασία και έτσι οι μαρξιστές εξακολουθούσαν και εξακολουθούν να μιλούν για τον πρωτοποριακό ρόλο του προλεταριάτου και λέγοντας «Λαός» να εννοούν μόνο την εργατική τάξη. Φυσικά αυτή η αγιοποίηση-δαιμονοποίηση χωρίζει κάθετα την κοινωνία με την καλλιέργεια του ταξικού μίσους μεταθέτοντας την ομαλή πορεία, την ανάπτυξη, την εξέλιξη και τελικά την ευτυχία ενός λαού στο σύνολό του μετά την επανάσταση και την επικράτηση της «εργατικής τάξης» δηλαδή ενός νεφελώματος πίσω από το οποίο κρύβεται η κομματική εξουσία που φυσικά όπως είδαμε, θεωρεί ότι είναι ο μοναδικός φορέας και εκφραστής της ιστορικής νομοτέλειας-βεβαιότητας, δηλαδή η μοναδική νομιμοποιημένη ιστορικά πολιτική δύναμη για να αποφασίζει για το μέλλον όλου του λαού, δηλαδή όχι μόνο της εργατικής τάξης αλλά και για την τύχη και των εχθρών της, αν συμβεί να πάρει την εξουσία.

Γιατί θεωρεί ότι μόνο όσοι πιστεύουν ότι εκφράζουν την ιστορική νομοτέλεια και τα πραγματικά συμφέροντα ΟΛΟΥ του λαού έχουν το ιστορικό δικαίωμα να εφαρμόσουν δικτατορικά, με την έννοια ότι οι αποφάσεις της επαναστατικής (μαρξιστικής) ηγεσίας αποτελούν θέσφατα (dicta) που θα πρέπει να ακολουθήσουν όλοι είτε συμφωνούν είτε δε συμφωνούν. Άλλωστε επάνω σ’ αυτή τη λογική στηρίζεται η ανάγκη της επιβολής της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.

Θα έλεγα τέλος ότι ο μαρξισμός έρχεται σε ευθεία αντίθεση τόσο με τη φιλοσοφία όσο και με τη σκέψη και την τέχνη των αρχαίων Ελλήνων. Κι αυτό γιατί αν και δεν το λέει καθαρά, ο ιστορικός υλισμός θεωρεί τον ιδεαλισμό ως κατώτερο είδος φιλοσοφίας και επομένως την ίδια γνώμη και στάση θα πρέπει να έχουμε και για όσα έργα δημιουργήθηκαν κάτω από την επίδρασή του. Δεν είναι όμως μόνο η αρχαία Ελλάδα στο στόχαστρο αλλά το σύνολο της πνευματικής δημιουργίας και ειδικά της Τέχνης που όπως είπα θεωρείται ως εποικοδόμημα και όχι ως θεμέλιο στην ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας και στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.

Ο Λένιν εκφράζοντας τη γνώμη του για την ποίηση θέλησε να αποδείξει ότι ο καθένας μπορεί να γίνει ποιητής, φτάνει να έχει τον κοινό νου και έγραψε ένα μεγάλο ποίημα που δημοσιεύθηκε για να αποσυρθεί ευθύς μετά, ώστε να προφυλαχθεί ο ηγέτης από τη γελοιοποίηση. Γιατί φυσικά ο ποιητής, όπως ο κάθε καλλιτέχνης, δημιουργεί, δηλαδή γεννά πνευματικά έργα δηλαδή έχει μια ιδιότητα που αρνούνται να την παραδεχθούν οι «υλιστές» αρνούμενοι έτσι να δουν την ουσία της Τέχνης, που σε πείσμα της ύλης αποτελεί το θρίαμβο της ιδεολογικής, θα έλεγα «θεϊκής» πλευράς του ανθρώπου. Το «θεϊκός» με την έννοια ότι έως σήμερα μόνο η Τέχνη έχει κατορθώσει να κάνει αθάνατο τον άνθρωπο μέσω των Ιδεών, της Σκέψης και των καλλιτεχνικών έργων.

Ο Άνθρωπος είναι ένα ιδιαίτερο ζωικό είδος, ψυχικά ανεξερεύνητο, πνευματικά άπληστο και σαρκικά ανικανοποίητο με φοβίες, αβεβαιότητες, ανασφάλειες και με τρομακτικά ένστικτα, έτσι που καμία Φιλοσοφία, καμία Τέχνη και πολύ περισσότερο κανένα θρησκευτικό, φιλοσοφικό, πολιτικό δόγμα ή σύστημα δεν μπορεί να τον ικανοποιήσει ολοκληρωτικά και απόλυτα και προπαντός αποκλειστικά. Τελικά το απόλυτο γι’ αυτόν είναι μόνο ο θάνατος, ενώ η ζωή είναι μια αέναη προσπάθεια και συνεχής αλλαγή, προϊόν της λογικής του υπεροχής, που τον οδηγεί σε συνεχή αναζήτηση μεταθέτοντας τους ορίζοντες που κατακτά όλο και πιο μακριά, έτσι που το κυνήγι για την κατάκτηση νέων οριζόντων να μην τελειώνει ποτέ. Ο άνθρωπος είναι ένα μικροσκοπικό σύμπαν, όπως άλλωστε κάθε τι που ζει σ’ αυτόν τον πλανήτη, με τη διαφορά από το φυτικό και το ζωικό κόσμο ότι αυτός όσο πιο πολύ συνειδητοποιεί τη θέση του και την ασημαντότητά του μέσα σ’ αυτό το Σύμπαν που τον περιβάλλει, αυξάνει μέσα του ο ίλιγγος που τον ξεχωρίζει απ’ όλα τα άλλα είδη και που τον οδηγεί συχνά σε πράξεις αλληλο- και αυτοκαταστροφής.

Γι’ αυτό θα πρέπει να αφήνουμε «όλα τα λουλούδια ν’ ανθίζουν» ελεύθερα, όλες τις Φιλοσοφίες, Δοξασίες, Καλλιτεχνικά και Πνευματικά έργα, κοινωνικά συστήματα να υπάρχουν, ώστε κάθε φορά ο κάθε άνθρωπος, η κάθε ομάδα ανθρώπων, κόμμα, λαός, έθνος να επιλέγει ελεύθερα αυτό που του αρέσει, που του ταιριάζει και που θεωρούν ότι τους βοηθά.

Δεν είναι μόνο οι εργασιακές σχέσεις ή οι ταξικές αντιθέσεις ούτε η οικονομία και η οικονομική εκμετάλλευση που διαμορφώνουν τους ανθρώπους και τις κοινωνίες. Χίλιοι δυο παράγοντες και στοιχεία φανερά ή άγνωστα παρεμβαίνουν, πολλές φορές από το πουθενά και διαμορφώνουν κάθε φορά το ιστορικό γίγνεσθαι μέσα στο οποίο παίρνουν την τελική τους μορφή και κίνηση οι κοινωνίες των ανθρώπων.

Υπάρχουν ακόμα ορισμένα στεγανά, απόκρυφα, μυστικά, μυστηριώδη και ανεξερεύνητα όρια που δεν κατόρθωσε ακόμα να εκπορθήσει ο άνθρωπος. Όπως λ.χ. το μυστήριο της ζωής. Το ίδιο συμβαίνει και με τα είδη που κι αυτά είναι αποτελέσματα γένεσης όπως τα έργα Τέχνης, καθώς και οι κάθε είδους πνευματικές, φιλοσοφικές και επιστημονικές αποκαλύψεις που συνήθως ξεκινούν μέσα από τη σκέψη κάποιου συγκεκριμένου διανοητή, φιλοσόφου ή επιστήμονα. Άρα πλάι στη ζωική διαδικασία γένεσης υπάρχει και η πνευματική, που μάταια προσπαθεί να μας εξηγήσει η θεωρία του ιστορικού υλισμού υποβαθμίζοντάς την στα επίπεδα μιας συνηθισμένης ζωώδους άρα ελεγχόμενης διεργασίας. Όχι, δεν μπαίνουν σε πειραματικό σωλήνα η ψυχή και το πνεύμα του ανθρώπου, ώστε να είναι εφικτό η οποιαδήποτε εξουσία να μπορεί να προσδιορίζει κατά την επιθυμία της τα μυστηριώδη προϊόντα που έχουν αφετηρία την γένεση ζωής ζωικής είτε πνευματικής. Όπως δεν μπορούν να υπεισέλθουν στο μυστήριο της σύλληψης, δεν μπορούν να παρέμβουν στη διαμόρφωση του εμβρύου και τελικά στον κόσμο του νεογέννητου, κατά τον ίδιο τρόπο είναι ανίκανοι να καθορίσουν και τα έργα της πνευματικής δημιουργίας, μία από τις μορφές της οποίας είναι και η γένεση των ιδεών. Αυτή η συνολική και μυστηριακή λειτουργία της γένεσης, ειδικά στον πνευματικό τομέα, δημιουργεί τη μοναδικότητα του ανθρώπου επάνω στη γη και αλίμονο σ’ αυτόν ή σ’ αυτούς που θα επιχειρήσουν να την χειραγωγήσουν. Και αυτό ακριβώς είναι που επιχείρησαν να κάνουν οι μαρξιστές ηγέτες κόβοντας στα δυο τον ολοκληρωμένο άνθρωπο με αποτέλεσμα να τον αποξηράνουν ψυχικά και πνευματικά και να οδηγήσουν τις κοινωνίες τους στην αποσύνθεση.

Και για να ξαναγυρίσω στην αρχή, το «παιχνίδι» των αντιθέσεων που οδηγεί σε συνθέσεις δηλαδή στην πορεία προς τα εμπρός και προς τα άνω είναι κατεξοχήν έργο της ελεύθερης σκέψης, της ελεύθερης πνευματικής δημιουργίας και της αδέσμευτης ψυχικής έκφρασης που καμία εξουσία θρησκευτική, στρατιωτική ή πολιτική οπλισμένη με οποιοδήποτε δόγμα δεν κατάφερε έως σήμερα να καθυποτάξει.

Συμπερασματικά βγάζω το καπέλο μου στον Μαρξ ως διανοητή και φιλόσοφο, πιστεύω όμως ότι ο μαρξισμός ως κοινωνικό πείραμα (μετά την επιτυχή και σωτήρια για τους λαούς επαναστατική περίοδο) δε συνέτεινε απλά στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης αλλά λόγω της μεγάλης του ακτινοβολίας οδήγησε μεγάλες μάζες σε όλο τον κόσμο σε διαστρεβλωτικές απόψεις και πρακτικές ως προς την ουσία του ανθρώπου και του ανθρώπινου πολιτισμού, σε βαθμό που να τον θεωρώ συνυπεύθυνο για τη σημερινή ψυχική και πνευματική αποξήρανση που τελικά μας αφοπλίζει οικουμενικά σε μια κρίσιμη ιστορικά στιγμή, που απέναντι στην παντοδυναμία του στρατοκρατούμενου αμερικανικού ιμπεριαλισμού ο απλός άνθρωπος δεν έχει άλλο όπλο για να αντισταθεί εκτός από τις πολιτιστικές του αξίες, τις πνευματικές του κατακτήσεις και την ηθική θωράκιση που αποτελούν την πανοπλία του ολοκληρωμένου ανθρώπου και πολίτη.

Τελικά όμως για όλα αυτά τα τόσο αρνητικά φταίει ο Μαρξ ή ο μαρξισμός; Δηλαδή μήπως φταίνε αυτοί που προσάρμοσαν το μαρξισμό στη θεολογία του Κράτους; Μήπως δεν είναι ο ίδιος ο Μαρξ που είχε πει «εγώ δεν είμαι μαρξιστής» όταν είδε ότι η θεωρία του άρχισε να παίρνει μια δυναμική προς τον κρατισμό; Μήπως δε θεωρούσε τους μαρξιστές περισσότερο ως Λασαλιστές, αφού παρερμήνευαν το μαρξισμό ως «θρησκεία του Κράτους»;

Αντίθετα πουθενά ο Μαρξ δε λέει ότι εναποθέτει τις ελπίδες του στο Κράτος, ένα κράτος κηδεμόνα (κράτος «νάνι-νάνι» όπως το αποκαλούσε ειρωνικά). Εκείνος θεωρούσε το άτομο υπεύθυνο του εαυτού του, των παιδιών του, της κοινωνίας. Όπως στο Χριστιανισμό όπου το άτομο γίνεται «πρόσωπο», δηλαδή μια έννοια πυκνότερη από το άτομο. Το «πρόσωπο» που είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού, αυτεξούσιο και υπεύθυνο και όχι ενεργούμενο του Θεού.

Ο Μαρξ έκανε κριτική της πολιτικής οικονομίας και των αντιθέσεων του καπιταλισμού λέγοντας ότι «δε δίνει συνταγές για τις κουζίνες του μέλλοντος». Δεν καθόρισε επομένως τι είναι ο Σοσιαλισμός.

Επίσης στην «Κριτική του προγράμματος της Gota» επαναλαμβάνει την ευαγγελική ρήση «είπα και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω». Προειδοποίησε επομένως τους κομματικούς του σοσιαλισμού για την «κρατικίστικη δεισιδαιμονία», για την ψευδαίσθηση ότι το Κράτος μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνία, αφού κατά την άποψή του «η κοινωνία δε μετασχηματίζεται εκ των άνω, από μια “φωτισμένη πρωτοπορία”».

Τέλος θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Μαρξ ήταν μια «κλασική» προσωπικότητα, ουμανιστική, αναγεννησιακή. Πίστευε στην αυτοτέλεια του εποικοδομήματος (επομένως και της Τέχνης και του Πολιτισμού, αφού τα θεωρούσε εποικοδόμημα). Πίστευε ότι η πολιτική δεν είναι αντανάκλαση της τέχνης. Ήταν εναντίον του Κρατισμού και της «υποβάθμισης της ατομικότητας από τη λατρεία των μαζών».

Στην πραγματικότητα μπορεί να θεωρηθεί ένας «αριστερός Χεγκελιανός», αφού θυσίασε τη νεότητά του μελετώντας τον Χέγκελ. Δηλαδή τον πατέρα της ιδεαλιστικής διαλεκτικής. Στο τέλος παραδέχθηκε ότι το μόνο που έκανε ήταν να «αναποδογυρίσει την ιδεαλιστική διαλεκτική» και να την βάλει «με το κεφάλι επάνω και τα πόδια κάτω», ότι επομένως δεν προσέθεσε τίποτα σ’ αυτήν. 

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ο Μαρξ ήταν μια μεγάλη πνευματική μορφή πέραν και πάνω από το Μαρξισμό (όπως άλλωστε είχε δηλώσει και ο ίδιος). Δε θα ήταν επομένως δίκαιο να αναγάγει κανείς σ’ αυτόν όλες τις παραμορφώσεις που έγιναν στο όνομά του.

*Βασισμένο σε ομιλία του στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, στις 16 Σεπτεμβρίου 2010.

Πηγή http://www.spitha-kap.gr/el/mikis_theodorakis/mikistheodorakis/?nid=4037

Συγκλονιστικό γράμμα από μία απογοητευμένη μητέρα

Διαβάστε το συγκλονιστικό γράμμα απογοητευμένης μητέρας, που έστειλε στην τηλεόραση του Achaia Channel.

Η γυναίκα είναι απογοητευμένη και δηλώνει ένα βήμα πριν το απονενοημένο διάβημα.

«Ονομάζομαι Β. Σ. και είμαι 42 ετών και χωρισμένη. ΔΕΝ ΕΧΩ εγγραφεί στο σύλλογο τριτέκνων, γιατί εκτός απο τα χαρτιά θέλω και 15 ευρώ. Ο γιος μου είναι άνεργος και έχει απολυθεί εδώ και 6 μήνες ενώ ο δεύτερος λόγω προσωπικών προβλημάτων σταμάτησε το σχολείο, η μικρή μου κόρη έχει νοητική στέρηση και ολική ρήξη τυμπάνου.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΕΡΜΑΤΗΣΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ

Χρωστάω 3 νοίκια, παίρνω ψυχοφάρμακα λόγω της κατάστασης. Τα ακουστικά της μικρής τα έχω κλείσει λόγω οφειλής. Κατέθεσα τα χαρτιά μου για να περάσω επιτροπή και περίμενα 15 μήνες και το αποτέλεσμα... με έκοψαν γιατί δεν είχα 50 ευρώ. Πήγα στην εκκλησία και δεν με βοήθησε κανείς.

Θέλω να βγω στην τηλεόραση αλλά ντρέπομαι μην με δουν τα παιδιά μου. Έχω να πάρω ψωμί από την παραμονή των Χριστουγέννων. Τα παιδιά μου έχουν τρύπια παπούτσια και έχουν να φάνε κρέας από το Πάσχα του 2012. Είστε η τελευταία μου ελπίδα για ένα πιάτο φαγητό η ρούχα. Περιμένω απο εσάς που είστε άνθρωποι, γιατί όλοι μου έκλεισαν την πόρτα οι μεγάλοι», καταλήγει η ταλαιπωρημένη τρίτεκνη μάνα απευθυνόμενη στα ΜΜΕ.


Πηγή http://www.zougla.gr/

Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια ...

Η Ελληνική Άβυσσος

*μέρος άρθρου της El País με αναφορά στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού. Τα ονόματα των ασθενών που αναφέρονται δεν αποκαλύπτονται σύμφωνα με τον κανονισμό του ιατρείου να μην αναφέρονται τα ονόματα των ασθενών. 


Η Α.Τ, 38 ετών και χωρισμένη, δε μπορεί να φανταστεί ένα χρόνο όπως οι δυο προηγούμενοι. Ούτε γι’αυτήν, ούτε για την κόρη της. Δεν παίρνει επίδομα ανεργίας και προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τα λεφτά που της στέλνει που και που ο αδερφός της από τις ΗΠΑ και τα 88 ευρώ που δίνει το κράτος για την οχτάχρονη κόρη της. «88,04 ευρώ», εξακριβώνει. Δε μπορεί καν να στρογγυλοποιήσει τα ποσά των λογαριασμών της.

 Για να αντιμετωπίσει το κρύο χρησιμοποιεί 2 καλοριφέρ μέχρι να τους κόψουν το ρεύμα. Δεν έχει πληρώσει από το Νοέμβριο και χρωστάει 450 ευρώ. «Ήδη πριν μερικούς μήνες το έκοψαν. Η κόρη μου έπρεπε να διαβάσει με το φως των κεριών», αναφέρει. «Δεν ήμουν η μόνη, υπάρχουν πολλά σπίτια χωρίς ρεύμα». Το περασμένο καλοκαίρι, μόλις πριν 6 μήνες, η Αλεξάνδρα συμμετείχε σε μια ομάδα αλληλεγγύης που μοίραζε φαγητό σε μετανάστες. «Δεν είμαι ρατσίστρια, αλλά αν μιλήσεις με κάποιον θα σου πει το ίδιο. Υπάρχουν Πακιστανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι. Εγώ δε μπορώ να βρω δουλειά ούτε σαν καθαρίστρια γιατί αντί να επιλέξουν εμένα προτιμούν μια κοπέλα ξένη. Την πληρώνουν λιγότερο και χωρίς ασφάλεια».

Η ασφάλεια στην οποία αναφέρεται είναι οι πληρωμές στην κοινωνική ασφάλιση που της επιτρέπουν να δέχεται ιατρική βοήθεια. Το 2011 ξεκίνησε ένα σύστημα πληρωμής για τις ιατρικές επισκέψεις και τα φάρμακα, το οποίο ίσχυε και για τις περιπτώσεις χρόνιας ασθένειας, με σκοπό να ισορροπηθούν οι προϋπολογισμοί. Οι μισθωτοί που χάνουν τη δουλειά τους μένουν χωρίς κάλυψη μετά από ένα χρόνο ανεργίας και οι αυτόνομοι όταν πάψουν να πληρώνουν. Η Αλεξάνδρα, που πριν την κρίση επεξεργαζόταν στοιχεία για βάσεις δεδομένων, δεν έχει ιατρική κάλυψη εδώ και χρόνια. Ούτε εκείνη, ούτε η κόρη της. Όπως η πλειονότητα των 1,34 εκατομμυρίων ανέργων της χώρας. Χωρίς ασφάλιση, είναι υποχρεωμένη να πληρώνει για τις επισκέψεις και για να πάει στο νοσοκομείο. Γι’ αυτό κάθε φορά που η Αλεξάνδρα πρέπει να πάει την κόρη της στο γιατρό, χρειάζεται να διανύσει μια απόσταση 50 λεπτών με το Μετρό και τα λεωφορεία προκειμένου να φτάσει στο Ελληνικό, ένα προάστιο της νότιας Αθήνας.

Εκεί, εδώ και ένα χρόνο, στις εγκαταστάσεις μιας παλιάς αμερικάνικης βάσης, βρίσκεται το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού. Ενώ τα δημόσια νοσοκομεία υποφέρουν από έλλειψη υλικών και προσωπικού, με τους γιατρούς να υποχρεώνονται να δουλεύουν διπλές και τριπλές βάρδιες και τις νοσοκόμες να φέρνουν τα γάντια από το σπίτι τους, αυτό το μικρό κέντρο υγείας είναι μια «νησίδα» αποτελεσματικότητας. Εδώ φτάνουν οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο της δημόσιας υγείας.

«Ήθελα να κάνω κάτι. Συναντήθηκα με άλλους συναδέλφους και πήγαμε να δούμε το δήμαρχο και να ρωτήσουμε για τις εγκαταστάσεις. Και μας τις παραχώρησε. Εκείνοι πληρώνουν το ρεύμα και την καθαριότητα. Για τα υπόλοιπα δε δεχόμαστε χρήματα παρά μόνο δωρεές», λέει ο γιατρός Γιώργος Βήχας. Τα πρωινά είναι καρδιολόγος του εθνικού συστήματος υγείας. Τα απογεύματα δέχεται ασθενείς στο Κοινωνικό Ιατρείο. Υπάρχουν ακόμη παιδίατροι, ψυχολόγοι, οδοντίατροι, γυναικολόγοι… Για τις διαγνωστικές εξετάσεις υποστηρίζονται από κέντρα τα οποία έχουν αποφασίσει να κάνουν αυτές τις εξετάσεις δωρεάν παρά τους περιορισμούς. Για τα φάρμακα έχουν ένα εσωτερικό φαρμακείο, που επίσης λειτουργεί με δωρεές.

«Υπάρχει κόσμος που πεθαίνει επειδή δεν έχει ασφάλεια. Πριν μισή ώρα βρισκόταν εδώ μια ασθενής με καρκίνο. Τον ανακάλυψε πριν τρεις μήνες, στη γλώσσα και στο λαιμό. Τη στείλαμε στο νοσοκομείο Σωτηρία (όπου υπάρχουν ορισμένοι γιατροί που δέχονται ασθενείς χωρίς ασφάλιση) για να μπορέσει να το αντιμετωπίσει», τονίζει ο γιατρός. Το 70% αυτών που προσφεύγουν στο ιατρείο είναι Έλληνες πολίτες. «Από την κοινωνική οπτική γωνία, είναι άνθρωποι που πριν 6-7 μήνες είχαν δουλειά και χρήματα. Όταν έρχονται εδώ δε φέρνουν μαζί τους μόνο μια ασθένεια, αλλά και τη δραματική ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονται», λέει ο Γ. Βήχας.

Υπό την επίβλεψή του έχει οριακές περιπτώσεις, όπως αυτή του Γ.Π. Πριν από δυο χρόνια ήταν κάμεραμαν και σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ. Με το συνδυασμό της καθυστέρησης των πληρωμών των πραγματοποιημένων εργασιών και των 10.000 ευρώ που πλήρωσε για μια επέμβαση στην καρδιά, πλέον δεν έχει για να πληρώσει τα φάρμακα που χρειάζονται. Πρέπει να παίρνει 8 διαφορετικά χάπια την ημέρα. Είναι φάρμακα απαραίτητα για την υγεία του. Αν δεν του δίνονταν εδώ, δεν θα ήξερε τι να κάνει. Ο Γιώργος Βήχας αναγνωρίζει ότι με πρωτοβουλίες όπως το ΜΚΙΕ, υπάρχει το ρίσκο δημιουργίας ενός παράλληλου συστήματος υγείας. «Αλλά τι να κάνουμε; Να αφήσουμε άτομα να πεθάνουν; Για αυτό το λόγο λέμε σε αυτούς που έρχονται εδώ ότι ο χώρος αυτός είναι ένας χώρος θεραπείας, αλλά και αντίστασης, προκειμένου ο κόσμος να έχει επίγνωση της κατάστασης και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του».  

Πηγή: http://mki-ellinikou.blogspot.gr/

Gracias Grecia - Όταν οι Ισπανοί μας ευχαριστούν! (βίντεο)

ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΙΣΠΑΝΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ...

Πρόκειται για Ισπανούς μαθητές και σπουδαστές που μαζί με τους καθηγητές τους ετοίμασαν ένα υπέροχο βίντεο με πρωταγωνίστρια την Ελλάδα. Σε όλο το βίντεο λένε ευχαριστώ στη χώρα μας για ό,τι έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα. Μας ευχαριστούν για τη φιλοσοφία, τις λέξεις, τα μαθηματικά, τη μουσική και τόσα άλλα σε ένα βίντεο πραγματικά συγκινητικό!

Πηγή http://makeleio.gr/

Στάσου! Ανάπτυξη! Απαγορεύεται να δείτε αυτή τη φωτογραφία

Σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του ΕΣΡ τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης καλούνται να μην δείχνουν εικόνες εξαθλίωσης. Ως εκ τούτου η παραπάνω φωτογραφία του Γιάννη Κολεσίδη από τη δωρεάν διανομή τροφίμων… μεταξύ μας.

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 2/2/2013

«Δεν υπάρχει τίποτα πιο μυστηριώδες από μια τηλεόραση σε ένα άδειο δωμάτιο. Είναι σαν να επικοινωνεί μαζί σου ένας άλλος πλανήτης».
Ζαν Μποντριγιάρ

Ηταν πιθανότατα μια στιγμή αυτοκρατορικής αμηχανίας: η Αικατερίνη η Μεγάλη να επιθεωρεί τους οικισμούς στις όχθες του ποταμού Δνείπερου μαζί με έναν από τους μεγαλύτερους εραστές της, τον Γκριγκόρι Ποτέμκιν. Η αμηχανία και ο φόβος βέβαια πρέπει να ήταν βαθύτερα ριζωμένα στον ίδιο τον Ποτέμκιν, ο οποίος, σύμφωνα με την ιστορία, είχε οικοδομήσει ψεύτικα χωριά για να εντυπωσιάσει την αυτοκρατόρισσα και να κρύψει την εξαθλίωση που κυριαρχούσε στην επαρχία του και η οποία πολλές φορές οδηγούσε σε επιδημίες πανούκλας.

Αρκετοί ιστορικοί, βέβαια, υποστηρίζουν σήμερα ότι αυτή η ιστορία ανήκει στη σφαίρα του αστικού μύθου και πως ο Ποτέμκιν απλώς «φρεσκάρισε» λίγο τις προσόψεις των κτιρίων από τις οποίες θα περνούσε η Μεγάλη Αικατερίνη. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα το ίδιο θα κάνει στην Ινδία και ο Μαχαραγιάς Ραμ Σινγκχ ΙΙ, όταν μαθαίνει ότι η αυτού εξοχότητα, ο πρίγκιπας της Ουαλίας Αλβέρτος Εδουάρδος, εξέφρασε την επιθυμία να επισκεφτεί την πόλη Τζαϊπούρ. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο μαχαραγιάς διέταξε τους κατοίκους της πόλης να βάψουν όλα τα σπίτια της πόλης… ροζ. Σε κάθε περίπτωση και τα δύο παραδείγματα αποτελούν μια πρώτη απόπειρα δημιουργίας μιας εικονικής πραγματικότητας.

Ολυμπιακή ευημερία

Ενώ όμως στον 18ο και τον 19ο αιώνα ήταν οι πολίτες που καλούνταν να κρύψουν την εξαθλίωσή τους, προς τέρψιν του ηγεμόνα, ο 20ός αιώνας –ο «αιώνας των λαών» όπως θα τον αποκαλέσουν ορισμένοι– βρίσκει τους «ηγεμόνες» να προσπαθούν να κρύψουν την εξαθλίωση από τους λαούς τους.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελούν πάντα οι Ολυμπιακοί Αγώνες, στη διάρκεια των οποίων οι Αρχές απομακρύνουν τους άστεγους και τους εξαθλιωμένους της πόλης με γιγαντιαίες επιχειρήσεις- σκούπα. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Κίνα και από την Αθήνα μέχρι το Λονδίνο οι ολυμπιακοί δρόμοι άδειαζαν από εξαθλίωση και γέμιζαν ψεύτικη ευδαιμονία και αθλητικό μεγαλοϊδεατισμό.

Ακόμη και με αυτά τα ιστορικά προηγούμενα, πάντως, η απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης να υποδείξει στους τηλεοπτικούς σταθμούς να μη δείχνουν πλάνα αστέγων και εικόνες εξαθλίωσης από την Ελλάδα φαίνεται πρωτοφανής για τα δεδομένα του δυτικού κόσμου.

Οσοι έχουμε ταξιδέψει σε αποστολές από την Κίνα μέχρι τη Σαουδική Αραβία γνωρίζουμε τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούν τα καθεστώτα για να κρύβουν τις κοινωνικές ανισότητες και τις εντάσεις που αυτές προκαλούν. Το ότι θα έφτανε όμως μια ευρωπαϊκή χώρα να κρύβει από τους ίδιους τους πολίτες της την εξαθλίωση στους δρόμους της πρωτεύουσας ξεπερνά κάθε φαντασία.
Για την υπόδειξη του ΕΣΡ, που σύμφωνα με πληροφορίες έγινε με προσωπική παρέμβαση του Σίμου Κεδίκογλου, το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο επικαλείται το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος, «κατά το οποίο ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της πολιτείας».

Πόλεμοι χωρίς θύματα

Η απόφαση ίσως να φέρνει στον νου μια παλαιότερη ρήση του βετεράνου πολεμικού ανταποκριτή Ρόμπερτ Φισκ: «Εάν τα μέσα ενημέρωσης», έλεγε ο γνωστός δημοσιογράφος, «έδειχναν τις πραγματικές εικόνες φρίκης από τα πεδία των στρατιωτικών συγκρούσεων, οι πόλεμοι θα είχαν τερματιστεί εδώ και καιρό». Ετσι και στον κοινωνικό πόλεμο, που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, τα μέσα ενημέρωσης λαμβάνουν εντολές από το καθεστώς να αποκρύψουν τις εικόνες των θυμάτων.

Ισως, πάλι, η ελληνική περίπτωση να μην μπορεί να εξηγηθεί επαρκώς ούτε με τα χωριά Ποτέμκιν ούτε με τις αφηγήσεις του Ρόμπερτ Φισκ. Η σύγχρονη μηντιακή πραγματικότητα που οικοδομείται θα θυμίζει περισσότερο την ταινία «Matrix» των αδερφών Γουατσόφσκι: Ενα καθεστώς έξυπνων μηχανών (ας τις ονομάσουμε τεχνοκράτες) κρατά τους ανθρώπους σκλαβωμένους για να εκμεταλλεύεται τον «βιοηλεκτρισμό» τους (ας το ονομάσουμε εργατική δύναμη). Προκειμένου να μην εξεγερθούν, το καθεστώς δημιουργεί μια προσομοίωση του πραγματικού κόσμου –το λεγόμενο Matrix–, ένα νέο είδος εικονικής πραγματικότητας, στο οποίο ο άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να διακρίνει αν βιώνει την πραγματικότητα ή την προσομοίωσή της. Οι αδελφοί Γουατσόφσκι θα δανειστούν πολλά στοιχεία από το βιβλίο του Ζαν Μποντριγιάρ «Simulacra et Simulation» -αν και ο Μποντριγιάρ μάλλον τραβούσε τα τελευταία του μαλλιά με τον τρόπο που ο Κίανου Ριβς απέδιδε τις θεωρίες του στη μεγάλη οθόνη.

Για άλλους αναλυτές το «Matrix» και κατ’ επέκταση η σημερινή προσομοίωση της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ θυμίζει περισσότερο τη θεωρία του σπηλαίου του Πλάτωνα: Μια ομάδα ανθρώπων ζει όλη της τη ζωή αλυσοδεμένη σε ένα σπήλαιο έχοντας πίσω της μια φλόγα. Οι άνθρωποι περνούν όλη τους τη ζωή βλέποντας μόνο τις σκιές τους και πιστεύουν ότι αυτός είναι ο πραγματικός κόσμος. Απλώς η φλόγα αντικαθίσταται τώρα από τη λάμψη της τηλεοπτικής οθόνης.

Οποια θεωρία και όποιο ιστορικό παράδειγμα και αν επιλέξεις όμως για να περιγράψεις την εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ, οι ιδιοκτήτες των μέσων θα πρέπει να είναι προσεκτικοί. Στο «Matrix» οι άνθρωποι θα επαναστατήσουν όταν τελικά μάθουν την αλήθεια. Οσο για τον μέγα στρατιωτικό και εραστή, Γκριγκόρι Ποτέμκιν, το όνομά του δεν θα μείνει στην Ιστορία για τα ψεύτικα χωριά αλλά γιατί το δάνεισε στο θωρηκτό Ποτέμκιν, στο οποίο άναψε η πρώτη σπίθα μιας αληθινής επανάστασης.

Άρης Χατζηστεφάνου


Πηγή http://info-war.gr/

Το... λάθος

Γίνονται τέτοια λάθη; Λάθη που τινάζουν στον αέρα χώρες και λαούς; Γίνονται λάθη τέτοιου είδους με τόσο δραματικές επιπτώσεις από διεθνείς «θεσμούς», οι οποίοι είναι στυλοβάτες του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος; Απ’ ό,τι φαίνεται, γίνονται! Ή μήπως τελικά αυτό που γίνεται δεν είναι ακριβώς αυτό που φαίνεται;

Στην προκειμένη περίπτωση προκαλεί εντύπωση η ομαδική αυτοκριτική διάθεση, η οποία προέκυψε στα κορυφαία κλιμάκια του ΔΝΤ σχετικά με τους υπολογισμούς για τη διαμόρφωση του ελληνικού προγράμματος «διάσωσης».

Τελικά ομολογήθηκε ο λάθος υπολογισμός σε κάποιον πολλαπλασιαστή μιας εξίσωσης, η οποία τελικά τύφλωσε τους φωστήρες σε τέτοιον βαθμό ώστε να μην είναι σε θέση να δουν αυτό που και μια απλή νοικοκυρά είδε από την πρώτη στιγμή που ανέτειλε η κυβέρνηση των μνημονίων: το «πρόγραμμα» δεν βγαίνει, δεν διασώζει, καταστρέφει.

Ας πιστέψουμε, λοιπόν, τους ανιδιοτελείς διασώστες μας από το ΔΝΤ και ας πούμε «άνθρωποι είναι, ένα λάθος έκαναν». Ταυτόχρονα, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτούμε και ποιες ακριβώς συνθήκες, ποια νέα δεδομένα προσθέτει αυτή η ομολογία ανικανότητας. Και πάνω απ’ όλα επιβάλλεται να σκεφτούμε ποια ακριβώς στιγμή διατυπώνεται αυτή η ομολογία.

Προφανώς, δεν περνά απαρατήρητο το ότι η ομολογία των στελεχών του ΔΝΤ για τη λάθος συνταγή που εφαρμόζεται στην Ελλάδα συμπίπτει με τη διάσταση απόψεων μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας για τη συνολικότερη αντιμετώπιση της κρίσης.
Επίσης το λάθος του ΔΝΤ ομολογείται κατά τη στιγμή που έχει προκύψει η νέα αμερικανική κυβέρνηση με την επανεκλογή του Ομπάμα και ενώ η Γερμανία εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο.

Με πιο απλά λόγια η ομολογία του λάθους από το ΔΝΤ διατυπώνεται σε μια περίοδο που οι Αμερικανοί ζητούν «λύση τώρα» στην Ευρωζώνη και οι Γερμανοί ζητούν χρόνο για να κάνουν τις εκλογές τους.

Συμπέρασμα: Στην πλάτη του ελληνικού πειραματόζωου εξελίσσεται αυτήν την περίοδο ένα ακόμη παιχνίδι πίεσης των ισχυρών. Η ομολογία του λάθους από το ΔΝΤ
● πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες για την εφαρμογή του «προγράμματος» στην Ελλάδα,
● πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες διαχείρισης της ελληνικής κοινωνίας από την κυβέρνηση,
● πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες της Γερμανίας να κρατήσει ζωντανή την κυβέρνηση των τριών ανδρεικέλων της και να περιορίσει τις πιθανότητες επέκτασης της φωτιάς στον ευρωπαϊκό Νότο.

Κατά τα λοιπά, αν δει κανείς το πρόγραμμα της ελληνικής δημοσιονομικής προσαρμογής σαν έναν μοχλό πίεσης που οι μεγάλες δυνάμεις χρησιμοποιούν στο μεταξύ τους μεγάλο παιχνίδι, αντιλαμβάνεται ότι κανένα λάθος δεν έγινε. Διότι στόχος του προγράμματος ουδέποτε υπήρξε η διάσωση. Στόχος ήταν η καταστροφή η οποία συντελείται...


Πηγή http://topontiki.gr/

Το ξεπούλημα της Ελλάδας ξεκίνησε από την Χαλκιδική (βίντεο)

Άδωνι για σένα. Σε παρακαλώ διάβασέ το ...

Άδωνι, μην τους ακούς που λένε ότι είσαι δωσίλογος και προδότης. Μην τους ακούς που σε λένε προβοκάτορα και βλάκα. Μην ακούς τους συναδέλφους σου που δημόσια σε αποκαλούν ξεφτίλα και καραγκιόζη.

Δεν ξέρουν τι λένε.

Εσύ, ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΘΕΡΜΑ συνέχισε να είσαι ο εαυτός σου.

Κάτι αγνώμονες τύποι στα πάνελ σου φωνάζουν διαρκώς να σταματήσεις να τσιρίζεις. Εσύ μην τους ακούς.

Για παράδειγμα στον Αυτιά το Σάββατο ήσουν καταπληκτικός. Ποιος είναι ο Χαϊκάλης που τόλμησε να σου αντιμιλήσει; Και μετά, αυτός ο τρομοκράτης ο Σκουρλέτης. πώς τόλμησε να σου απαντήσει ένας τύπος που δεν κατάφερε να βγει βουλευτής. ΟΠΩΣ ΕΣΥ ΑΔΩΝΙ ! Άδωνις, τι ωραίο όνομα! Τι ωραία φωνή!

Πώς τόλμησε ο θρασύς τύπος να αναφέρει ότι άλλαξες κόμμα!

Καλά έκανες κι αντέδρασες αμέσως. Αυτό θα πρέπει να ξεχαστεί γρήγορα και καλά θα κάνεις να βρίζεις χυδαία όποιον τολμά να σου το πετάει στον αέρα .

Και μια τελευταία χάρη. Σε παρακαλώ, συνέχισε να βγαίνεις καθημερινά στα κανάλια. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα.

Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.

Καλή τύχη.

ΥΓ.  Άδωνι, επειδή θέλω να σε βοηθήσω, θέλω να σε ρωτήσω το εξής. Είδα ότι αντέδρασες με μανία όταν ο Σκουρλέτης σε ρώτησε "πόσα κόμματα θα αλλάξεις ακόμα;" Προφανώς σε πληγώνει αυτό το θέμα. Να σου πω... έψαξα λίγο στο ιντερνετ και βρήκα κάποιες δηλώσεις σου λίγες μέρες πριν πας από το ΛΑΟΣ στη ΝΔ. Να τις σβήσω να πάνε στο διάολο; Διάβασε και πες μου.

Για το ενδεχόμενο προσχώρησής σου στη ΝΔ:
«Τι άλλο θα ακούσουμε; Αναρωτιέμαι. Οι άνθρωποι τελικά που τα γράφουν αυτά, έχουν σώας τας φρένας ή μήπως είναι παρανοϊκοί ναρκoμανείς; Έχουν κάποιο πρόβλημα με τα χάπια; Είναι δυνατόν να λέει κάποιος σοβαρά ότι εγώ προτίθεμαι να φύγω από το ΛΑΟΣ για να πάω στη ΝΔ; Διαβάζω εκεί που γράφουνε ότι τώρα που έφυγε ο Βορίδης, θα ακολουθήσει ο Γεωργιάδης. Δηλαδή, αναρωτιέμαι πραγματικά. Έχετε σώας τας φρένας;».



Για τον Προκόπη Παυλόπουλο:
«Φέρατε τον Παυλόπουλο να μιλήσει για το άσυλο; Ο αχρηστότερος υπουργών Εσωτερικών από καταβολής του ελληνικού κράτους; χα χα χα χα χα χα (ξεσπάει σε γέλια μέχρι δακρύων)».

Λίγες ημέρες μετά την προσχώρησή σου στη ΝΔ:
«Θέλω δημοσίως να του ζητήσω συγγνώμη για ένα video που με είχε πιάσει ένα νευρικό... Λοιπόν, άλλο πράγμα είναι η πολιτική κριτική, την οποία μπορώ να κάνω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είχα παραφερθεί και θέλω να πω συγγνώμη στον κ. Παυλόπουλο για αυτό διότι εχθές με πολύ μεγαλοσύνη με υπερασπίστηκε...».

Για τον Φαήλο Κρανιδιώτη:
«Το ξεκαθαρίζουμε λοιπόν. Δεν με νοιάζει καθόλου ο κ. Φαήλος Κρανιδιώτης. Συμπαθής, να πιούμε κρασί και να πούμε ένα ανέκδοτο. Μέχρι εκεί είναι. Η πολιτική του σκέψη είναι μωρού παιδιού. Αν νομίζει ότι θα αυτοδιαλυθεί ο Λαϊκός Ορθόδοδοξος Συναγερμός. Αν νομίζει ότι ξαφνικά οι βουλευτές του ΛΑΟΣ θα φύγουν για να ακολουθήσουν όλοι το μέγα ηγέτη Αντώνη Σαμαρά. Αν νομίζει ότι οι ψηφοφόροι του ΛΑΟΣ θα πάνε να ψηφίσουν όλοι ΝΔ γιατί εξελέγη ο Σαμαράς αρχηγός, προφανώς ο άνθρωπος έχει πολιτική σκέψη νηπίου. Γιατί αυτά δεν θα γίνουνε».

Για τον Αντώνη Σαμαρά:
«Ποιοι ψηφίσανε αυτό το νόμο; Να δείξουμε λίγο εδώ τις υπογραφές. Ο τότε υπουργός Οικονομικών Αντώνης Σαμαράς και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Φώτης Κουβέλης. Και φυσικά για τον Φώτη Κουβέλη, λογικό είναι, τότε του ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν, του ενιαίου Συνασπισμού εκείνης της επoχής. Ο Αντώνης Σαμαράς, ο μεγάλος ορθόδοξος δεξιός πατριώτης; Είναι αυτός που ψήφισε το νόμο, αυτό που οι ίδιοι οι Νεοδημοκράτες σήμερα το έχουν ξεχάσει, όπου μας απαγόρευε να λέμε "συμμοριοτοπόλεμος" και μα ςέλεγε "πρέπει να λέμε εμφύλιος πόλεμος».

ΥΓ 2. Επειδή εσείς οι συγγενείς του δεν φταίτε σε τίποτα να σας μισεί όλος ο κόσμος. Μήπως να τον πηγαίνατε σε κανένα γιατρό να τον ηρεμήσετε; Τώρα, μιλάω σοβαρά. Εσείς οι συγγενείς του, που τον αγαπάτε, δεν έχετε παρατηρήσει τελευταία ότι έχει ξεφύγει; Δεν πρέπει να τον πάτε σε κανένα γιατρό;

Δεν είναι ντροπή. Ευγενία ακούς;

Μάνος Κακλαμάνος

Πηγή http://www.toxwni.gr/